Międzynarodowy kongres ufologiczny w Brazylii z udziałem Ericha von Daenikena
i Giorgio Tsoukalosa.
piątek, 28 września 2018
niedziela, 23 września 2018
Sekrety Królowej Beskidów (8)
Babia Góra na tle zorzy wieczornej - widok z Jordanowa
Poszukując sekretów Babiej Góry
zapytałem także znanego słowackiego zagadkologa – dra Miloša Jesenský’ego o to, co mówi się na Słowacji na temat tej
góry. W odpowiedzi przysłał mi bardzo ciekawy materialik na temat diabłów i
diabelstw tam działających, autorstwa E.
Bombovej. Pisze ona co następuje:
Swoją nazwę
Babia Góra zawdzięcza pewnej złośliwej czarownicy. Zamieszkała ona na tej górze
i chciała mieć jak najlepszy wzgląd na okolicę. Ale jako że na sąsiednim Pilsku
(1551 m n.p.m) i także na królewskiej górze Choczskich Wierchów – Vel’kom Choči
(1611 m) usadowiła się już konkurencja, to monitoring musiał być jak najlepszy.
W niewoli u wiedźmy
Babizna to
zrobiła. Uwięziła kilku biednych ludzi i zmusiła ich by przez całe dni znosili
jej na górę skały i kamienie. Czarownicy wciąż się wydawało, że ma daleko do
obłoków, co było dla jej niewolników bardzo męczące. Kiedy niewolnicy
podwyższyli Babią Górę o jakieś 110 m, dobrzy ludzie poradzili im, jak się
uwolnić. Umieścili na skałach krzyż, a kiedy czarownica wpadła w szał, wszyscy
uciekli.
Orawiacy
mówią, że wściekła wiedźma jest tam do dzisiaj – Babia Góra ma aż 200 dni w
roku bardzo nieprzyjemną pogodę. Szaleją tam dzikie burze, ulewy i gradobicia,
wielkie mrozy, potężne śnieżyce, mgły, wieją potężne wiatry i inne paskudztwa
nieprzyjaznej pogody. Piękna beskidzka góra ma niemiłą nazwę – Babia Góra –
Matka Złej Pogody.
Matka Złej Pogody - widok z Trsteny
Czarownica z
Babiej Góry ma w naszej czarnej magii wcale poczesne miejsce. Miejscowi
twierdzą, że w wiosenną Noc Walpurgii – 30.IV/1.V – jest zawsze terminem jej
narady roboczej z koleżankami z Czechosłowacji (i Polski też! – dop. tłum.). I
wtedy tą górę pełną parchatych bab lepiej omijać szerokim kołem.
Gdzie diabeł ma kuchnię?
Znane są
także inne daty, które związane są z ryzykiem dla ludzi. Poza wiedźmami na tym
terenie pałętają się także i diabli. W okolicach Babiej Góry znajduje się
Piekielny Zamek, Piekielny Tron, Diablak, Diabla Kuchnia, a w okolicach jeszcze
Zła Dolina i Śmierdząca Woda. Ta ostatnia nazwa kojarzy się nam z piekielną
kuchnią. Pasterze często widzieli tam błyski płomieni, a potem cuchnące opary
jak z garnków. Diabli mieli poprzez jezioro Hunt połączenie z morzem i do dziś
dnia traktują tą część Beskidów jak swój dom.
Kilka źródeł wskazuje na interesujący fakt - w słowackich i polskich
wioskach beskidzkich znajduje się duża liczba obrazów, rzeźb i innych
wizerunków mieszkańców Piekła.
Niebo, Piekło, UFO?
Nowe czasy
odsyłają w niebyt czarownice i piekielników, a zamiast bohaterów starych legend
stawia na Przybyszów z Kosmosu. Najpierw speleologów a teraz i zagadkologów od
dziesięcioleci intryguje legenda o Księżycowym Szybie. Podczas II Wojny
Światowej odkrył ją kpt. dr Antonín Horák.
Po latach już jako emigrant w USA napisał o niej w amerykańskim czasopiśmie
speleologicznym. Ukrywał się on przez pewien czas w tajemniczej jaskini, gdzie
znalazł ten zagadkowy szyb. Nazwał on go - Mesačná
šachta czyli Księżycowy Szyb[1] – a hipotez na temat tego,
co właściwie dr Horák tam widział, przybywa do dziś dnia. Według nich ta
formacja o ciemnym pochodzeniu i przeznaczeniu jest np. i tunelem zbudowanym
przez Ufiastych, częścią ogólnoświatowego systemu korytarzy tajemniczych
cywilizacji, wrakiem pozaziemskiego statku kosmicznego, który tu uległ
katastrofie czy tworem podobnym do Czarnego Monolitu z kultowej powieści i
filmu „2001: Odyseja kosmiczna”.
Do dziś dnia
nie udało się odpowiedzieć dokładnie na pytanie, czym ten Księżycowy Szyb
właściwie jest, i spory na ten temat wciąż trwają. Z prostej przyczyny – wielu
szukało tego miejsca i dotąd nie znalazło. Śladem, na którym się badacze
opierają jest bliskość miejsca, które w nazwie ma słowo Babie. Tak więc może to być Babia Dolina w Tatrach Bielskich albo
orawska Babia Góra ze swymi legendami i opowiastkami o wiedźmach i diabłach.
