czwartek, 18 kwietnia 2013

KSIĘŻYCOWE SEKRETY (1)



(Referat na Międzynarodowy Kongres Ufologiczny,
Praha, 2-3.V.1998 r.)


O, Księżycu!, co na niebie
W granatowe noce świecisz!
I zaglądasz do łóżeczek
Grzecznie śpiących małych dzieci.
O, Księżycu! - co za sekret
Niesłychany kryjesz w sobie,
Srebrny, lśniący i daleki,
Niezbadany jeszcze globie…
Wyobraźnia i fantazja.
Snem i baśnią cię oplata,
Tajemnice nie z tej ziemi kryjesz,
I nie z tego świata…

Krystyna Korewicko-Adamska – „Podróż na Księżyc”


Kiedy pamiętnej nocy 20/21.VII.1969 roku, zespół lądowniczy LEM Eagle statku Apollo-11/Columbia wylądował o godzinie 21:17 GMT na księżycowym gruncie Mare Tranquilitatis, nieopodal krateru Maskelyne, na 02°N - 034°E, my wszyscy na Ziemi, z oczami wlepionymi w odbiorniki TV poczuliśmy jedno – oto staliśmy się istotami kosmicznymi, a nasi wysłannicy – posłańcy całej Ludzkości – stąpają po gruncie innego ciała niebieskiego. Innego świata. Lądowanie na Księżycu – przez niektórych utożsamiane z jego zdobyciem, co jest najbardziej niedorzecznym eufemizmem, niż faktem – wcale nie rozwiało mgły tajemnicy otaczającej Srebrny Glob… - ba! – wokół niego narosło wiele nowych znaków zapytania, na które to pytania nie ma odpowiedzi do dziś dnia!

Pytaniem numer JEDEN jest samo pochodzenie Księżyca.

Pytaniem numer DWA jest pochodzenie tzw. „cudów” księżycowych.

Pytaniem numer TRZY jest to, czy Księżyc był zawsze na ziemskim niebie?   

Wszystkie te trzy pytania mają ze sobą ścisły związek, a udzielenie odpowiedzi chociaż na jedno z nich będzie także częścią odpowiedzi na dwa pozostałe…

Zacznijmy od pytania numer DWA – pochodzenie „cudów” księżycowych. Czym są owe „cuda” księżycowe? Nazywamy nimi przede wszystkim wszystkie formacje terenowe, które są z pewnych względów niezwykłe. Jak wynika to z wielu źródeł astronomicznych i nie-astronomicznych, tych „cudów” jest cała masa – i wszystkie przywodzą na myśl ruiny pozostałe po jakiejś CYWILIZACJI PRZEDLUDZKIEJ albo CYWILIZACJI KOSMICZNEJ, która przez krótki okres czasu zadomowiła się na Srebrnym Globie. Istnieje jeszcze trzecia możliwość – Księżyc był przez pewien okres czasu zamieszkały przez Innych, ale nie był on dla Nich planetą macierzystą, a… STATKIEM KOSMICZNYM – kto wie, czy nie MIĘDZYGWIEZDNYM czy nawet MIĘDZYGALAKTYCZNYM!

Mapa widocznej strony Księżyca
A - Oceanus Procellarum, B - Mare Humorum, C - Mare Nubium, D - Sinus Medii, E - Sinus Aestuum, F - Mare Imbrium, G - Sinus Iridium, H - Mare Frigoris, I - Mare Serenitatis, K - Mare Vaporum, L - Mare Tranquillitatis, M - Mare Nectaris, O - Mare Crisium, Al - Alpy, Ka - Karpaty, Ap - Apeniny, Kz - Kaukaz, At - Ałtaj, Ko - Kordyliery
Miejsca lądowań pojazdów bezzałogowych:
1 - Łunnik-2, 2 - Łuna-13, 3 - Łuna-8, 4 - łuna-9, 5 - Ranger-6, 6 - Ranger-8, 7 - Surveyor-5, 8 - Surveyor-2, 9 - Surveyor-6, 10 - Łuna-5, 11 - Łuna-7, 12 - Surveyor-1, 13 - Surveyor-3, 14 - Ranger-9, 15 - Surveyor-7, 16 - Ranger-7.
Misje załogowe:
17 - Apollo-11, 18 - Apollo-12, 19 - Apollo-14, 20 - Apollo-15, 21 - Apollo-16, 22 - Apollo-17  


