Tatiana K. Grigorienko
Ta historia zdarzyła się 15 lat
temu. Często latem i jesienią całą rodziną naszą Wołgą jeździliśmy z Mińska do lasu, na jagody i grzyby. Mieliśmy
kilka naszych „grzybowych” miejsc: a to opieńkowe, borowikowe, kurkowe, itd.
Jedno z naszych ulubionych miejsc znajdowało się niedaleko od Raubiczej (koło
Mińska). Tam można było znaleźć wiele gatunków grzybków. Jeździliśmy tam bardzo
często, przez jakieś 20 lat i ten masyw leśny był schodzony przez nas wzdłuż i
w poprzek. Znaliśmy tam każdą ścieżkę, każdy dukt, nieledwie każdy pieniek.
Nieopo0dal rozpościerał się poligon wojskowy i dlatego cały masyw leśny był
poprzecinany rowami i transzejami, które dzieliły go na sektory i kwadraty. Tak
więc orientowaliśmy się w nim łatwo tym bardziej, że obok niego przebiegała
obwodnica, której szum słychać było w dużej odległości.
Tego dnia, wyszliśmy z
samochodu i rozeszliśmy się pojedynczo: ja z mamą poszłam w jedną stronę od
drogi – prawda: w różnych kierunkach, a ojciec w drugą stronę. Jednakże kiedy
tylko weszłam do lasu, to stało się jasne, że grzybów tam praktycznie nie ma.
Także muchomorów i innych „trujaków” tam nie było. Szybko przebiegłam przez pierwszy
kwadrat, przeszłam drugi po przekątnej… I naraz dotarło do mnie – coś się
zmieniło! Z początku nawet za bardzo nie wiedziałam, co.
Niby wszystko jest tak jak zawsze, ale i nie tak. I naraz zrozumiałam: otaczała mnie zupełna, absolutnie martwa cisza!
Szum od drogi wciąż słyszalny naraz znikł zmieniając się w dzwoniąca pustkę. To było tak, jakby na mnie nałożono jakiś
niewidzialny acz dźwiękoszczelny kołpak.
Ale mnie to nie przestraszyło,
dlatego że aż krzyknęłam z radości – wokół mnie gdzie tylko nie sięgnął wzrok,
stały borowiki! Rosły one nie w grupach,
ale pojedynczo, w odstępach jakichś 4 m jeden od drugiego: wyglądały jednakowo,
jakby z inkubatora, krępe, dziesięciocentymetrowe, z niewielkimi ale
regularnymi, brązowymi kapeluszami. Oczywiście zdumiało mnie to – wszak
jeszcze minutę temu byłam przekonana, że dzień nie jest grzybowy. I wpadłszy w
ekstazę zaczęłam zbierać te cuda. Miotałam się po kwadracie, błyskawicznie
wypełniłam wiadro bałam się stracić swój „połów”. Wreszcie miałam pełne wiadro
z czubem. Pozostałam tam, by odpocząć, zdjęłam wierzchnie wdzianko (żeby
zapakować w nie jeszcze więcej grzybów), i poza tym zawołać mamę – wszak głupio
mi było pozostawić taki urodzaj!
I naraz
poczułam strach – silny i narastający. Rozejrzałam się dookoła
- nikogo w pobliżu! Ale pojawiło się u
mnie silne poczucie tego, że jestem pilnie obserwowana, badawczo, namolnie! A
do tego – jak mi się wydało – obserwowano
mnie gdzieś z góry, z wysokości szczytów sosen. Spojrzałam w górę, ale tam nie było niczego niezwykłego.
Strach literalnie mnie sparaliżował. Zaczęło mi się wydawać, że to coś
niewidzialne, co mnie obserwowało, zbliża
się do mnie…
Znalazłam w sobie siły na
wezwanie mamy. Ona się odezwała, czemu
się bardzo zdziwiłam, wszak żadne dźwięki nie przebijały się przez „kopułę”.
Okazało się, że mama tez znajdowała się w tym zagadkowym kwadracie. Mama
podbiegła do mnie z wiadrem pełnym takich samych jak moje borowiczków. Na jej
twarzy ujrzałam wyraz paniki – jak u mnie. Obie przylgnęłyśmy do siebie na
przemian pytając: czy ty czujesz, że ktoś
na nas patrzy???
