San Min Iti Go: potwierdzenie realności Agarty?

Prof. dr hab. Benon Zbigniew Szałek

 

Redakcja „SFINKSA” opublikowała w numerze 4/1990 artykuł R. Leśniakiewicza „Czym jest Agharta?” Autor tego artykułu skupił swoją uwagę na różnych legendach azjatyckich, wzmiankujących istnienie w Azji Centralnej zagadkowego i starożytnego państwa zwanego Agharta. Władcy Agharty mieli dysponować wielką wiedzą i umiejętnościami przekraczającymi nawet nasze możliwości – tyle legendy.

Wyniki moich badań lingwistycznych wskazują, że w legendach o0 Agharcie – potężnym państwie promieniującym kulturą na sąsiednie ludy, tkwi co najmniej ziarno prawdy. Otóż w toku badań prowadzonych od 1971 roku nad językami ludów Azji i Europy ustaliłem występowanie znacznej liczby podobnych dźwiękowo i znaczeniowo starych słów oraz struktur gramatycznych  w przypadku języków ugrofińskich (węgierskich), drawidyjskich (m.in. tamilski z pd. Indii) oraz z japońskiego. (Por. „Z otchłani wieków 1984” nr 1/1987; „Problemy” 6/1989) Podobieństwo słów i dłuższych wyrażeń można wykazać nie tylko w odniesieniu do par wyżej wymienionych języków (np. węgierski i tamilski)  - ale również w odniesieniu do trzech języków z różnych grup językowych naraz. A oto kilka przykładów zgodności leksykalnych i gramatycznych:

1.

j. węgierski NAGY (wym. NODJ) AR

j. tamilski NEDY ARY

j. polski – wielka, długa rzeka.

2.

j. tamilski KARY TATTI

j. japoński KUROI TATE

j. polski – czarna tarcza.

3.

j. japoński JOI FUTTA O UTTA

j. węgierski JO FEDÓT UTÓTT

j. polski – dobrą pokrywkę uderzał.

 

Zgodności językowe przedstawione w powyższych przykładach można zestawić tak jak na ryc. 1.

Zgodności da się również zauważyć w odniesieniu do trzech grup językowych jednocześnie, przykładowo:

 

j. tamilski NIRNDA WEDY; IRY UDE; SAKAYATTE URY

j. japoński NURETA FUTA; ERAI UTI; SUKUI O ERU

j. węgierski NYIRKOS FEDÖ; ERÖS ÜTES; SEGELYET ER.

j. polski – mokra pokrywka; wielki, silny cios; pomoc uzyskać.

 

Rozpatrując te zgodności warto mieć na uwadze, jak dalece mogą się dźwiękowo różnić wyrażenia w trzech językach o rodowodzie uznanym przez naukę za na pewno wspólny, np. w języku polskim, niemieckim, rosyjskim języki indoeuropejskie

 

j. polski TEGO PIĘKNEGO DNIA

j. niemiecki AN DIESEM SCHÖNEM TAG

j. rosyjski W ETOT PRIEKRASNYJ DIEŃ

 

Po dokładnym przebadaniu 200.000 słów węgierskich i fińskich, 100.000 słów japońskich i 40.000 słów tamilskich – oraz odpowiednich gramatyk – doszedłem do wniosku, że zgodności te mają charakter systemowy – tzn. występują często w sposób regularny, dotyczą nie tylko elementów (słów), ale także powiązań (reguły gramatyczne).

Systemowe zgodności starych słów i struktur gramatycznych wskazują na to, że te trzy tak oddalone od siebie rasowo i przestrzennie ludy (Ugrofinowie, Drawidowie i Japończycy) musiały w zamierzchłych czasach posługiwać się wspólnym językiem i bytować na wspólnym obszarze, objętym władzą płynącą z jakiegoś bardzo silnego ośrodka kulturowego i politycznego. Panujący tam lud (przodkowie Drawidów? Japończyków? Ugrofinów?) były w stanie narzucić swój własny język pozostałym ludom – i to tak skutecznie i trwale, żepo dziś dzień jesteśmy w stanie wyśledzić we współczesnych nam tekstach tamilskich, węgierskich i japońskich potrójne zgodności leksykalne i gramatyczne.

