Świecenie wody u wybrzeży Japonii spowodowane przez świecące meduzy
Michaił Jerszow
Jak wiadomo,
możliwość świecenia mają dinoflagellaty (Dinoflagellates)
– mikro-planktonowe organizmy. W czasie ich rozmnażania się świecenie całych
akwenów jest widoczne nawet z kosmosu!
Znany mi
lekarz morski Walentin Szepiłow,
który pływał po wszystkich oceanach świata opowiadał mi, jak otworzył oczy
kapitanowi statku, na którym służył, na pewne zagadkowe zjawisko.
Świecący plankton
Pewnej nocy
kapitan statku wpadł do kabiny lekarza i poprosił go na mostek, gdzie wskazał
na wodę ze strachem i zdenerwowaniem powiedział:
- Niech pan
patrzy! Podwodne spodki Przybyszów z Kosmosu!
I
faktycznie, na morskiej gładzi kręciło się kilka świetlnych kręgów. Szepiłow
wychylił się i wiadrem pobrał próbkę wody zaburtowej i poprosił kapitana do
swej kabiny. Tam wlał on wodę do wanny. Kapitan z niedowierzaniem wzruszył
ramionami. Wtedy Szepiłow zgasił światło i woda w wannie zaświeciła się.
Podwodne UFO okazał się zwykłym, świecącym planktonem. Myślałby kto, że
wyjaśnienie jest takie proste, ale…
…to nie jest aż takie proste
Wielu
marynarzy obserwowało ogromne, świetliste kręgi w różnych rejonach
Wszechoceanu. Przytoczę tu kilka zarejestrowanych faktów
·
Pierwsza informacja o
zagadkowym zjawisku napłynęła od kapitana angielskiego okrętu HMS Vulture.
Dnia 13.IV.1879 roku, kapitan i jego załoga w Zatoce Perskiej obserwowali
przemieszczanie się na wodzie dwóch ogromnych podwodnych „kół”, które miały po
16 „szprych” ze świetlnych promieni, które kręciły się z prędkością szacowaną
na 130 km/h!
·
W 1880 roku, podobne podwodne
zjawisko obserwowali marynarze ze statków Shahinhan u Malabarskiego Wybrzeża
(Indie) i…
·
SS Patna w Zatoce Perskiej.
Długość promieni tych kół wynosiła 600 metrów. Po pierwszym doniesieniu
informacje o kręgach na wodzie posypały się jak z rogu obfitości.
A teraz
kilka przykładów obserwacji dokonanych przez radzieckich ludzi morza:
·
Pewnego razu marynarze ze
statku RV Władimir Worobiew, którzy odpoczywali po wachcie, obudzili się
z uczuciem niewytłumaczalnego strachu. To miało miejsce w Zatoce Bengalskiej.
Załoga statku i uczeni obserwowali ruch pod wodą 8 białych promieni o długości
ok. 200 m. Promienie wychodziły z jakiegoś obiektu o dużej masie, znajdującego
się na głębokości 20 m pod statkiem – jak to pokazywały przyrządy. Wszystko to
trwało nie dłużej, niż 30 minut.
·
8.VI.1984 roku, członkowie
załogi RV Professor Pawlienko w czasie rejsu na Morzu Adriatyckim, w
Zatoce Neretwańskiej, zauważyli jak naraz na powierzchni wody ukazała się
świecąca plama. Od niej odchodziły świecące się kręgi z ostro zaznaczonymi
krawędziami. Prędkość ich rozprzestrzeniania się oceniono na około 100 m/min.
·
Trzeba tu dodać, że
świetliste kręgi gasły równie szybko i nieoczekiwanie, jak się pojawiały.
Marynarze z krajów azjatyckich nazywają te kręcące się świetliste kręgi „kołami
Buddy”, zaś Europejczycy – „diabelską karuzelą”.
·
A oto jeszcze jedno
świadectwo z wielu faktów zebranych przez ufologów. W lipcu 1978 roku załoganci
ze statku MS Nowokuznieck w Zatoce Guayaquil (Ekwador), opowiadali o tym, że
niedaleko od równika, ujrzeli nieopodal dziobu statku cztery pasma świecącej
wody o długości 20 m. Potem jeszcze dwa
10-metrowe świetliste pasma przybliżyły się do sterburty. Następnie w
odległości 100 m od statku wprost z wody podniosła się w górę biała,
przypłaszczona kula, wielkości piłki futbolowej i obleciała statek dookoła.
