Megalodon to
największy rekin jaki kiedykolwiek istniał i miał zęby 3-krotnie większe niż
wielki biały rekin.
Megalodon był nie
tylko największym prehistorycznym rekinem, jaki kiedykolwiek żył; był także największym
drapieżnikiem morskim w historii planety, znacznie przewyższającym
współczesnego żarłacza białego i starożytne gady, takie jak Liopleurodon i Kronosaurus. Poniżej znajdziesz 10 fascynujących faktów na temat
Megalodona.
W ciągu ostatniego
stulecia paleontolodzy dokonali szacunków, opartych głównie na wielkości zębów
i analogii ze współczesnymi żarłaczami białymi, mierzącymi od 10 do 33 m stóp
od głowy do ogona, ale dziś konsensus jest taki, że dorosłe osobniki miały od
18 do 20 m długości i ważyły od 50 do 75 ton, a niektóre starsze osobniki mogły
być nawet większe.
Megalodon miał dietę
godną drapieżnika szczytowego, ucztując na prehistorycznych wielorybach, które
pływały po oceanach Ziemi w epoce Pliocenu[1] i Miocenu[2], ale
także żywił się delfinami, kałamarnicami, rybami, a nawet gigantycznymi
żółwiami (którego równie gigantyczne skorupy nie były w stanie wytrzymać 10 ton
siły ugryzienia).
Megalodon mógł nawet
skrzyżować swe ścieżki z gigantycznym prehistorycznym wielorybem Lewiatanem!
W 2008 roku wspólny
zespół badawczy z Australii i USA wykorzystał symulacje komputerowe do
obliczenia mocy ugryzienia Megalodona.
Wyniki można opisać
tylko jako przerażające: podczas gdy współczesny żarłacz biały zaciska szczęki
z siłą około 0,28 tony/cm2, to Megalodon wgryzł się w swoją zdobycz
z siłą od 1,67 do 2,82 ton/cm2, wystarczającą, by zmiażdżyć czaszkę
prehistorycznego wieloryba z łatwością jak winogrono i znacznie przewyższając
siłę ugryzienia generowaną przez Tyrannosaurusa
Rexa.
Megalodon nie bez
powodu zasłużył sobie na miano „olbrzymiego zęba”. Zęby tego prehistorycznego
rekina były ząbkowane, w kształcie serca i długości ponad 15 cm; w porównaniu, największe
zęby żarłacza białego mierzą tylko około 7-8 cm długości. Musisz cofnąć się 65
mln lat po raz kolejny do nikogo innego, niż Tyrannosaurusa Rexa, aby znaleźć stworzenie, które miało większe zębiska,
chociaż wystające kły niektórych kotów szablozębnych również znajdowały się w
tym samym rankingu.
Według przynajmniej
jednej symulacji komputerowej styl polowania Megalodona różnił się od stylu
współczesnych żarłaczy białych.
Podczas gdy żarłacze
białe nurkują prosto w kierunku tkanek miękkich swojej ofiary (powiedzmy,
niedbale odsłoniętego podbrzusza lub nóg brodzącego pływaka).
Zęby Megalodona były
szczególnie przystosowane do przegryzania się przez twardą chrząstkę, a
istnieją dowody na to, że ten olbrzymi rekin mógł najpierw odciąć płetwy swojej
ofierze (co uniemożliwiło jej odpłynięcie), zanim rzucił się do jej ostatecznego
zabicia.
Technicznie rzecz
biorąc, Megalodon jest znany jako Carcharodon
megalodon – co oznacza, że jest to gatunek (Megalodon) większego rodzaju rekinów (Carcharodon).
Technicznie rzecz
biorąc, współczesny żarłacz biały jest znany jako Carcharodon carcharias, co oznacza, że należy do tego samego
rodzaju co Megalodon.
Jednak nie wszyscy
paleontolodzy zgadzają się z tą klasyfikacją, twierdząc, że Megalodon i Wielki
Biały doszli do swoich uderzających podobieństw w procesie zbieżnej ewolucji.
Naturalna pływalność
oceanu pozwala „drapieżnikom wierzchołkowym” urosnąć do ogromnych rozmiarów,
ale żaden nie był bardziej masywny niż Megalodon.
Niektóre z
gigantycznych gadów morskich ery mezozoicznej, takie jak Liopleurodon i Kronosaurus,
ważyły maksymalnie 30 lub 40 ton[3], a
współczesny żarłacz biały może aspirować jedynie do stosunkowo mizernych trzech
ton.
Jedynym zwierzęciem
morskim, które deklasuje megalodona o wadze od 50 do 75 ton, jest żywiący się
planktonem płetwal błękitny, którego osobniki ważą znacznie ponad 100 ton.[4]
Ponieważ rekiny przez
całe życie wyrzucają z paszcz tysiące zużytych zębów i ponieważ Megalodon występował
na całym globie (patrz następny slajd), zęby Megalodona odkryto na całym
świecie, od starożytności po współczesność.
Dopiero w XVII wieku
europejski lekarz nadworny Nicholas
Steno zidentyfikował cenione przez chłopów „kamienne języki” jako zęby
rekina; z tego powodu niektórzy historycy opisują Stenona jako pierwszego na
świecie paleontologa. W przeciwieństwie do niektórych rekinów i gadów morskich
z ery Mezozoicznej i Kenozoicznej, które były ograniczone do linii brzegowych
lub śródlądowych rzek i jezior na niektórych kontynentach, Megalodon cieszył
się prawdziwie globalnym rozmieszczeniem, terroryzując wieloryby w oceanach z
ciepłą wodą na całym świecie.
Najwyraźniej jedyną
rzeczą, która powstrzymywała dorosłe Megalodony przed zapuszczaniem się zbyt
daleko na ląd, był ich ogromny rozmiar, który wyrzuciłby ich na brzeg tak
bezradnie, jak XVI-wieczne hiszpańskie galeony.
Tak więc Megalodon był
ogromny, nieugięty i był szczytowym drapieżnikiem epok Pliocenu i Miocenu. Co
poszło nie tak? Cóż, ten gigantyczny rekin mógł być zgubiony przez globalne
ochłodzenie (które miało kulminację w ostatniej epoce lodowcowej) lub przez
stopniowe zanikanie gigantycznych wielorybów, które stanowiły większość jego
diety.
Nawiasem mówiąc,
niektórzy uważają, że Megalodony wciąż czają się w głębinach oceanu, jak
spopularyzowano w programie Discovery Channel „Megalodon: The Monster Shark
Lives”, ale nie ma absolutnie żadnych wiarygodnych dowodów na poparcie tej
teorii.[5]
Źródło - https://siamtoo.com/837/
Przekład z
angielskiego - ©R.K.F.
Sas – Leśniakiewicz
[1] Pliocen to
druga epoka Neogenu, trwająca około 2,7 miliona lat (od 5,33 do 2,58 mln lat
temu).
[2]
Miocen jest to najstarsza epoka Neogenu. Trwał od 23,03 mln do 5,333 mln lat
temu.
[3] Według
niektórych paleontologów, masa dorosłego
Liopleurodona mogła dojść nawet do 100 ton.
[4] Nawet do
135 ton.
[5]
Twierdzenie to jest dość dyskusyjne, jako że fakty obserwacyjne przeczą
stwierdzeniu, że Megalodony wymarły ok. 2 mln lat temu.