A potem wraz z mamą zaczęłam
uciekać z tego strasznego miejsca. I – o dziwo – jak tylko przeszłyśmy przez
przesiekę, strach gdzieś przepadł, za to wróciły wszystkie dźwięki, w tym szum
dobiegający od drogi (a do tego droga ta była znacznie dalej, niż w tym
złowieszczym kwadracie). Nabrawszy odwagi, zdecydowałyśmy już to ze zwyczajnej
ciekawości, ponownie wejść do tego kwadratu. I ponownie, kiedy przecięłyśmy
przesiekę powrócił strach i znikły wszystkie głosy.
Zdecydowałyśmy więcej nie
ryzykować i poszłyśmy do samochodu. Idąc znów zauważyłyśmy, że grzybów nie
było. A i tata wrócił z drugiej strony drogi z jedynym zasuszonym gołąbkiem.
Kiedy opowiedzieliśmy mu o naszej przygodzie, on początkowo śmiał się z nas, a
potem sam zdecydował pójść tam i to sprawdzić. Ale go tam nie puściłyśmy, bo
bałyśmy się o niego. Nam też tam wracać się nie chciało, i nie chciałyśmy puścić
tam taty samego. Udało się nam go przekonać i wróciliśmy do domu.
Prawdę powiedziawszy, po
powrocie do miasta chcieliśmy wyrzucić wszystkie grzyby zebrane w tym
kwadracie. Kto wie, czy one nie były czymś zarażone czy skażone? Żal się
zrobiło – były takie piękne. Jeden w drugiego! W Mińsku sprawdziliśmy je –
wszystkie były w normie. Promieniowania też nie stwierdziliśmy.
W czasie następnego
grzybobrania powróciliśmy na to miejsce. Wszyscy razem poszliśmy do
tajemniczego kwadratu. Ale tym razem niczego niezwykłego tam nie zaszło.
Dźwięki nie znikły, droga szumiała jak zawsze… Czyli z kwadratu zdjęto ten
eksperymentalny kołpak. I nie było ani
jednego grzyba!!!
Moje
3 grosze
Takie opowieści słyszy się pomiędzy
grzybiarzami, leśnikami, robotnikami leśnymi i w ogóle ludźmi lasów. Sam
zresztą też kilkukrotnie przeżywałem w beskidzkich, śląskich i pomorskich
lasach podobne zdarzenia: brak poczucia upływu czasu, brak orientacji w dobrze
znanym terenie, wyłączenie wszelkich dźwięków, nietypowe odgłosy w absolutnej
ciszy, dźwięki dezorientujące człowieka w sposób absolutny, itd. itp. To
wszystko naprawdę się zdarza.
Ale czy jest jakieś wyjaśnienie? Zadałem
to pytanie moim znajomym i oto, co mi przysłali:
Zofia Piepiórka (wizjonerka, badaczka UFO):
Ależ
tak! Ja również kilka lat temu będąc na wsi w Małych Stawiskach wybrałam się na
grzyby na rowerze do pobliskiego lasu, a potem w kierunku stacji Olpuch
Wdzydze. Zbierałam niemki i nagle
znalazłam się w miejscu o którym słyszałam do dziecka... Była cisza i po kilku
minutach zdałam sobie sprawę że nie wiem gdzie jestem!! Wszystko jakby
wyglądało inaczej! Straciłam orientację, czułam zawroty głowy i mdłości...
Wpadłam w panikę, ale siłą woli opanowałam się i skupiłam się na sobie...
Wyszłam, ale do domu wróciłam jak pijana... Opowiadałam to znajomemu we wsi, a
on opowiedział jak jego żona wybrała sie tam również na grzyby i spotkało ją to
samo. Tak głośno krzyczała z przerażenia, że on usłyszał ją we wsi i czym
prędzej tam pojechał samochodem. Jego żona od tej pory nie chodzi na grzyby! A
ja zaczęłam badać to miejsce... chyba 3 lata temu napisałam na ten temat
NOTATKĘ na Faceboku! Poszukam i dołączę.
(Notatka
jest zamieszczona na FB - https://www.facebook.com/notes/zofia-piepi%C3%B3rka/a%C5%BC-g%C5%82owa-boli/289237194435493 – R.K.L.)
Rafał Kowalczyk (grzybiarz, ufolog):
Dobre!
Miałem z taką ciszą do czynienia przy schodzeniu z Pilska od schroniska.