Jeszcze nie wiadomo
Wiemy na
pewno, że na bajkową Babią Górę idzie się koło chaty Hviezdoslava[2] , w której napisał
„Hájnikovu ženu”. Na górze znajdowała się tablica pamiątkowa przypominająca, że
wspiął się na nią w 1912 roku W.I. Lenin.
A kiedy Karol Wojtyła był krakowskim
arcybiskupem (późniejszy papież Jan Paweł II) to często chodził na legendarną
górę.
Prominentni zwiedzający słynną górę – Matkę Złej Pogody – wszakże nie
mówili o tym, że kontaktowali się z czarownicami, diabłami czy Ufitami. Ale
wszystko to można szybko zmienić, przed nami wiosenna Noc Walpurgii, która ma
klucze do dawnych tajemnic…
(Źródło - https://korzar.sme.sk/c/5869512/babia-hora-bosorky-diabli-tunel-ufonov-ale-aj-karol-wojtyla.html)
(Źródło - https://korzar.sme.sk/c/5869512/babia-hora-bosorky-diabli-tunel-ufonov-ale-aj-karol-wojtyla.html)
No, to nie jest całkiem tak,
jak twierdzi autorka tego artykułu. W naszych książkowych opracowaniach pt.
„Tajemnica Księżycowej Jaskini” (Cackatoo 2006) i „Powrót do Księżycowej
Jaskini” (Tolkmicko 2010) podaliśmy Babią Górę jako jedną z wielu możliwości
istnienia tam tegoż dziwu – artefaktu czy dzieła Natury. W tym przypadku chodzi
mi o opisaną przez prof. dr. Jana Pająka
formację, którą on nazwał Tunel o Szklistych Ścianach, a który został rzekomo
wykonany przez eonami przez wszechmocne istoty zamieszkujące głębiny Ziemi, a
posługujące się tymi tunelami do komunikacji pomiędzy sobą.
Jakże dziwnie ów tajemniczy
Tunel kojarzy się z siecią tuneli, którą posługują się mieszkańcy legendarnej tybetańskiej
Agharty do komunikacji z resztą świata! – o czym napisał ongi polski podróżnik Antoni Ferdynand Ossendowski w swej
kultowej powieści „Przez kraj ludzi, zwierząt i bogów” (Warszawa 1923). I tutaj
znów rodzi się paskudne podejrzenie – czy ktoś nie wykorzystał motywu Agharty
do legendy o Tunelu o Szklistych Ścianach? Nie zapominajmy, że początek XX wieku
to rozkwit mody na wszelkie ezoteryczne sensacje: psychotronika, spirytyzm,
wszelkiego rodzaju sztuki mantyczne święciły tryumfy. Bohaterami tłumów byli
przepowiadacze przyszłości i media kontaktujące się z duchami. W III Rzeszy
oberarcyzbrodniarz SS-Reichsführer Heinrich
Himmler wysyłał ekipy „uczonych” z SS na wyprawy do Ameryki Pd., Afryki i
Tybetu nie tylko po to, by udowodnić pokrewieństwo Niemców z Ariami, ale przede
wszystkim w poszukiwaniu nowych broni i narzędzi zniszczenia.
A że to niemożliwe? OK., dam
tylko jeden przykład, ale ciekawy – w latach 60-tych, w trakcie remontu jednego
z domów przy ul. Mickiewicza w Jordanowie na ścianie pod warstwą papy
znaleziono wielki rysunek techniczny wykonany na płycie twardej tektury.
Rysunek ten przedstawiał szczegółowy plan niemieckiego U-boota typu VII lub IX
– z charakterystycznym koszem przy kiosku. Usiłowałem się dowiedzieć, kto i
kiedy wykonał ten rysunek. Nigdy nie udało mi się tego ustalić… No bo gdzie
Rzym, gdzie Krym – gdzie Jordanów, a gdzie najbliższa baza U-bootów? Najbliższa
baza niemieckich okrętów podwodnych znajdowała się ponad 700 km na północ… Nie
mówiąc już o tym, kto w podhalańskim miasteczku się interesował takimi
rzeczami? Ot, kolejna zagadka, do której nie ma odpowiedzi.
A takich jest więcej.
CDN.
[1] W
polskim piśmiennictwie Księżycowa Jaskinia.
[2]
Pavol Országh ps. Hviezdoslav czyli Gwiazdosław (1849-1921) – był słowackim poetą, dramatopisarzem,
tłumaczem, i przez krótki czas członkiem parlamentu Czechosłowacji.
piątek, 21 września 2018
Sekrety Królowej Beskidów (7)
Babia Góra - widok z Tatr
Na
Babiej Górze! Słońce zza chmury zapada,
Krwawią
się nieba na nocną burzę
Wicher
się z Tatrów zakrada
Ale
ty, widzę, drwisz z naszej wiary
I
gardzisz radą przyjaźni, nie wierzysz w diabły, upiory i czary,
Śmiejesz
się z ojców bojaźni.
Dokąd
lat młodych niesiesz powaby?
