2.
Wstęp
2.1.
Światowy pożar w dniu X.
Można
w to wierzyć, czy nie - nie jesteśmy do tego przygotowani. Koniec świata może
nas zaskoczyć dosłownie w każdej chwili! Dzień Sądu Ostatecznego już raz ominął
nas o włos przed kilkoma laty!...
Miało
to miejsce w 1992 roku, kiedy to nasi astronomowie mogli tylko bezsilnie
patrzeć, jak trzykilometrowej średnicy asteroida, lecąca z prędkością 38,9
km/s, śmignęła w odległości 3,5 mln km od Ziemi.[1] A
przecież wystarczyłoby tylko zbliżenie się do Ziemi na odległość jedynie
100.000 km, by spowodowało to ogólnoświatową katastrofę. Pole grawitacyjne
asteroidy Toutatis, bo tak ją nazwali astronomowie, mogłoby spowodować
potężne pływy, które zatopiłyby niżej położone partie lądów...
Z
historii wiemy, że Ludzkość przeżywała już podobne katastrofy. Ludzie i w tym
przypadku musieli szukać schronienia w najwyższych miejscach lądu. Straszliwa w
skutkach powódź dosłownie wymazałaby wszelki ślad naszej cywilizacji i
musielibyśmy zaczynać wszystko od Adama i Ewy.[2]
To
nie jest żadna katastroficzna utopia, ale dowiedziony naukowo fakt. Jak dotąd,
nie możemy w żaden sposób przeciwdziałać takim zagrożeniom, i nasze możliwości
obronne pod tym względem są mniej, niż skromne.
Orbita
Ziemi przecina się z orbitami co najmniej 4000 komet[3] o
średnicy głowy >1 km.[4] Także
w roku 1989, obok Ziemi przeleciał drugi taki kosmiczny kolos. Uczeni twierdzą,
że i w tym przypadku byliśmy o włos od katastrofy. Astronomowie obliczyli, że Toutatis
powróci ku Ziemi w 2004 roku, co oznacza bliską przyszłość. Wskutek zmiany
orbity spowodowanej przez inne planety, asteroida ta minie nas w odległości zaledwie
1,6 mln km.
Jak
będzie w rzeczywistości, tego nie wie nikt.[5]
2.2.
Sto milionów bomb atomowych.
W
roku 1994, Ludzkość miała okazję zobaczyć na własne oczy to, co stałoby się z
naszą planetą w przypadku kolizji, o jakiej mówiłem powyżej. Katastrofa ta
rozegrała się na szczęście w odległości aż 860 mln km od Ziemi - na Jowiszu -
największej planecie Układu Słonecznego.
Było
to we środę, dnia 20 lipca 1994 roku, krótko przed godziną dziewiątą wieczorem.
Tego wieczoru żaden astronom nie pozwoliłby sobie na opuszczenie tego
najbardziej spektakularnego widowiska w dziejach Ludzkości - była to największa
kolizja, jaką ludzie z Ziemi kiedykolwiek oglądali w Kosmosie!
Z
niewiarygodną prędkością, wynoszącą aż 55,6 km/s, czternasty z kolei odłamek[6]
komety Schoemaker-Levy 9 (1993e) uderzył w południową półkulę Jowisza. A
tych odłamków było aż 24!... Czternasty odłamek miał wielkość najwyższej góry w
Austrii - Grossglockner, która mierzy sobie 3.797 metrów od poziomu morza.
Efekt
tego impaktu był gigantyczny: fontanna wybuchu przy zderzeniu miała wysokość 10
średnic Ziemi. Blask był tak jasny, jak Słońce, a jego intensywność utrzymywała
się niemal przez godzinę! Energia impaktu wynosiła tyle, że była ona równa
energii wybuchu 100 mln bomb atomowych typu Hiroszima.[7]
Średnica
wybitego w powierzchni Jowisza krateru mierzy aż 25.000 km. Dla porównania -
średnica Ziemi wynosi zaledwie około 13.000 km.[8]
Skutki
tego impaktu były okropne i planetarny olbrzym zachwiał się pod tym ciosem.
Widać było, jak fale uderzeniowe impaktu powoli przemierzały atmosferę całej
planety.
