Plan atomowych bombardowań ZSRR jako fragment Planu Pincher
Ciekawe, nieprawdaż?
Najciekawsze jest to, że Churchill i jego sztabowcy obawiali się ataku
rakietowego ze strony ZSRR! Dlaczego? Odpowiedź na to pytanie jest prosta – bo
wiedzieli, że Rosjanie przejęli HRVA Peenemünde z całym dobrodziejstwem
inwentarza. Wprawdzie SS-Sturmbannführer dr Wernher von Braun i gen. Walter
Dornberger uciekli i oddali się w ręce Amerykanów, ale w Peenemünde
pozostało ponad 5000 techników i wysoko wykwalifikowanych robotników, którzy
wpadli w ręce Rosjan i byli ich najcenniejszą zdobyczą wojenną. Rosjanie w
oparciu o ich wiedzę mogli z łatwością zrekonstruować wszystkie wersje pocisków
„V” z ich wszystkimi szczegółami i niuansami – co też zrobili. Dlatego właśnie
Amerykanie obawiali się ataku rakietowego przeprowadzonego poprzez Biegun
Północny!
No właśnie,
Amerykanie. W czeskiej literaturze historycznej jeszcze z czasów tzw. „komuny”
wyczytałem, że przed Planem Dropshot
– planem atomowego uderzenia na ZSRR istniał Plan Pincher. Poszukałem w Internecie, no i proszę – okazało się,
że Plan Pincher naprawdę istniał i
co więcej – stanowił on uzupełnienie dla Operation
Unthinkable. Zadałem pytanie: dlaczego Stalin rozkazał odpalać pociski
rakietowe w stronę krajów skandynawskich? No i znalazłem odpowiedź w książce Stevena T. Rossa – „American War Plans
1945-1950”, Nowy Jork 1988. Tam właśnie omówiono Plan Pincher – pierwszy amerykański plan wojny z ZSRR i krajami
socjalistycznymi. Według tego autora, rzecz zaczęła się w dniu 2.III.1946 roku,
kiedy to Joint War Plans Commitee rozesłał okólnik pt. „Concept of Operations
for Pincher”. Opracowując ten dokument JWPC konsultowała się z wywiadem i
komitetem ds. logistyki. Celem stworzenia tego dokumentu było odpowiedzenie na
pytanie: gdzie, jak i kiedy rozpocznie się nowa wojna, w której USA i ich
alianci będą odpierać ataki potencjalnego agresora. JWPC nie zakładał, że ZSRR
pragnie wojny światowej i w ogóle konfliktu. Gdyby wojna w ogóle wybuchła, to
mogłaby przekształcić się z lokalnego konfliktu w konflikt globalny. Zakładano,
że taki konflikt będzie miał miejsce na Środkowym Wschodzie, gdzie ZSRR będzie
chciał stworzyć strefę buforową (jak w Europie) z państw satelickich, co
pozwalałoby na ochronę żywotnych centrów ekonomicznych i industrialnych tego
kraju. Poza tym ekspansja Sowietów na terytoria krajów Zatoki Perskiej mogłoby
doprowadzić do przejęcia przez nich tamtejszych zasobów ropy naftowej.
Niekontrolowana
ekspansja Rosjan w rejon Kanału Sueskiego doprowadzić mogła do przejęcia przez
nich strefy Kanału i kontroli przepływu ropy naftowej do Europy, a co za tym
idzie – uderzyłoby to w interesy drugiego mocarstwa – Wielkiej Brytanii. Wojna
mogłaby się rozpocząć w momencie, w którym ZSRR zdecydowałby się na wywarcie
militarnego nacisku na któreś z państw Bliskiego i Środkowego Wschodu.
Początkowo działania przeciwko ZSRR podejmowane byłyby przez Brytyjczyków z ich
ograniczonymi siłami, które po pół roku zostałyby wzmocnione przez Amerykanów.
Wtedy właśnie rozpoczęłaby się III Wojna Światowa – jej data jest znana –
1.I.1948 roku.
Zakładało się, że
Armia Czerwona wystawiłaby 113 dywizji wsparte przez 84 dywizje z krajów
satelickich. Początkowo Rosjanie użyliby 40 dywizji, których liczba w krótkim
czasie wzrosłaby do 100. Rosjanie mogliby wystawić do walki 14.350 samolotów.
Brytyjskie siły liczyłyby 20 dywizji i 3745 samolotów, w tym z FAA.