Nazbyt
swej ufasz nauce:
Jeszcze
ty nie znasz, co to te baby!
Uległ
niejeden ich sztuce!
Już
dziesięć wieków, jak Polska stoi:
Wiedźmy
dotychczas tam były,
Szczęśliwy,
kto się ich bał i boi,
Śmiałego
zawsze zgubiły.
Franciszek
Dionizy Kniaźnin – „Babia Góra”
…
w żadnej nacji tak wiele czarów, czarownic i czarowników nie masz jak u nas w
Polszcze, a osobliwie na górach.
Polski uczony z XVIII wieku
A oto ciąg dalszy szperania po
mądrych księgach. Te dwa cytaty na temat czarów i Babiej Góry wziąłem z książki
dr Jacka Kolbuszewskiego – „Skarby
Króla Gregoriusa” (Katowice 1972), w której pisze on o poszukiwaniach ukrytych
skarbów w górach Polski: Tatrach i w Karkonoszach oraz Beskidach. Ciekawym tu
się wydaje jego opisanie Babiej Góry jako miejsca, gdzie skarby powinny się
znajdować – bowiem te ostatnie zazwyczaj ukrywano w górach, a że Babia jest
najwyższym szczytem w Beskidach, więc samozrozumiałe jest to, że tam powinno
być ich najwięcej. Taka była logika tych, którzy je ukrywali i tych, którzy je
szukali.
Pisze tedy dr Kolbuszewski:
BABIA GÓRA – najwyższy szczyt Beskidów Zachodnich, wspaniały
punkt widokowy (m.in. na Tatry i Małą Fatrę). Jeden z centralnych dawniej
punktów zainteresowania poszukiwaczy skarbów:
Najprzód gdy
do tej Babiej Góry przyjdziesz, możesz na nią jak najdalej iść, znajdziesz na
niej jedną piwnicę, z której wielkie bogactwa jako groch albo laskowe orzechy,
złota, z wierzchu czarna łupina. Secundo – od tej piwnicy możesz pójść na jedno
miejsce, na którym jest buk wielki, przeciw zachodu słońca, a niedaleko tego
miejsca znajdziesz jedną wodę, która krzyżem wypada z tego miejsca, gdzie
znajdziesz pod mchem wiele złota, srebra i drogich kamieni. Na tej Babiej Górze
jest jeden kamień jako ołtarz, od tego kamienia ujrzysz miasto Żywiec. Na tym
tedy kamieniu jest krzyż wielki wykonany i siodło. Znajdziesz łączkę jedną
malućką, pod mchem jest wiele złota. (…) Przy tej Babiej Górze jest jednak
niedaleko góra, goła bardzo, przy której jest wielka skała przewieszona, jakby
w dół chciała spaść. Najpierwej niżeli ku tej górze przyjdziesz, musisz się spuścić
ku jednemu potokowi, zowie się Słupowa, w którym potoku stoi jedlica, na której
skrzypce są wyrobione, nad skrzypcami jest krzyż i monstrancja dla znaku także
na jednym buku znajdziesz głowę wyrąbaną…
Oczywiście tych znaków na
drzewach, o których mowa w treści cytowanego „spisku” już dawno nie ma, bo i
drzewa wycięto. Co więcej – wszystkie opisane tutaj cudowności musiały
znajdować się gdzieś w strefie reglowej, a nie przyszczytowej, co wynika z
opisu. Tunel o Szklistych Ścianach ma być na wysokości 2/3hBG, a zatem ponad
granicą strefy reglowej, wśród kosodrzewiny. Nie tędy więc droga. A co do
złota, srebra i cennych gem, to można je włożyć tam, gdzie ich miejsce – między
bajki.
Trzymając się kanonicznej
wersji Legendy o Tunelu, to wedle niej Tunel powinien się znajdować po
słowackiej stronie Babiej Góry, a zatem tam, gdzie według map znajduje się
Diabli Kamień i lekko nachylona, piaskowcowa płyta Diablego Stołu. W swym
opisie szlaków babiogórskich w przewodniku „Grupa Babiej Góry” (Warszawa 2001),
Piotr Krzywda tak pisze o tej
formacji w opisie szlaku 6sŻ (znaki żółte):
(Szlak 6sŻ) jest to najstarszy szlak na Babią
Górę. Wyznakowany został w sierpniu 1894 roku przez Wilhelma Schlesingera, działacza Beskidenvereinu z Bielska. (…) Szlak rozpoczyna się przy schronisku
w Polhorze Slanej Vodzie (…)
Nadal wspinamy się przez polankę do góry… Wreszcie
dochodzimy na górny skraj polany do dużej i płaskiej piaskowcowej płyty zwanej Diablim Stołem…
Przy Diablim
Stole na górnym skraju Uściańskiej Polany (ok. 1440 m) znajdowało się
niegdyś tzw. Półgórskie Rozstanie, rozwidlenie dwóch prastarych ścieżek.