Potem NOL zawisł nieruchomo na kilka sekund nad Nowokuznieckiem, a
następnie wpadł w wody zatoki. No i tutaj już trzeba powiedzieć o
zaobserwowanych przez ludzi Nieznanych Obiektach Podmorskich – USO lub UAO[1].
Nieznane Obiekty Podwodne
Ludzie,
którzy obserwowali świetliste „koła”, niejednokrotnie zauważali, że mają one
swe źródła. Z wód Wszechoceanu wyskakiwały różnego kształtu obiekty, które
wykonywały rozliczne manewry i potem z powrotem spadały do wody. Aktywność
USO/UAO pozwala na odrzucenie stanowiska sceptyków o tym, że do wody spadały
meteoryty, stopnie rakiet nośnych, czy szczątki wystrzelonych na orbitę i
powracających sztucznych satelitów Ziemi. Także w czasie pogrążania się
nieznanych obiektów w wodę ludzie nie widzieli jakichkolwiek wyrzutów pary
wodnej – co znaczy, że one nie były rozgrzane przez tarcie atmosferyczne. A
należy przypomnieć, że zdarzenia te miały miejsce także w XIX wieku, gdy o
aparatach kosmicznych jeszcze nie mogło być mowy… I tak:
·
W 1824 roku, czytelnicy z „Dziennika
Andrew Blockhama” dowiedzieli się o dziwnym zjawisku, który autor tych zapisków
widział 12 sierpnia tegoż roku. Statek Blockhama znajdował się na wodach
Atlantyku. Naraz wachtowi zauważyli, jak z wody podniósł się wielki okrągły
obiekt, który wydzielał jaskrawe światło. Po chwili znikł on w obłokach.
·
W 1884 roku, angielski statek
Innerwish omal nie przewróciła do góry kilem fala uderzeniowa, którą
wytworzył jakiś okrągły obiekt. Przeleciał on nad statkiem, a potem z donośnym
hałasem wpadł do wody.
·
W 1887 roku nad holenderskim
statkiem Jenny Aie pojawiły się dwa okrągłe obiekty latające. Jeden z
nich się świecił, drugi był ciemny. Po jakimś czasie jeden z nich z łomotem i
pluskiem wpadł do wody.
Przejdźmy do
XX wieku. Zauważono setki, jak nie tysiące przypadków obserwacji UFO i USO/UAO
w kształcie talerzy, cygar czy kul. A oto kilka z nich:
·
W 1969 roku nad amerykańskim
wojskowym transportowcem USS Sparrow powoli przeleciał
elipsoidalny obiekt o średnicy ok. 25 m. Cała łączność na okręcie od razu
padła. Po przelocie nad okrętem, NOL ostro skręcił i nabrał prędkości i wpadł
do wody w odległości 5 mn/9,26 km. Po pewnym czasie na powierzchni wody pojawił
się świecący krąg.
·
W 1972 roku, wielu świadków
na wybrzeżu Morza Śródziemnego obserwowali UFO o kształcie 100-metrowego dysku.
Od NOL-a do czasu do czasu odrywały się świetliste promienie. Dysk najpierw
latał po okręgu, a potem, kiedy pod wodą zaświeciły się jakieś światła, dysk
wpadł do wody i znikł.
·
Załoganci z argentyńskiego
statku MS Naviero przez 15 minut obserwowali, jak obok ich statku z wody wynurzył
się 30-metrowy cygarokształtny obiekt, w niczym jednak nie przypominający
okrętu podwodnego. Potem „statek kosmiczny Obcych” zanurzył się do wody,
przeszedł popod kilem Naviero i znikł w głębinach oceanu,
wydzielając jasne światło.
·
USO/UAO pojawiają się także w
wodach wewnętrznych, śródlądowych. I tak np. hydrolodzy zetknęli się z UAO w
głębinach jeziora Koronockiego na Kamczatce, którego głębokość wynosi 100 m.
Czworo naukowców płynęło motorówką po jeziorze. Naraz w odległości kilometra od
nich pojawiła się kopuła z wypchniętej wody, z której wyleciał owalny obiekt.
NOL zawisł nad wodą, zaś silnik motorówki od razu przestał pracować. Zbadawszy
Ziemian i ich technikę, UFO z ogromną prędkością poleciał w kierunku oceanu. Silnik
motorówki znów zaczął pracować, jakby nigdy nic…
·
W 1982 roku, w jednym z
wojskowych biuletynów informacyjnych pisało, że: Na Bajkale, na pamirskim jeziorze Sarez i całym szeregu głębokowodnych
jezior na terytorium Związku Radzieckiego, zaobserwowano zanurzenia się w wody
ogromnych dysków i kul, poza tym świecenie wydobywające się z głębin i
pojawianie się nawet podwodnych istot humanoidalnych – czyli UAH![2]
Hipotezy
Nie ma za to
niedostatków hipotez. Według jednej z nich, wirujące koła to skupiska
świecących mikroorganizmów, ale to nie wyjaśnia prostego przebiegu świetlistych
promieni. Poza tym prędkość poruszania się USO/UAO w stosunku do prędkości
poruszania się planktonu jest po prostu nieporównywalna.