Wniosek,
jaki nasunął się po tej katastrofie był zupełnie jasny: podobny impakt
zniszczyłby życie na Ziemi. Nie trzeba przypominać, że ten olbrzym ma
nieprzyjazną ziemskiemu życiu atmosferę, złożoną głównie z metanu - CH4
i amoniaku - NH3, wychłodzonych do temperatury -130°C, i
że jest on 300 razy większy od naszej macierzystej planety. Mało brakowało, a
Jowisz ze swą masą stałby się drugim Słońcem! - jedynie ¼ swej masy!
Wspomniana
tutaj kosmiczna katastrofa ma swój plus - okazało się bowiem, że ta ogromna
gazowa planeta ma na swej powierzchni także jeden z najważniejszych dla życia
związków chemicznych, jakim jest H2O - czyli zwykła, ale jakże
bezcenna dla nas, woda!
2.3.
Niebezpieczeństwo dla Ziemi.
Opisany
powyżej impakt komety Schoemaker-Levy 9 w atmosferę Jowisza, który miał
swe miejsce w dniu 20 lipca 1994 roku, porządnie wystraszył naszych uczonych.
NASA od razu wystąpiła z projektem Przeciwkometarnego Programu Obronnego.
Podstawą tego projektu jest stała obserwacja tych 4000 komet i innych ciał
kosmicznych mogących zagrozić Ziemi, oraz monitoring ich orbit.[9]
Zaczęto od razu wyliczać ich orbity. Dotąd wiadomo było o 200 takich kosmicznych
przybłędach, co stanowiło zaledwie 5%
z n a n e g o ogółu! Obrona
polegałaby na tym, że w przypadku zbliżenia się do Ziemi takiego ciała
kosmicznego, rakiety z głowicami jądrowymi umieszczone na satelitach miałyby za
zadanie zepchniecie intruza z jego złowieszczej trajektorii.[10]
Według
wyliczeń naszych uczonych, naszej planecie grozi jak najbardziej realne
niebezpieczeństwo za 124 lata ze strony komety P/Swift-Tuttle, której
orbita skrzyżuje się z orbitą Ziemi w 2126 roku.[11] W
tej operacji nie może być nawet minimalnej pomyłki.
Każda
pomyłka może kosztować nas życie. Minimalne opóźnienie odpalenia głowic i
kometa zwali się na naszą planetę obracając wszystko na niej w perzynę. Fale
uderzeniowe impaktu rozniosłyby wszystko literalnie w proch i pył. W atmosferę
zostałyby wstrzelone miliony ton pyłu, który odciąłby Ziemię od światła słonecznego.
Na Ziemi zapadłyby egipskie ciemności.
A
potem byłby już tylko finał w kilku etapach.
Najpierw
byłoby potężne trzęsienie ziemi, przy którym chilijskie terremoto to
kaszka z mleczkiem. W jego wyniku powstałyby gigantyczne burze ogniowe[12] i
ogromne fale pływowe[13],
które zalałyby wszystkie niżej położone tereny na wszystkich kontynentach. A to
wszystko, co przeżyłoby to piekło, zostałoby dobite najgorszą plagą - jest nią
tzw. zima poimpaktowa.[14] Zima
taka może trwać dziesięciolecia.[15]
Takiego
horroru nie przeżyłaby żadna żywa istota, w tym ludzie, zwierzęta i rośliny.
No,
ale mamy jeszcze kilkanaście lat na przygotowanie obrony. To jest dosyć czasu
na to, by wypracować skuteczne sposoby walki z takimi kosmicznymi zagrożeniami
naszej rodzime planety.[16]
2.4.
„Próba generalna” na Syberii.
-
Wszystko już było - jak enigmatycznie pisze o tym prorok z naszej
chrześcijańskiej Biblii. Może więc biblijny opis Potopu Generalnego Świata
wskazuje na to, że kiedyś, o brzasku naszej cywilizacji doszło do spadku na
Ziemię jakiegoś ciała kosmicznego? Od tego poszła potem legenda o potopie i
pałęta się ona po wszystkich mitach i religiach całego świata. Także i olbrzymi
krater meteorytowy w Arizonie (USA) - znany na całym świecie jako Crater
Canyon (Cañon) Diablo czy też Barringer Meteor Crater - stanowi
bezsporny dowód na to, jakie „rany” odnosi nasza planeta w ciągu miliardów lat
swego istnienia wskutek kolizji z meteoroidami.