Jedna z nich już dzisiaj całkiem zarośnięta zwana Zbójeckim Chodnikiem prowadziła prosto w górę na Przełęcz Bronę
(1408 m), druga w prawo na szlak, którym idziemy na szczyt Babiej Góry (1725
m). Nieco poniżej Diablego Stołu na lewo od ścieżki – idąc z dołu – znajduje
się łatwe do odszukania źródło, położone w charakterystycznym zaklęśnięciu
terenu.
Zwracam uwagę Czytelnika na ten
nacisk, jaki Autor kładzie na starożytność tych szlaków i ścieżek. Kto i kiedy
je przetarł? Ogólnie mówi się, że to byli pasterze i zbójnicy. Tak mówią
legendy i ludowe gadki – które zebrała Urszula
Janicka-Krzywda w swej pracy „Legendy babiogórskie”, Kraków 1998. Jednakże
Autorka zastrzega się, że legendy o tajemniczych skarbach, tunelach,
tajemniczych istotach, wężach, śpiących rycerzach – tak! - istnieje legenda o
rycerzach śpiących w łonie Babiej Góry a stanowiących wojsko św. Jadwigi, które ma obudzić się i
pogonić wrogów wiary i innych cudownościach są znane na obszarze całej Europy i
wpływów indoeuropejskich... Zatem nihil
novi sub Sole. Legenda o Tunelu o Szklistych Ścianach także wpisuje się w
schemat tych legend. Żywię bardzo brzydkie podejrzenie, że ktoś ją po prostu
wymyślił i „sprzedał” młodemu, nieco naiwnemu marzycielowi, który nadał jej
formę literacką i puścił w obieg. Obym się mylił!
Kto tak naprawdę pierwszy
przetarł szlak – dzisiejszą Drogę 6sŻ? Pasterze? Obawiam się, że oni tylko ją
wykorzystywali, bo istniała ona od czasów zwanych pogańskimi. Nie wiem,
dlaczego nikt nie zwrócił uwagi na jeden znamienny fakt – otóż Babia Góra jest
najbardziej wybitnym wzniesieniem (poza Tatrami i Rohaczami) w tej okolicy. Na
jej szczycie śmiało by było można postawić… obserwatorium astronomiczne, jak to
miało miejsce w wielu punktach świata, gdzie istniały różne kultury: od
starożytnego Egiptu, Peru, Meksyku, Chin, Wyspy Wielkanocnej, Anglii i innych
cywilizacji. I chociaż jest ona Matką Niepogody, to i tak byłaby idealna do
tego celu. Wysoka, z szerokim widokiem, z lekko nachyloną płytą Diablego Stołu
idealnie nadaje się do wybudowania tutaj drugiego Stonehenge – wszak kamiennego
budulca jest wokół pod dostatkiem! Tak więc nie musiał tutaj diabeł budować
swój zamek – w czasach przedchrześcijańskich mogło tutaj znajdować się kultowe
obserwatorium astronomiczne i astrologiczne, które potem zostało zrujnowane
przez neofitów nowej religii. Fantastyczne? Owszem, ale czy ktoś prowadził tam
jakiekolwiek badania archeologiczne? O ile mi wiadomo, to nikt.
I jeszcze à propos diabłów. Na Babiej Górze mamy poza Diablakiem vel
Diabelskim Zamkiem także Diablą Kuchnię. Jest to rumowisko skalne położone na
wschód od Diablaka, za tzw. Siodłem Bończy – jak pisze Marcin Leśniakiewicz w swej monografii „Babia Góra i okolice”,
Sucha Beskidzka 2015. Na południe od Diablaka mamy Diabli Stół, na którego
południowo-wschodnim krańcu znajduje się Diabli Kamień. Jaka szkoda, że Marcin
Leśniakiewicz ograniczył się tylko do drobiazgowego opisania polskiej części
Babiej Góry!
Swoją drogą myślę, że te
wszystkie diabelstwa biorą się z tego, że część źródeł tryskających ze stoków
Babiej Góry czy bijących w jej okolicy jest siarczanowych i pachnie
charakterystycznie zbuczałymi jajami, ergo
ich wody zawierają w sobie związki siarki – przede wszystkim siarkowodór – H2S
z tym przykrym zapachem. Stąd się bierze nazwa źródła Śmierdząca Woda… A
wiadomo, gdzie siarka tam droga do Piekła, z której korzystają diabły i im
podobne piekielne istoty. Co do wód mineralnych, to występują tam także szczawy
– wody nasycone CO2 – skąd bierze się np. nazwa Markowe Szczawiny.
Po stronie słowackiej są także wody solankowe, zawierające chlorek sodu – NaCl
oraz bromki i jodki. Stanowią one dowód na to, że woda opadowa przesiąka przez
warstwy skalne bogate w tego rodzaju sole, które dawno temu, pod koniec
Mezozoiku osadziły się na brzegach wysychającego Oceanu Thetys. A zatem pod
skalnymi płytami Babiej Góry znajduje się prawdziwe bogactwo – źródeł
mineralnych dających zdrowie i życie!
