wtorek, 21 maja 2013

“Operation Unthinkable” z UFO w tle (1)


Układ sił w Europie tuż po zakończeniu II Wojny Światowej (Wikipedia)


Od czasu opublikowania przez wydawnictwo WiS2 mojej książki „Powojenne losy niemieckiej Wunderwaffe” (Warszawa 2008) zastanawiałem się nad tym, co spowodowało Stalina do tak drastycznej demonstracji siły, jaką było „skandynawskie rakietowe lato 1946 roku” – bo trudno przypuścić, by chodziło tutaj o zastraszenie Szwedów, Norwegów i Duńczyków, choć z drugiej strony – taki efekt psychologiczny został osiągnięty, co widać choćby z ówczesnej prasy skandynawskiej, która wprost wskazywała na Rosjan jako sprawców tej fali UFO. A zatem musiało chodzić o coś innego, ale o co?


Odpowiedź tą otrzymałem niedawno i była zaskakująca – pierwszą przesłanką była amerykańska próba z bomba atomową zdetonowana w okolicach koreańskiego miasta Hynnam wczesnym rankiem, w dniu 12.VIII.1945 roku (zob. - http://wszechocean.blogspot.com/2011/09/prawdziwe-poczatki-zimnej-wojny-1.html). Był to pokaz zorganizowany nie dla Koreańczyków czy Japończyków – Japonia gotowała się do kapitulacji i nic jej już nie mogło pomóc – ale dla Rosjan, którzy właśnie weszli na Półwysep Koreański. To było takie oznakowanie terenu: STÓJCIE, ANI KROKU DALEJ! JAPONIA JEST NASZA! No i Rosjanie po doszczętnym rozbiciu Armii Kwantuńskiej pozostali w Korei, choć mogli zdesantować się na Wyspy Japońskie. Ale to nie było to. Stalin wiedział o bombie A w rękach Amerykanów i już pracował nad jej analogiem. Było coś jeszcze.


Drugą przesłanką było coś, co nazwano Operation Unthinkable – dosł.: Operacja Nie do Pomyślenia.


Operation Unthinkable – według brytyjskiej Wikipedii – była kryptonimem dwóch kolejnych planów konfliktu pomiędzy Aliantami Zachodnimi a ZSRR. Obydwa zostały stworzone na zamówienie sir Winstona Churchilla w 1945 roku i rozwinięte przez British Armed Forces’ Joint Planning Staff po zakończeniu II Wojny Światowej w Europie.

Pierwszy z nich zakładał niespodziewany atak na siły radzieckie stacjonujące w Niemczech w celi „wymuszenie woli Aliantów Zachodnich” na Sowietach i zmuszenie Józefa Stalina do uhonorowania porozumień dotyczących przyszłości Europy Środkowej. Kiedy plan ten uznano za „dziwaczny”, został on odrzucony. Kryptonim został następnie przyporządkowany następnemu planowi – defensywnego scenariusza – w którym Brytyjczycy bronili sie przed radziecką próbą przedarcia się do Morza Północnego i Atlantyku, po wycofaniu się sił USA z naszego kontynentu.

Studia te stały się pierwszymi w Zimnej Wojnie planami wojny przeciwko Związkowi Radzieckiemu. Obydwa plany zostały ściśle utajnione i takie były od czasu ich powstania, aż do czasu ich odtajnienia w 1998 roku.

Początkowy główny cele został zdefiniowany następująco: „wymuszenie na Rosji woli USA i Imperium Brytyjskiego. Nawet jeżeli „wola” tych dwóch krajów może być zdefiniowaną jako nie więcej niż sprawiedliwą ofertę dla Polski, to nie musi to oznaczać militarnego zaangażowania. Słowo „Rosja” jest używane w całym dokumencie jak pars pro toto dla Imperium Carów, z którym ZSRR jest niemal zbieżnym.