Nie
trzeba się nam zapuszczać tak daleko w czasie - wystarczy, jak cofniemy się
tylko kilkadziesiąt lat wstecz.
Dokładnie
do 1908 roku.
Tego
roku, a dokładniej w dniu 30 czerwca, o godzinie 07:17.11 IRKT (czyli o
godzinie 00:17.11 UT), poranne niebieskie niebo nad Syberia przeciął jakiś
niezwykły, ognisty obiekt latający, który po kilku sekundach eksplodował
wyzwalając energię wybuchu kilkunastu bomb wodorowych.
Potworny
wybuch zniszczył las na powierzchni ponad 6000 km2, kilka milionów
drzew spłonęło wskutek potężnego błysku termicznego eksplozji, albo skosiły je
fale uderzeniowe. Kosmiczny posłaniec śmierci zabił także tysiące zwierząt:
reniferów, niedźwiedzi, wilków i innych drobniejszych mieszkańców tajgi.
Zginęli także i ludzie - myśliwi, zbieracze czy rybacy, którzy pędzili swe
życie w syberyjskich lasach. Nikt nie zna
ostatecznej liczby ofiar - w carskiej Rosji, pod rządami cara Mikołaja II nie istniał obowiązek
meldowania się na pobyt stały.[17]
Trzeba
przyznać, że Ludzkość miała wielkie szczęście, iż ten kosmiczny granat, którego
natura do dziś dnia pozostaje tajemnicą, eksplodował nad niemal bezludnymi
terenami. Gdyby ten kosmiczny pocisk wybuchł nad Europą, to sprawy
przedstawiałyby się zgoła inaczej, i tak np. taka Belgia - której terytorium
odpowiada mniej więcej powierzchni zniszczonej wybuchem - zostałaby spustoszona
doszczętnie! - zaś około 75% jej ludności zostałoby zabitych!
Spróbujmy
pójść śladem tych wydarzeń i chronologicznie opisać przebieg syberyjskiej
katastrofy w dorzeczu Podkamiennej Tunguski. Nie od rzeczy byłoby tutaj w tym
przypadku rozpatrzyć możliwość wybuchu jądrowego.
Żadna z naukowych ekspedycji
przeprowadzonych w byłym Związku Radzieckim, które w ciągu dziesięcioleci
wydobywały z epicentrum eksplozji coraz to nowe fakty na światło dzienne, nie
znalazła dla nich racjonalnego wyjaśnienia. Jak dotąd, ta „największa zagadka
XX wieku” broni swej tajemnicy, i nawet we współczesnej Rosji opiera się ona
jakiemukolwiek akademickiemu wyjaśnieniu, czy choćby jego próbie...
Istnieje
około setki prób wyjaśnienia, teorii i hipotez na temat tego fenomenu.[18]
Większość z nich jest absurdalna, oderwana od rzeczywistości i realiów
naukowych, a zatem z naukowego punktu widzenia ich wartość równa się zeru.
Jednakże niektóre z nich przetrwały do dnia dzisiejszego i wciąż się nad nimi
dyskutuje. Wedle mojego punktu widzenia, pięć z nich jest najbardziej prawdopodobnych
- idzie bowiem o te, które twierdzą, że w dniu 30 czerwca 1908 roku na tunguską
tajgę spadł:
v Meteoryt;
v „Głowa”
komety;
v Odłamek
antymaterii;
v Mikroskopijna
czarna dziura
v Pozaziemski
statek kosmiczny - co jest najbardziej fantastycznym wyjaśnieniem, które
cokolwiek wyjaśnia od A do Zet, a głosi że na pokładzie tego statku doszło do
eksplozji przy próbie lądowania na Ziemi.
Wszystkie te możliwości
rozpatruję właśnie w niniejszej pracy.
a
[1]
Niedawno, bo 15 stycznia 2002 r. jeszcze bliżej Ziemi przeleciał asteroid
oznaczony 2001YB5, który minął nas w odległości tylko dwukrotnie większej od
odległości Ziemia - Księżyc, czyli 768.800 km. Inny kosmiczny pocisk o
rozmiarach 40 x 80 m oznaczony jako asteroida 2002EM7 w dniu 8 marca 2002 roku
przeleciał w odległości 461.000 km od naszej planety, a odkryto go dopiero 20
marca, bowiem nadleciał - jak TM - od strony Słońca!