Wody Babiej Góry - rzuca się w oczy dysproporcja pomiędzy nawodnioną polską, a suchą słowacką stroną Babiej Góry
I jeszcze à propos wód, to zobacz Czytelniku, jak uboga w źródła jest
słowacka strona Babiej Góry – zaledwie kilka potoków tam płynie, gdy tymczasem
po polskiej stronie mamy prawie sto źródeł! Ale jak sądzę, wynika to z budowy
geologicznej szczytowej kopuły Babiej Góry. Piaskowcowa płyta Diablego Stołu
nie wpuszcza wody w głąb skał i tym samym źródła nie mają zasilania. A może
dlatego, że ta płyta chroni przed wodą coś, co powinno być chronione?
Ta zagadka czeka na
rozwiązanie.
CDN.
sobota, 15 września 2018
Sekrety Królowej Beskidów (6)
W dniu 14 września miałem
okazję uczestniczyć w uroczystym otwarciu wystawy „Po dwóch stronach Babiej
Góry. Dziedzictwo przyrodniczo-kulturowe” zorganizowanej przez Stowarzyszenie
Podbabiogórze w jordanowskim MOK.
Impreza zgromadziła luminarzy
kultury oraz miłośników tych ziem i Babiej Góry – Królowej Beskidów w
szczególności. Składały się na nią wspaniałe fotogramy autorów z Polski i
Słowacji, które ukazywało piękno Natury i ludzi w niej zamieszkałych – w
powiecie suskim i gminie Oravska Polhora.
Nie będą się tu strzępił –
Czytelnik obejrzy to sobie sam na załączonych zdjęciach. Od siebie tylko dodam,
że wcale się nie dziwię, gdyby się okazało, że wszelkie legendy i gadki ludowe
otaczające te góry mają swe źródło w zjawiskowym, uduchowionym pięknie tych
krain. Warto to obejrzeć już to w naturze, już to na zdjęciach.
Zapraszam!
piątek, 14 września 2018
45 lat temu nad Tatrami
O obserwacji tego NOL-a pisałem
już na łamach miesięcznika WOP „Granica” nr 1/1989, „Nieznany Świat” nr 7-8/1993
oraz „Sfinks” nr 3/1991.
Świadkami tego wydarzenia byli profesorowie i uczniowie i Technikum Leśnego w Brynku k/Tarnowskich Gór: zmarły niedawno mgr inż. leśnik Zbigniew D., również nieżyjący już mgr inż. chemik Rudolf Dz. wraz z 36 uczniami i przewodnik tatrzański z żoną. Byłem w tej grupie. Nasza klasa IVB pojechała wtedy na tydzień do Zakopanego i w Tatry. 13 września 1973 roku załamała się pogoda i musieliśmy się wycofać z Wąwozu Piekło w drodze na Giewont. Klasyczna „załamka” pogody: najpierw gwałtowny wzrost zachmurzenia, potem deszcz a w końcu deszcz ze śniegiem i śnieg. Jego pokrywa rychło osiągnęła grubość 5 cm. Na szczęście nie trwało to zbyt długo i wieczór powitał mas pogodą i widokiem wschodzącego nad Granatami Księżyca w pełni.
14 września mieliśmy w planie
wypad do Morskiego Oka, a potem via Świstówkę Roztoczańską do Doliny Pięciu
Stawów Polskich, gdzie mieliśmy postój w schronisku na popas. Następnie zejście
Roztoką do Włosienicy i powrót do Zakopanego. Pogoda była cudowna i na niebie
nie było ani jednej chmurki. Byliśmy zachwycenia wspaniałym majestatem surowej,
górskiej przyrody. Około 10:00 wspięliśmy się na grzbiet Kępy i zaczęliśmy się
rozglądać. Przed sobą mieliśmy widzieliśmy zerwy Granatów, kar Dolinki
Buczynowej i ponure urwiska Wołoszynów. Na dole pięć odbić paryskiego błękitu w
taflach Stawów Polskich, zaś na niebie...
Na niebie, nieco powyżej szczytów Granatów wisiał sobie jaskrawobiały na tle lazurowego nieba, równoramienny trójkąt, zwrócony najostrzejszym kątem w dół.
-To balon meteorologiczny – wyraził ktoś przypuszczenie.
-E, chyba nie – powiedział nasz przewodnik patrząc na obiekt przez 7,5-krotną lornetkę. Patrzyliśmy na to prawie wszyscy. Trójkąt był w opalizującym kręgu lornetki oślepiająco biały i nie było widać żadnego innego szczegółu. Musiał być bardzo wysoko.
Później pochłonął nas cudowny widok dookoła i nie zajmowaliśmy się już więcej tym NOL-em. Jedynie jeszcze około godziny 13:00 stwierdziliśmy jeszcze jego obecność na niebie z dna Doliny Roztoki, a potem nie zaprzątaliśmy sobie tym głów.
15 września była sobota i wyjeżdżaliśmy już z Zakopanego. Jeden z kolegów kupił „Gazetę Południową” (tak w latach 70. nazywała się „Gazeta Krakowska”), w której przeczytaliśmy o tym, że wielu ludzi zaobserwowało w dniu poprzednim UFO nad województwem krakowskim i znaczną częścią Słowacji. A co najważniejsze – ów NOL był zaobserwowany również przez dwóch zawodowych astronomów z Krakowskiego Obserwatorium Astronomicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego – prof. dr hab. Kazimierza Kordylewskiego – słynnego na cały świat odkrywcy Pyłowych Księżyców Polskich w punktach L4 i L5 oraz jego asystenta prof. dr hab. Zbigniewa Dworaka (wtedy jeszcze magistra). NB, prawdziwość tej obserwacji potwierdził mi prof. Kordylewski w czasie Walnego Zjazdu PTMA w dniu 12 października 1974 roku i prof. Dworak w czasie spotkania ufologicznego we wrześniu 1996 roku w Białej Podlaskiej. Poza tym obserwowali go astronomowie słowaccy z Obserwatorium Astronomiczego w Skalnatym Plesie na szczycie Łomnicy.