Na bazie wyników moich badań prowadzonych od 1971 roku, zbudowałem teorię nazwaną z japońska SAN MIN ITI GO co oznacza „trzy ludy jeden język”. Z moich badań wynika, że państwo wspólnoty językowej SAN MIN ITI GO istniało jeszcze w epoce kamienia. Mianowicie nie stwierdziłem, by w tych trzech grupach językowych występowały podobne słowa na oznaczenie metalu. Natomiast znano już wówczas uprawę roli i niektóre środki transportu (łódź, wóz).

Czy cywilizacja SAN MIN ITI GO była cywilizacją alternatywną? Legendy hinduskie, tybetańskie, mongolskie przekazują wspomnienia o państwie „złotego wieku”, o państwie szczęśliwości, o rządach świętych mędrców, joginów, ascetów. Niektórzy, np. Śri Aurobindo twierdzą, że potrafili oni głosem rozbijać skały, że odnaleźli „słońce ukryte w ciemnościach”. Znane są doniesienia o znaleziskach z terenu Azji starożytnych szkieletów ludzkich charakteryzujących się bardzo – 50-krotnie wyższym niż normalnie – wysokim stopniem napromieniowania. Być może władcy SAN MIN ITI GO stworzyli cywilizację alternatywną i byli w stanie wykorzystywać inne, nie-mechaniczne sposoby oddziaływania na otoczenia. Być może legendarna Agharta jest identyczna z hipotetycznym państwem SAN MIN ITI GO wyłaniającym się z mroków zapomnienia dzięki porównawczym badaniom lingwistycznym.

I może nie jest przypadkiem, że w legendzie o Agharcie słowo GORO wymieniane w związku z posłańcami w „zadziwiających wozach” ma swój odpowiednik w japońskim KURUMA (wóz) i fińskim KUROMA (wóz) poza tym „toczyć się” w języku japońskim to KOROGARU, a w węgierskim GURULNI.

Badania glottochronologiczne wskazują, że wspólnota językowa SAN MIN ITI GO istniała do ok. roku 7000 p.n.e. Wówczas to dojść musiało do jej rozpadu. Badania glottochronologiczne wskazują, że pierwsze odłączyły się od niej ludy ugrofińskie. Natomiast ludy drawidyjskie i Japończycy bytowali razem aż do pojawienia się w użytku metali – istnieją podobne stare słowa drawidyjskie i japońskie na oznaczenie metalu – być może do 4000/3500 r. p.n.e.

Dlaczego rozpadła się wspólnota SAN MIN ITI GO? Nie wiadomo. Kierunki migracji (Ugrofinowie na północ, Drawidowie na południe, Japończycy na wschód) wskazują na to, że wspólnota SAN MIN ITI GO musiała być gdzieś w Azji Centralnej (zob. ryc. 2). Drawidowie jako piersi po rozpadzie wspólnoty SAN MIN ITI GO zbudowali ok. roku 3500 p.n.e. nowe centrum cywilizacyjne – w dolinie Indusu z miastami–twierdzami NARMINI MOHENJO DARO i HARAPPA. Być może wspaniałe osiągnięci tej cywilizacji (inżyniersko rozplanowane i skanalizowane miasta, prosty system pisma, doktryna jogiczna) wywodzą się z czasów wspólnoty SAN MIN ITI GO. Niestety – jak na razie o realności istnienia tej wspólnoty świadczą tylko ślady lingwistyczne. Nie natrafiono na zabytki materialne, które można by jednocześnie powiązać z SAN MIN ITI GO.

Być może w micie o państwie Złotego Wieku Agharta przebrzmiewa echo wspomnień o rzeczywiście istniejącym przed 9000 laty zagadkowym państwie SAN MIN ITI GO – obszarze wspólnoty językowej i przodków Japończyków, Drawidów i Ugrofinów. 

Źródło - "Sfinks" nr 1/1991.