[2] Autor
tu przesadził i to znacznie, bowiem pole grawitacyjne największej znanej
planetoidy - 1 Ceres - nie byłoby w stanie spowodować wielkiej fali
pływowej na Ziemi. Asteroida 4179 Toutatis mogła realnie zagrozić nam
zderzeniem w dniu 29 września 2004 roku. Ostatnie przejście tego ciała
niebieskiego w pobliżu Ziemi w dniu 31 października 2000 roku nie spowodował
żadnych widocznych zmian na naszej planecie, mimo tego, że przeszła ona w
odległości 0,074 AU - czyli 1,11 mln km, zaś w 2004 roku minie nas w odległości
tylko 0,01 AU czyli 1,5 mln km.
[3] I co najmniej drugie tyle
asteroidów!
[4]
Ostatnie szacunki wskazują na to, że każdej doby w atmosferę Ziemi wpada 20-30
małych lodowych komet, które są przyczyna powstawania tzw. pearl clouds
- perłowych obłoków - na wysokościach około 25.000 m nad Ziemią i silver
clouds - srebrzystych obłoków - na wysokościach ≥80.000 m nad powierzchnią
naszej planety.
[5] Na szczęście nic się nie
stało – w tej chwili najbardziej zagraża nam asteroida Apophis.
[6] Był to odłamek oznaczony
jako Q1 - patrz rysunek.
[7] W równoważniku trotylowym
wynosiłoby to 2 Tt TNT = 2 x 1012 ton 2,4,6-trójnitrotoluenu!
[8] W tym
przypadku można mówić jedynie o dziurze w zewnętrznej warstwie obłoków Jowisza,
bowiem ta planeta nie posiada stałej skorupy i według najnowszych badań składa
się on z atmosfery i niewielkiego metalicznego jądra.
[9]
Realizuje się to przy pomocy specjalnego teleskopu LINEAR zbudowanego w
Nowym Meksyku (USA), dzięki któremu odkryto wiele nowych komet i planetoid.
[10] Jest to Projekt Orion.
[11]
Jeszcze wcześniej, bo w 7 sierpnia 2027 zbliży się do Ziemi na niebezpieczną
odległość asteroida 1999AN10, a w rok później - w 2028 roku - zagrozi
nam inna asteroida oznaczona jako 1997XF11.
[12] Silne,
wielkopowierzchniowe pożary o ogromnej sile zniszczenia.
[13] Autorowi prawdopodobnie
chodziło o fale tsunami, które powstają wskutek trzęsień ziemi.
[14]
Uczeni nie liczą się z tym, że w takim przypadku może dojść do zniszczenia
naszych cywilnych i wojskowych instalacji i urządzeń jądrowych i w takim
przypadku dojdzie w Europie i Ameryce do skażeń, które pójdą w miliony i
miliardy bekereli na metr kwadratowy!!! Coś takiego stałoby się w przypadku
zmasowanego użycia broni jądrowej i termojądrowej w ewentualnej następnej
wojnie światowej.
[15] Szacunki mówią, że zima
taka trwałaby od 6 miesięcy do 10 i więcej lat.
[16] Jak
dowodzi tego Impaktowa Teoria Wielkich Wymierań, nasza Ziemia raz na 26
mln lat jest bombardowana przez asteroidy i komety, a życiu to jakoś specjalnie
nie zaszkodziło, boż dowodem na to jest to, że istniejemy! Impakty mogą
wyzwalaczem zmian, zaś życie na Ziemi zawsze przejdzie zwycięsko przez
najgorsze kataklizmy, jak np. impakt na granicy Kredy i Trzeciorzędu (granica
K/Tr) czy Oligocenu i Miocenu - tj. około 2 mln lat temu, co oznacza, że za
jakieś 24 mln lat Ziemia zostanie znów zbombardowana przez hipotetyczny deszcz
komet...
[17]
Wyjątkiem byli więźniowie i zesłańcy polityczni, podlegający kontroli ze strony
carskiej policji politycznej - Ochrany. Powszechny obowiązek meldowania
się na pobyt stały wprowadzili dopiero komuniści po przewrocie 1917 roku, na
mocy dekretu Lenina o bezpieczeństwie państwa.
[18] Zob.
także „Bolid Syberyjski” pod redakcją R. K. Leśniakiewicza, w którym
przedstawiono 90 hipotez na temat pochodzenia i natury TM.