Z ich pomiarów wynikało, że NOL unosił się nad Ziemią na wysokości około 100 km, a jego rozmiary wynosiły co najmniej 100 m od podstawy do wierzchołka, bowiem jego kształt przypominał ostrosłup. Żaden ziemski balon stratosferyczny nie ma takiego kształtu!... Przypominają mi się doniesienia z przełomu lat 60. i 70. XX wieku o niezwykłych obiektach tego rodzaju widzianych nad Sofią i Budapesztem.
I jeszcze jedno – w dniach 12 i 13 września 1973 roku w Krakowie miało miejsce sympozjum naukowe na temat MOŻLIWOŚCI ISTNIENIA ŻYCIA POZAZIEMSKIEGO!!! A żeby było jeszcze ciekawiej, to nadmieniam, że podobny obiekt latający widziałem w 1966 roku nad wodami Zalewu Szczecińskiego z pokładu statku wycieczkowego na trasie ze Szczecina – Dąbia do Świnoujścia. Niestety, nie udało mi się ustalić, czy w tym czasie w Szczecinie albo Międzyzdrojach nie odbywało się jakieś sympozjum na „nieziemski” temat... Podobne obserwacje miały miejsce w latach 1984 i 1985 nad Świnoujściem, co opisałem w opracowaniu „UFO nad granicą” (Kraków 2000) i monografii „Projekt Tatry” (Kraków 2002).
Opisywany w tym punkcie NOL był
widziany także przez nauczycieli miejscowej Szkoły Podstawowej w Jordanowie, co
zostało odnotowane w jej „Kronice szkolnej” przez panią Aleksandrę Leśniakiewicz.
Reasumując, było to klasyczne TRUFO - TRue UFO – „prawdziwe UFO”, potwierdzone obserwacjami wielu niezależnych od siebie świadków, w tym dwóch zawodowych obserwatorów-astronomów, którzy podali informacje o tym wydarzeniu mediom.
czwartek, 13 września 2018
Sekrety Królowej Beskidów (5)
Niestety, nie dane mi było
zorganizować wypadu na Babią Górę, stan zdrowia i inne przedsięwzięcia nie
pozwoliły mi na to – niestety. Tym niemniej postanowiłem poszukać jeszcze
informacji na temat jaskiń, które się w niej znajdują i znalazłem dwa bardzo
ciekawe teksty mówiące o tamtejszych „dziurach”. Pisze tedy Beata Szkaradzińska na łamach
„Dziennika Polskiego”:
Tajemnice i skarby Babiej Góry
Na południowym stoku Babiej Góry już ponad
kosówką, a tuż w pobliżu granicy ze Słowacją, pośród wielkich głazów ukryty
jest podziemny chodnik. Legenda głosi, że prowadzi on do kościoła w Rabczycach
po słowackiej stronie Orawy. Te podziemne piwnice są ponoć pełne zbójnickich
skarbów i talarów.
Podziemia
- jak mówią podania - otwierają się jednak jedynie raz do roku na kwietną,
czyli Wielkanocną Niedzielę... Nie łatwo się też do nich dostać, trzeba bowiem
znać tajemne zaklęcie. Jak zapewniają co bardziej wiekowi mieszkańcy Orawy,
jeszcze nie tak dawno znali je starzy bacowie i wolarze.
Skarbów
zbójników jednak jeszcze nie udało się im nigdy wydobyć, choć na Babią Górę w
ich poszukiwaniu zapuszczali się z łuczywami od dawna śmiałkowie. Niestety,
każdy z nich, jeśli chciał ocalić życie, musiał się wycofać.
Jedno z
dawnych podań ludowych podaje, że pewna kobieta z Lipnicy Małej kiedyś, właśnie
w Kwietną Niedzielę poszła z dzieckiem w góry. Znała legendę mówiącą, że w
czasie, gdy w wielkolipnickim kościele jest podniesienie, otwierają się skały
odkrywając swe skarby... Trzeba je jednak brać bardzo szybko i uciekać,
zamykają się one bowiem ponownie tuż po podniesieniu. Ludzie mówią, iż kobieta
weszła z dzieckiem w szczelinę. Niestety, "jej zdołało się uciec",
ale dziecko we wnętrzu góry zostało. Kobieta o mało co nie oszalała. Przez cały
rok czekała pod skałą. Gdy tylko jej czeluście ponownie się otwarły, szybko
porwała żywe dziecko i uciekła. Tym razem nie myślała już o dukatach...
Zrozumiała, iż nie ma na świecie niż cenniejszego niż własne dziecko.