Przewidywane kierunki uderzenia wojsk radzieckich to Kanał Sueski i Zatoka
Perska. Poza tym Sowieci rozpoczęliby operacje skierowane przeciwko Europie
Zachodniej. Anglo-amerykańsko-francuskie siły okupujące Niemcy zostałyby
zepchnięte do defensywy i ustanowiłyby linie obrony na Renie. Druga linia
obrony byłaby na rzece Po (Pad) we Włoszech a trzecia na łańcuchu górskim
Pirenejów. Amerykanie zakładali jednak początkowe wycofanie swych sił z Europy
i swe zaangażowanie ograniczyliby do wsparcia materiałowego Wielkiej Brytanii
przez Atlantyk.
Po wejściu USA do
wojny, zapewniłyby sobie one przewagę w powietrzu, na wodzie i przeprowadzałoby
operacje desantowe, które jednak nie angażowałyby znacznych sił Armii
Czerwonej. Główny nacisk położono by na zniszczenie radzieckiego lotnictwa,
marynarki wojennej i handlowej, a potem otoczono by ZSRR wieńcem baz wojskowych
w Wielkiej Brytanii, Egipcie, Indiach, Włoszech i zachodniej części Chin. To
właśnie z nich można wybyło prowadzić akcje zaczepne przeciwko ZSRR – zob.
mapka. Chodzi tutaj o atomowe bombardowania głównych centrów wojskowych i
przemysłowych ZSRR rozmieszczonych w zasięgu lotnictwa bombowego USA, a które
wynosiły odpowiednio od 1500 mi/2400 km do 2000 mi/3200 km. Wyznaczono 17
celów, które miałyby być zbombardowane w pierwszej kolejności i które
znajdowały się w zasięgu strategicznych bombowców B-29. Trzeba jeszcze
wiedzieć, że plan ten rozpatrywano na serio od lipca 1946 roku.
18.VI.1946 roku, plan
ten został zrewidowany przez JWPC, a zatem wojna powinna się zacząć od
konfliktu regionalnego, który potem zostanie zeskalowany do globalnego
konfliktu. Zmiana, która nastąpiła w planach była taka, że USA od razu włączy
się do konfliktu. Alianci od razu wykorzystają swoją przewagę w flotach
wojennych i broni atomowej. Zarzucono plany uderzenia na ZSRR od strony Szwecji
i Norwegii jako nieopłacalne – skupiono się na działaniach na Bliskim i
Środkowym Wschodzie oraz południu. Zamierzano wyprowadzić miażdżące uderzenia w
kierunku radzieckich centrów przemysłowych i surowcowych na Syberii.
Poza tym zrewidowano
dzień rozpoczęcia III Wojny Światowej, a to dlatego, że ZSRR nawet bez
mobilizacji miał 67 dywizji gotowych do przeprowadzenia operacji ofensywnych.
Po 30 dniach od ogłoszenia mobilizacji (M+30), Rosjanie mogli mieć już
sformowanych 273 dywizje gotowe do walki, zaś w dniu M+60 mogli oni rozstawić
270 dywizji w Europie, 42 na Środkowym Wschodzie i 49 na Dalekim Wschodzie. W
tym samym czasie radzieckie Siły Powietrzne miałyby 14.000 samolotów, zaś
Czerwona Flota miałyby dodatkowo 2000 maszyn.
W przeciwieństwie do
sił lądowych i lotnictwa, radziecka Marynarka Wojenna była słaba, i jej siłą
uderzeniową były 87 oceanicznych oraz 60 mniejszych okrętów podwodnych.
Jednocześnie JWPC zakładał, że ZSRR uzyska w ciągu kilku następnych lat broń
atomową i posiada już rozwiniętą broń biologiczną.
Pierwszy regionalny
plan Broadview został zaprezentowany
w dniu 5.VIII.1946 r. na forum JWPC i zrewidowany 5.X.1946 r. Dotyczył on
obrony amerykańskich baz i instalacji kontynentalnych.
Plan Gridle zaprezentowano 15.VIII.1946 r. i
dotyczył on obrony Turcji.
I tak dalej, i temu
podobnie. Jak widać z powyższego, ZSRR miał powody do takiej demonstracji siły!
Alianci wiedzieli, że Rosjanom udało się przechwycić 22.000 jednostek broni V w
różnym stopniu jej produkcji, a zatem bardzo szybko mogli oni ją odtworzyć i
ulepszyć – co się stało. Już w 1947 roku w niebo poleciały pierwsze radzieckie
konstrukcje wzorowane na V-2, a pociski rakietowe wzorowane
na V-1
były już w użyciu. Rosjanie nie mieli jeszcze bomby A, ale mieli bronie
chemiczne i biologiczne – te ostatnie m.in. od Japończyków… No i dlatego
właśnie w Szwecji zjawili się specjaliści od lotnictwa i broni rakietowej z USA
i UK – bo teraz jest oczywistym, że Rosjanie postąpili dokładnie tak, jak
Amerykanie w Hynnam.