sobota, 2 lipca 2022

Megaząb, Megalodon, drapieżnik szczytowy

 


Asa Stahl

 

Rekiny wielkozębne mogły znajdować się wyżej w łańcuchu pokarmowym niż jakiekolwiek zwierzę oceaniczne kiedykolwiek.

Rekin Megalodon i jego bezpośredni przodkowie mogli być „drapieżnikami hiperapeksowymi”.

Dwaj pracownicy muzealni umieszczają 8-metrowy model rekina Megalodona na wystawie muzealnej

Ten ośmiometrowy model rekina Megalodona, wystawiony w Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej w Nowym Jorku, ma tylko połowę maksymalnego rozmiaru, do którego może dorosnąć ten czołowy drapieżnik.

Ilekroć paleontolog Dana Ehret opowiada o 15-metrowych prehistorycznych rekinach znanych jako Megalodony, lubi żartować: „Co jadł Megalodon?” - pyta Ehret, asystent kustosza historii naturalnej w New Jersey State Museum w Trenton. „Cóż”, mówi, „cokolwiek chciał”.

Teraz mogą istnieć dowody, które są dosłownie prawdziwe. Niektóre Megalodony (Otodus megalodon) mogły być „drapieżnikami hiper-wierzchołkowymi”, znajdującymi się wyżej w łańcuchu pokarmowym niż jakiekolwiek znane zwierzę oceaniczne, donoszą naukowcy „Science Advances” z 22 czerwca. Korzystając z pomiarów chemicznych skamieniałych zębów, naukowcy porównali dietę zwierząt morskich – od niedźwiedzi polarnych po pradawne żarłacze białe – i odkryli, że megalodony i ich bezpośredni przodkowie często byli drapieżnikami na niespotykanym dotąd poziomie.

Odkrycie przeczy innym niedawnym badaniom, w których stwierdzono, że Megalodony były na podobnym poziomie w łańcuchu pokarmowym, co żarłacze białe (zob. „Science News” z dn.  31.V.2022). Jeśli to prawda, nowe wyniki mogą zmienić sposób myślenia naukowców o tym, co doprowadziło Megalodony do wyginięcia około 3,5 miliona lat temu.

W najnowszym badaniu naukowcy zbadali dziesiątki skamieniałych zębów pod kątem odmian azotu, zwanych izotopami, które mają różną liczbę neutronów. U zwierząt jeden konkretny izotop azotu występuje częściej niż inny. Drapieżnik wchłania obie te rzeczy, gdy zjada zdobycz, więc brak równowagi między izotopami rośnie dalej w łańcuchu pokarmowym.

Od lat naukowcy wykorzystują ten trend, aby poznać dietę współczesnych stworzeń. Ale naukowcy prawie nigdy nie byli w stanie zastosować go do skamieniałości sprzed milionów lat, ponieważ poziom azotu był zbyt niski. W nowym badaniu naukowcy obchodzą ten problem, podając próbki bakteriom, które trawią azot w substancję chemiczną, którą zespół może łatwiej zmierzyć.

Rezultat: Megalodon i jego bezpośredni przodkowie, zwani wspólnie rekinami megazębowymi, wykazywali nadmiar izotopów azotu czasami większy niż jakiekolwiek znane zwierzę morskie. Były średnio prawdopodobnie dwa poziomy wyżej w łańcuchu pokarmowym niż dzisiejsze żarłacze białe, co jest jak stwierdzenie, że niektóre Megalodony zjadłyby bestię, która zjadła żarłacze białe.

- Zdecydowanie myślałam, że właśnie namieszałam w laboratorium – mówi Emma Kast, biogeochemik z Uniwersytetu Cambridge. - Jednak po bliższym przyjrzeniu się dane się utrzymały.

- Rezultatem jest „podnoszenie brwi” - mówi Robert Boessenecker, paleontolog z College of Charleston w Południowej Karolinie, który nie był zaangażowany w badanie. - Nawet jeśli Megalodon zjadałby tylko orki, nadal musiałby pozyskiwać nadmiar azotu z czegoś innego – mówi - i nie ma dziś w oceanie niczego, co miałoby tak skoncentrowane izotopy azotu. Nie wiem, jak to wyjaśnić – mówi on.

Są możliwości. Megalodony mogły zjadać drapieżne kaszaloty, choć te wyginęły przed rekinami megazębnymi. Albo Megalodony mogły być kanibalami (zob. „Science News” z dn. 5.X.2020).

 

Kolejna komplikacja wynika z wcześniejszego, sprzecznego badania. Badacze ci zbadali ten sam łańcuch pokarmowy – w niektórych przypadkach nawet te same zęby rekina – używając izotopu cynku zamiast azotu. Doszli do przeciwnego wniosku, stwierdzając, że megalodony były na podobnym poziomie jak inne drapieżniki wierzchołkowe.

Metoda cynkowa nie jest tak ugruntowana jak metoda azotowa, chociaż izotopy azotu również były wcześniej rzadko stosowane w ten sposób.

- Możliwe, że nie mamy pełnego zrozumienia i zrozumienia tej techniki – mówi Sora Kim, paleoekolog z University of California w Merced, która była zaangażowana w oba badania. - Ale jeśli [nowsze badanie] ma rację, to szaleństwo.

Potwierdzenie wyników byłoby krokiem w kierunku zrozumienia, dlaczego Megalodony wymarły. Jeśli żarłacze białe miały podobną dietę, może to oznaczać, że pokonały Megalodony o jedzenie, mówi Ehret, który nie był zaangażowany w badanie. Nowe odkrycia sugerują, że jest to mało prawdopodobne, ale pozostawiają miejsce na możliwość, że żarłacze białe rywalizowały z – lub po prostu zjadły – młodzieńcze Megalodony („Science News” z dn. 12.01.2021).

Pomiar większej liczby zębów rekina obiema technikami może rozwiązać zagadkę i pogodzić badania. Jednocześnie, jak mówi Kast, jest wiele do odkrycia dzięki ich metodzie pomiaru izotopów azotu w skamielinach.

- Jest tak wiele zwierząt i tak wiele różnych ekosystemów i okresów – mówi.

Boessenecker zgadza się. Jeśli chodzi o starożytne oceany, mówi: „Gwarantuję, że odkryjemy naprawdę dziwne rzeczy”.

 

Źródło - https://www.sciencenews.org/article/megalodon-megatooth-sharks-food-chain-apex-predator-ocean?fbclid=IwAR0pxotxjqKPhIG28Ma1VRr1Fi82afmI5qD9eWx_Kj8ST_I8tYiNeWIG3S0

Przekład z angielskiego - ©R.K.F. Sas - Leśniakiewicz