Podanie
też mówi, że we wnętrzu Babiej Góry śpią zaklęci rycerze. To ponoć oni przez
rok zajmowali się dzieckiem kobiety we wnętrzu ziemi, karmiąc je i opiekując
się nim. Stara orawska legenda głosi, że czekają oni, podobnie, jak zaklęci
śpiący rycerze na Giewoncie, czy na Czantorii na Śląsku, na swój czas, czas
interwencji...
To
także tu u stóp Babiej Góry w Lipnicy Wielkiej wytryska cudowne źródełko o
uzdrawiającej mocy. Do dziś można z niego czerpać wodę, a wskażą go chętnie
miejscowi. Leczył tą cudowną wodą kiedyś skutecznie wszelkie rany, dolegliwości
wewnętrzne, a szczególnie oczy, Piotr
Borowy. Przed laty źródełko to poświecił sam biskup Józef Szkodoń. Obok postawiono kapliczkę Matki Boskiej
Ludźmierskiej. Cudowną moc wody ma potwierdzać pewna historia. Pod koniec XX
wieku starsza kobieta, będąca w agonii, nie chciała, aby opiekująca się nią
siostra zakonna dała jej zastrzyk, który ulżyłby jej w chorobie. Poprosiła
córki, aby przyniosły wody ze źródełka Borowego, które, jako młoda dziewczyna
znała za młodu. Jak wspominają ludzie, gdy ją piła mówiła: "tu przy mnie
jest Borowy". Po trzech dniach wstała o własnych siłach i żyła długie
lata. Woda ta jest tak sławna, że Orawiacy jadąc do Stanów Zjednoczonych
zabierają ją dla krewnych.
Jeśli
będą jednak Państwo już na Babiej Górze, warto się przyjrzeć prapuszczy
karpackiej. Rosną tu ponad trzystuletnie świerki, z pewnością pamiętające czasy
rozbójników. Świerk ten jest ceniony za granicą, a szczególnie w Skandynawii.
Trzeba też koniecznie przejechać się przepiękną trasą rowerową wiodącą przez
dolinę malowniczego potoku Krzywań, wyznaczoną przez Galicyjskie Gospodarstwa
Gościnne. Może uda się wam wówczas odkryć jedno z wejść do zbójnickich
piwnic... Choć przestrzegam. Nie będzie to łatwe. Trzeba mieć dużą sprawność
fizyczną.[1]
Ciekawe są komentarze
internautów do tego tekstu:
·
Tak jak w temacie, chciałbym się dowiedzieć czy jest
możliwość legalnego oglądnięcia babiogórskich jaskiń, chyba że to jest legalne
a ja mam złe informacje. Chodzi mi o te trzy groty: "Zlota Studnia",
"Grota Zbójecka", "Orawska Piwnica"
·
W ostatnią niedzielę właśnie sam zwiedziłem te Orawskie
Piwnice i szczerze powiem że się trochę zawiodłem, bo faktycznie to są krótkie
norki. Znalazłem dwa wejścia które miały ledwo 3-4 m korytarzy. Złotej Studni
szukałem już dwa razy z czego w tą niedzielę ok. 3h i nie znalazłem. Wczoraj
się dowiedziałem, że jest ponoć zasypana żeby ludzie nie wchodzili, jeśli
faktycznie jest zasypana to już wiem czemu nie mogłem znaleźć.
·
Dzięki za info, właśnie trochę poczytałem o tej jaskini i aż
mi się gorąco zrobiło.
Inny ciekawy materiał znalazłem
u Wojciecha W. Wiśniewskiego, który
tak pisze na temat jaskiń na Babiej:
Najczęściej opisywaną jaskinią z tego
terenu jest Złota Studnia, znajdująca się na zachodnim grzbiecie Małej babiej
Góry, koło siodła zwanego Złotą Przełączką, kilka metrów od szlaku , w rowie
rozpadlinowym po słowackiej stronie granicy. Ma długość ponad 10 metrów i
głębokość 4,5 m. była znana od bardzo dawna, a gdy w 1922 roku odkryto ją dla
turystyki, istniała w niej stara, drewniana obudowa. Obok leży nieco mniejsza
Złota Studnia II.
Interesujące możliwości stwarzają Orawskie Piwnice, położone na
słowackiej stronie Diablaka, na wysokości 1650-1680 m n.p.m. Grotołazi słowaccy
wstępnie poznali je już w 1962 roku, ale choć miejscowi pasterze informowali o
istnieniu w tym rejonie większej liczby jaskiń i to jeszcze większych, nie
podjęto tam dotąd systematycznych badań speleologicznych. Największy ze zbadanych
obiektów miał ok. 15 m długości. Ostatnio tymi jaskiniami zainteresowali się
polscy i słowaccy ufolodzy, którzy tu próbują lokować mityczną Księżycową
Jaskinię. Miał ją poznać w czasie II Wojny Światowej jeden ze słowackich
partyzantów, który w 1965 roku na emigracji w Ameryce opublikował jej opis.