Szefowie Sztabów obawiali się ogromnych radzieckich sił wojskowych rozmieszczonych w Europie przy końcu wojny, a ocena Józefa Stalina była zawodna, zatem istniało radzieckie zagrożenie dla Zachodniej Europy. Przewaga Rosjan w żołnierzach wynosiła 4 : 1, w czołgach 2 : 1 w dniu końca wojny w Europie. Poza tym ZSRR nie wyprowadził swój atak na Japonię i istniała możliwość, że sprzymierzy się z Japończykami przeciwko Aliantom Zachodnim, jeżeli ci ostatni będą nastawieni wrogo do Sowietów.

Hipotetyczna data ataku sił Aliantów Zachodnich na siły radzieckie w Europie została wyznaczona na 1.VII.1945 roku. Plan zakładał niespodziewany atak 47 dywizji amerykańskich i brytyjskich w rejonie Drezna – pośrodku radzieckiego zgrupowania. To była mniej więcej połowa z prawie 100 dywizji (ok. 2.500.000 żołnierzy), które Brytyjczycy, Amerykanie i Kanadyjczycy mieli do dyspozycji swych Kwater Głównych w tym czasie.  [Należy wspomnieć, że Rosjanie mieli wtedy około 11 mln żołnierzy w Europie – przyp. aut.]

Plan ten powzięty przez brytyjskich szefów sztabów uznano za militarnie niewykonalny ze względu na trzykrotną przewagę radzieckich sił lądowych w Europie i Środkowym Wschodzie, gdzie także projektowano utworzenie Teatru Działań Wojennych. Większość operacji zaczepnych byłyby wykonywane przez siły anglo-amerykańskie przy udziale Wojska Polskiego i 100.000 żołnierzy Wehrmachtu. Sukces tych operacji zależałby od zaskoczenia nieprzyjaciela. Jeżeli nie odniesiono by szybkiego sukcesu, to należałoby prowadzić wojnę totalną. W raporcie z dnia 22.V.1945 roku operacje ofensywne określono jako “ryzykowne”.  

W odpowiedzi na instrukcje Churchilla z 10.VI.1945 roku został napisany uzupełniający raport na temat „jakie środki powinny być użyte do obrony Wysp Brytyjskich na wypadek wojny z Rosją”. Siły USA zostały relokowane na Pacyficzny TDW przygotowując się do wojny z Japonią, a Churchill obawiał się, że to osłabi możliwości obronne swego kraju i wzmocni przewagę Sowietów w przypadku ich ataku na Europę Zachodnią. raport kończy się wnioskiem, że jak USA zogniskują swe siły na Pacyficznym TDW, to Wielka Brytania stanie w obliczu „dziwnej sytuacji”.

Planiści sztabowi Churchilla odrzucili jego pogląd na temat zachowania przyczółków na kontynencie bez przewagi operacyjnej. Zakładano, że UK może wykorzystać RAF i Royal Navy do obrony, aczkolwiek przewidywano groźbę zmasowanego ataku rakietowego, na który nie było żadnego środka obronnego poza strategicznymi bombardowaniami.

W roku 1946 rozwijały się napięcia i konflikty pomiędzy krajami kapitalistycznymi i komunistycznymi w Europie. Były one postrzegane jako możliwe wyzwalacze większego konfliktu. Jednym z takich obszarów był Julian March [po włosku Venetia Julia - obszar półwyspu Istria, który stał się punktem spornym pomiędzy Włochami a Jugosławią – przyp. aut.]  i w dniu 30.VIII.1946 roku, na nieformalnym spotkaniu szefów sztabów UK i USA przedyskutowano sprawę możliwości przedzierzgnięcia się tego konfliktu w europejską wojnę. Sprawa zachowania przyczółków na kontynencie znów została przedstawiona z Dwightem D. Eisenhowerem, który preferował wspomaganie krajów Beneluxu, a nie Włoch ze względu na ich bliskość Wielkiej Brytanii. 


Tak właśnie wyglądały układy pod koniec i tuż po zakończeniu wojny w Europie. Ten okres jest najciekawszym okresem w jej historii, bowiem właśnie wtedy wykuwała się powojenna rzeczywistość, której skutki odczuwamy po dzień dzisiejszy!


CDN.