Schodziliśmy z kumpelą szlakiem jak zaznaczyłem i to że nikogo nie spotkaliśmy
to może mnie jeszcze nie dziwić choć była to sobota lub niedziela ale ta cisza
była niesamowita, nic się nie poruszało, zero ptaków, zero jakichkolwiek
odgłosów, dosłownie gdyby nic nie żyło. Takiej ciszy jak wtedy więcej nie
doświadczyłem ale zapewne nie było to takie magiczne jak w opisanej historii...
Zenit (grzybiarz):
No
ciekawe.
Choć
przyznam że czasami wśród beznadziejnego pustego lasu czasami udawało mi się
trafiać w miejsca gdzie grzyby masowo rosły ale nie miałem klapki na uszach ani
nie odczuwałem strachu...
Wojciech Pasiecznik (ufolog):
Ktoś
nas bada i skrzętnie notuje obserwacje naszych zachowań. Najpewniej
odizolowana, częściowo dźwiękochłonna bariera, jakby klosz lub klatka
laboratoryjna. Myślę, że to albo Obcy z naszego wszechświata lub też ich
odpowiedniki z innych płaszczyzn (wymiarów, planów) rzeczywistości. Cel jeden:
badać i obserwować.
Nathas (grzybiarz):
Jako
racjonalista mam pewien pomysł - opisane 'zjawisko' to wyssane z palca brednie.
Elżbieta Kowalska (grzybiarz, leśnik, badaczka
UFO):
Przeczytałam
artykuł. Fakt, dziwne to wszystko. Mnie to wygląda na eksperymenty wojskowe.
Strefy ciszy i strefy martwe zdarzają się w przyrodzie, owszem.
Aga
Draco (grzybiarz, zainteresowana UFO):
Ja
dużo chodzę po lasach i bywałam w różnych miejscach ale z niczym podobnym się
nie spotkałam.
Myślę
że dużą rolę może odgrywać tu wyobraźnia która dopasowuje się do chwilowych
odczuć i emocji.
Być
może wyciszenie w tym miejscu mogła spowodować jakaś gęściejsza ściana drzew
lub nierówność terenu (wiele zależy od tego od jakiej strony wejdzie się na
dany obszar)
Poza
tym teren trzeba byłoby sprawdzić pod kątem pomiarów np.natężenia pola
elektromagnetycznego, czy nie występują tam jakieś anomalie lub odchylenia od
normy, czasowe fluktuacje, zważywszy na dużą ilość borowików w tym miejscu w
tamtym momencie oraz nietypowe odczucia u ludzi
- strach, niepokój, panika.
Tak
czy owak nie byłam tam i nie widziałam tego miejsca, a sama nic podobnego nie
pamiętam więc trudno mi wysnuwać jakieś jednoznaczne wnioski.
Tomasz Małecki (grzybiarz, zainteresowany UFO):
Czy
nie przypomina Wam to czynnika Oz? Według Hyneka im wyższy poziom udziwnienia,
tym wyższe prawdopodobieństwo realności danego zdarzenia związanego z NOL-ami.
Notabene rzekoma wielowymiarowość NOL-i jest najpewniej skorelowana z
czynnikiem Oz, ale nie tylko z nimi. Ponoć wiele zdarzeń spoza normy
codzienności wykazuje się udziwnieniem otoczenia, więc przypuszczając, iż tak
właśnie może być, należy się zastanowić, czy ta relacja jest autentyczna, czy
raczej bazuje na relacjach innych.
Poza
tym efekt strachu i obecności może być indukowany silnymi polami EM, co też
może łączyć się z możliwością manipulacji czasoprzestrzenią za pomocą tych pól.
A jeśli tak, to z kolei powstaje pytanie, czy sama natura rzeczywistości
pozwala na samorzutne zmiany czasoprzestrzenne/międzywymiarowe, czy może to
efekt działania podczas prac nad czymś ludzkiego autorstwa.
Jeszcze
jedno mi się przypomniało. Napisałem o tym kiedyś, ale nie zawadzi powtórzyć
dobrego przykładu.
Otóż
pamiętam relację jakiejś osoby z kwartalnika „UFO”, która opowiadała o swoim
wzięciu. Gdy zobaczyła NOL-a, nagle okazało się, że na uczęszczanej trasie nie
było ani jednego samochodu, a wokół panowała cisza. Obiekt zbliżył się, i choć
dalej nie pamiętam treści relacji, to pamiętam opis dialogu pomiędzy tą osobą a
załogantem NOL-a.