Niektóre osobliwości morfologii Księżyca:
a - Prosta Ściana, b - Prosty Grzbiet, c - Szczelina Hyginusa, d - Most Achillesa, e - Dolina Alpejska, f - skupiska kopuł księżycowych, g - formacje na Sinus Medii, h - Arystarch, i - ciągi kraterów na Sinus Iridium, j - ciągi kraterów w okolicy Tycho, k - kamienne formacje na Oceanie Burz, l - skupisko monolitów na Morzu Spokoju

Niewątpliwym cudem nr 1 jest formacja zwana Prostą Ścianą (Prostym Murem – Rectus Murus) znajdująca się po wschodniej stronie Morza Chmur (Mare Nubium) – zob. Mapki 1 i 2. Formacja ta ma długość 100 km  i wysokość 300 m. Przypomina ona dość dokładnie oderwana i odgiętą pod wpływem uderzenia płytę pancerną – i co najciekawsze – nieco dalej na wschód od Prostej Ściany znajdują się trzy potężne kratery uderzeniowe: Ptolemeusz mierzący 145 km średnicy, Alphonse o średnicy 113 km i nieco mniejszy od nich Arzachel o średnicy 97 km. Żeby było ciekawiej, to stwierdzono, że z górki centralnej krateru Alphonse unoszący się obłok fluoryzujących czerwono gazów, badanie spektroskopowe wykazało, że był to dwutlenek węgla – CO2! Nie jest to aż taka sensacja, jako że wyrzuty gazów zaobserwowano także w kraterach: Kopernik, Plinius, Proclus, De La Rue, Platon, Timocharis, Arzachel, Endymion, Schickard, Kepler i Herodot. Ciekawe jest także to, że naturalnie wyglądającym przedłużeniem Prostego Muru jest niemal idealnie prosta Szczelina Hyginusa, werżnięta w powierzchnię Księżyca u południowo-wschodnich wybrzeży Morza Oparów (Mare Vaporum). I ona także wygląda, jak szczelina w pancerzu Księżyca po impakcie meteorytu, które utworzyło Morze Oparów lub krater Juliusz Cezar – 80 km średnicy.

TABELA I
– Wykaz minerałów wykazujących właściwości optyczne

MINERAŁ
Barwa
Barwy lum.
Czynniki
Greenockit
żółty
żółty
UV
Sfaleryt, Wurtzyt
pomarańczowy
żółty
UV
Halit
NC
niebieski
ZB
Prom. jądrowe
Fluoryt
MC
żółto-ziel.
UV
Kwarc
NC
ZB, MC
T, X
Uraninit
czarny, ziel.-czarny,
zielony
L, !!!
Kalcyt
biały, żółty, brunatny
ziel.-żółty
T, UV
Magnezyt
czarny, żółty, brunatny
ziel.-nieb.
UV
Smithsonit
NC
zielony
UV
Dolomit
NC
zielony
UV
Ankeryt
żółty
żółto-czerw.
UV
Aragonit
MC
białożółty
UV
Cerusyt
NC
nieb.-ziel.
UV
Hydrocynkit
NC
niebieski
UV
Anhydryt
NC
niebieski
T, UV
Scheelin
MC
żółto-nieb.
UV
Monacyt
żółty, brunatny
niebieski
L, !
Ksenotym
MC
niebieski
L, !
Apatyt
MC
ZB, MC
T
Autunit
żółty
zielony
UV, L, !!!
Trögeryt
żółty
żółty
UV, L, !!!
Zeuneryt
zielony
zielony
L, !!!
Torbernit
zielony
zielony
L, !!!
Cyrkon
brunatny
NC
T, !
Topaz
MC
NC
T, UV
Uranofan
żółty
żółtozielony
UV, !
Zoizyt
ZB
zielony
T
Mellit
żółty
niebieski
UV
Uwagi:
MC – wielokolorowy
NC – bezbarwny
ZB – zmiana barwy
UV – ultrafiolet, X – promienie Roentgena
T – zmiany temperatury, L – luminescencja spowodowana promieniowaniem α, β, γ z REE
! – minerał radioaktywny, !!! – minerał silnie radioaktywny

Kolejną niesamowitą formacją na Księżycu jest Dolina Alpejska (Poprzeczna Dolina), oddzielająca od siebie masywy księżycowych Alp i Karpat. W jej pobliżu nie ma większych kraterów, poza odległym o kilkaset kilometrów na zachód kraterem Platon (średnica 97 km), który wykazuje słaby „wulkanizm” przejawiający się emisją ciężkich gazów: argonu i dwutlenku węgla. Do tematu księżycowego „wulkanizmu” jeszcze powrócimy przy omawianiu odpowiedzi na pozostałe pytania.

CDN.
o