Autorzy
drugiej hipotezy próbowali objaśnić to zjawisko „wymuszonym świeceniem
mikroorganizmów przez fale sejsmiczne z dna oceanu”. Ba! – ale jak wyjaśnić
regularny kształt „kół” i ich równomierne rozmieszczenie? A na dodatek,
marynarze z RV Władimir Worobiew na miejscu, gdzie kręciły się te „koła”
wzięli próbki wody i żadnego świecącego planktonu w nich nie znaleźli…
Autor
książki „Invisible Residents” profesor [Ivan]
Sanderson zakłada, że wszystkie te
zjawiska mają elektryczną naturę. Ale w tą koncepcję nie wpisują się kule
ogniste – BOL, które wylatują z wody i do niej wpadają. Nie mogąc znaleźć
przyrodniczego wyjaśnienia dla tego fenomenu, Sanderson zdecydował przypisać
ten fenomen działalności jakiejś podwodnej cywilizacji.
Moje 3 grosze
No właśnie, a dlaczegóżby nie?
Jak dla mnie, to jest w zasadzie JEDYNE racjonalne wyjaśnienie. Już tak
nawiasem, to przypominają mi się przygody prof. Pierre Aronnax’a i jego
towarzyszy na pokładzie Nautiliusa na kartach powieści Juliusza Verne’a „20.000 mil podmorskiej
żeglugi”, a w szczególności wydarzenia opisane w jej rozdziale pierwszym. Ta
genialna powieść powstała w 1870 roku, a zatem mogła powstać w oparciu o
relacje marynarzy, którzy widzieli te zjawiska, albo… powiem teraz coś bardzo
przewrotnego: to lektura powieści Verne’a skłoniła ich do fantazjowania na
określony temat. Ale obstawiam pierwszą opcję, bowiem dziwne i tajemnicze
rzeczy były obserwowane w/na/nad wodami Wszechoceanu ZAWSZE…!
Kiedyś nawet rzuciłem
hipotezę, że to po prostu świecił plankton pobudzony przez fale ultradźwiękowe
sonarów stad wielorybów czy delfinów, albo okrętów podwodnych, bowiem wcale nie
jest powiedziane, że świeciła powierzchnia wody, a świecenie było w głębinach,
dokąd już nie sięgały wiadra i inne sondy naukowców. Owszem, część planktonu
wypływa nocą na powierzchnię morza, ale część tylko unosi się bliżej
powierzchni tworząc tzw. warstwę DSL, która odbija ultradźwiękowe impulsy
sonarów aktywnych. Przekonał się o tym m.in. słynny Jacques Cousteau na Morzu Czerwonym.
Z drugiej zaś strony
istnienie cywilizacji Wodnych Ludzi wcale nie byłoby aż takie dziwne,
zważywszy, ze wody pokrywają niemal ¾ naszej planety i Wszechocean może
stanowić dom dla niejednego gatunku UAH. Nie mówiąc już o tym, że istniejące w
nich stworzenia mogą być rezultatem manipulacji genetycznych poprzednich
cywilizacji – np. Atlantydy. Przecież potwory Starożytnych mogły istnieć
realnie jako płody eksperymentów nad genami ludzi i zwierząt, które wyginęły
już to samoistnie, już to wybite przez ludzi, po katastrofie cywilizacji-matki.
Wracając do świecenia wód
morskich, to nasz Bałtyk też świeci. Pracując w helskim Fokarium spotkałem się
z dokumentacją tego zjawiska sporządzona przez prof. dr Krzysztofa Skórę i jego pracowników. Ale świecenie Bałtyku ma swe
konkretne, naukowe wyjaśnienie – świecą tam bruzdnice z gatunku Alexandrium ostenfeldii – ale na
szczęście nie tworzą one w wodzie świecących figur geometrycznych czy
latających BOL-i. Tak czy inaczej, zagadka świecących kół czeka na swe
rozwiązanie…
Źródło – „Tajny XX wieka” nr 23/2013, ss. 26-27
Przekład z j. rosyjskiego – Robert K. Leśniakiewicz ©