Gdy
wzięty/a zaczęła się zastanawiać nad tą ciszą i brakiem 'życia' na trasie,
zadała o to pytanie ów jegomościowi, a ten odparł, że są w innym wymiarze. Gdy
zapytała o to, ile jest w końcu wymiarów, odparł podobnym pytaniem: 'A ile
chcesz, żeby ich było?'.
Jako
nastolatek nie rozumiałem tego, co zostało przekazane, ale dopiero po ładnych
paru latach nabrało prawdziwego sensu i chyba samo-uwierzytelniło się.
Przynamniej w moim wlasnym, prywatnym świecie i pojęciu o tych sprawach.
P.S.
Przypomniałem
sobie opis NOLa lecącego pośród drzew w lesie (!), co tłumaczono jako możliwe
tylko dzięki przefazowaniu wymiarowemu lub jakiejś manipulacji materią na
poziomie kwantowym (jak np. podczas wizyt i przechodzeniu/wychodzeniu ze
ścian). Wtedy też występuje czynnik Oz.
P.P.S.
Jeśli
wierzyć autorowi Koewolucji, hybryda udzieliła ciekawej odpowiedzi na temat
natury atomów - w ich drganiach ukryte są całe światy. Kiedy indziej inna
istota podała wyjaśnienie, że zabierają 'branego' do innego wymiaru dla wygody
operacji wzięcia, ale i dla ich własnej wygody, bo łatwiej spotykać się
pośrodku (ale tutaj już czuję, że mieszam wątki). Dochodzi też sprawa
popularyzatorskich guru mechaniki kwantowej, którzy twierdzą, że autentycznie
obok nas, w tej samej 'przestrzeni', istnieją niezliczone światy. Ciekawe, czy
to wszystko się wiąże z powodu racji, czy konfabulacji...
Ile zdań, tyle różnych opinii. W końcu
zjawiska były tak niezwykłe, że warto było o nich podyskutować.
A co ja na to? Część z tych fenomenów
można wytłumaczyć, ale to, co opisała tutaj autorka – nie. Założywszy, że jej
opowiadanie jest prawdziwe, to nie ma innego wyjaśnienia jak to, że znalazła
się ona w polu działania jakichś nieznanych sił – być może znalazła się w polu
widzenia i oddziaływania jakiegoś Niewidzialnego NOL-a - IUFO/NNOL-a, którego
nie widać optycznie, ale oddziaływanie jego pól siłowych odczuwa się nawet w
znacznej odległości. Takie wypadki światowa ufologia zna i zostały one opisane.
Ale co tam IUFO!
Jest jeszcze jedna, paskudna przyznaję, możliwość,
a mianowicie: być może autorka znalazła się w zasięgu rażenia jakiejś broni
oddziaływania PSI, eksperymenty nad którą prowadzono na tym poligonie. Proszę
przypomnij sobie Czytelniku incydent w Zatoce Gdańskiej, który miał miejsce w
dniu 23.VIII.1979 roku, kiedy to załogi dwóch polskich kutrów rybackich HEL-125
i HEL-127
zostały zaatakowane przez czerwono świecący BOL, który spowodował u załogantów
wystąpienie negatywnych efektów psychosomatycznych. Bronisław Rzepecki założył m.in. że było to działanie właśnie
jakiejś broni PSI, którą Rosjanie wypróbowali na polskich rybakach.
I tylko te grzyby… Czyżby to
promieniowanie – o ile to było promieniowanie – aktywizowało grzybnię i
uniformizowało owocniki? Jako grzybiarz mogę powiedzieć, że z czymś takim
spotkałem się tylko raz – we wrześniu 1986 roku, gdzieś w lasach pomiędzy
Świnoujściem a Międzyzdrojami. Na polance o powierzchni 20-30 m² znaleźliśmy
kilkadziesiąt owocników podgrzybka brunatnego – Xerocomus badius – którymi wypełniliśmy dwa wiadra, dwie kurtki i
inne części garderoby… Ale to było po katastrofie w Czarnobylu i być może na ta
polanę spadł obłok radioaktywnych cząstek, który zaktywizował grzybnię i
spowodował obfity wysyp…
Tak czy inaczej – fenomen istnieje i nie
można obok niego przejść obojętnie. Będę śledził wszystkie doniesienia na ten
temat, bo wydaje mi się, że jest to konkretne oddziaływanie Obcych na biosferę
naszej planety. Bez względu na to, kim Oni są…
Źródło
– „Tajny XX wieka” nr 40/2013, s. 24
Przekład
z j. rosyjskiego i ilustracje –
Robert
K. Leśniakiewicz ©