Wynika z niego jednak, że chodzi o naturalną jaskinię, a nie „obiekt o
metalowych ścianach”, jak chcą ufolodzy. Uważają oni w dodatku, że jedna z
jaskiń pod Diablakiem wprowadza do stromo nachylonego tunelu o szklistych
ścianach i kolistym przekroju, biegnącego pod wschodnim zboczem Babiej Góry i
prowadzącego w głąb ziemi.
Szanowny Autor pomieszał tutaj
dwie sprawy: Tunel o Szklistych Ścianach i Księżycowy Szyb. Dzisiaj wiemy, że
są to dwa różne obiekty położone w dwóch różnych lokalizacjach, o czym
pisaliśmy onegdaj w opracowaniach „Tajemnica Księżycowej Jaskini” i „Powrót do
Księżycowej Jaskini”.[2]
Na mapach BgPN zainteresował
mnie jeszcze jeden obiekt, którego nazwa dziwnie koresponduje z obserwacjami
UFO, o których pisali m.in. mgr Kazimierz
Bzowski i inż. Miłosław Wilk w
swych pracach.[3]
Jest to Diabli
Kamień położony po stronie słowackiej, ok. 1500 m na południowy-zachód
od Diablaka – przy żółtym szlaku do Rabczyc, przy jego zakręcie na południe, na
wysokości ok. 1410 m n.p.m. nieopodal granicy lasu i kosówki. Przypominam, że
wartość ta jest niewiele mniejsza od wysokości 2/3hBG = 1480 m
n.p.m. Diabli Kamień znajduje się w miejscu idealnie pasującym do relacji informatora
prof. dr inż. Jana Pająka…
Nie, żebym wierzył w teorie
Kazimierza Bzowskiego i Miłosława Wilka, ale jest za dużo diabłów w tej całej
sprawie. Obserwacje UFO z rejonu Babiej Góry były poczynione w przeszłości i to
być może legło u podstaw tego „diabelskiego” nazewnictwa, albo…
Być może w dawnych czasach
Babia Góra była jakimś centrum kultowym, którego śladów nie znaleziono (a kto
ich tam szukał???), które potem zlikwidowano już w czasach narzucania nam chrześcijaństwa,
sanktuarium zburzono, materiały pisane czy graficzne zatarto, posągi bóstw spalono,
zaś pogańskich kapłanów wymordowano, jak w wielu miejscach na świecie.
Tak czy inaczej, Babia Góra
powinna być wreszcie dokładnie przebadana przez naukowców nie bojących się
stawiać trudne pytania. Nie sądzę, by odkryli jakieś tunele o szklistych
ścianach do Ameryki czy Księżycowy Szyb – który znajduje się całkiem gdzie
indziej – ale może odkryją jeszcze zachowane ślady pogańskiej przeszłości. I to
byłoby odkrycie na skalę europejską.
sobota, 8 września 2018
Tajemnica „Grafa Zeppelina”
Lotniskowiec Graf Zeppelin na wodzie
Kriegsmarine nie
widziała specjalnego powodu, dla którego miałaby mieć w swym składzie
lotniskowce. Owszem – superpancerniki w rodzaju Bismarcka czy Tirpitza,
pancerniki kieszonkowe w rodzaju Admiral Graf von Spee, Lützow,
Gneisenau
czy Scharnhorst
i inne ciężkie okręty – tak, okręty podwodne szczególnie typu XXI – jak
najbardziej, ale lotniskowce? Jakoś nie bardzo. Niemieccy sztabowcy nie
widzieli dla nich zastosowania. Wielkie to i kosztowne w budowie i
eksploatacji… Jeden z czterech lotniskowców, które miały powstać w ramach
programu rozbudowy floty nawodnej, bardziej znanej jako plan „Z”. Z tej czwórki
Graf
Zeppelin był jedynym, który był bliski ukończenia i wcielenia do
służby. I dalej portal „Wraki Bałtyku” podaje tak:
Zamówienie
na lotniskowiec „A”, przyszły Graf Zeppelin, zostało złożone w
listopadzie 1935 roku w stoczni Deutsche Werke w Kilonii, jako drugi z
planowanej serii, jednak jako jedyny prawie ukończony. Jednostka Graf
Zeppelin projektowano z pokładem lotniczym ciągnący się przez całą
długość kadłuba i wyspową nadbudówka na prawej burcie na której umieszczony
został także komin. Sam kadłub był podzielony na 21 przedziałów wodoszczelnych
mieścił wewnątrz dwa hangary umieszczone jeden nad drugim, każdy o szerokości
16 metrów. Komunikację między nimi a pokładem startowym zapewniały trzy windy
lotnicze. Starty samolotów miały odbywać się poprzez katapulty, miejsce dla
dwóch przewidziano w dziobowej części pokładu lotniczego. Do napędzania okrętu
miało posłużyć 16 wysokociśnieniowych kotłów zgrupowanych po cztery w czterech
kotłowniach. Każda z kotłowni przekazywała parę do jednego z czterech zespołów
turbin, które z kolei napędzały okręt poprzez cztery śruby napędowe. Ogólna moc
maszyn, 200.000 KM, miała pozwolić rozpędzić lotniskowiec do prędkości 35
węzłów. Lotniskowce tego typu miały zostać także częściowo opancerzone. Burty
miał chronić pancerz o grubości 100 mm , osłaniał on maszynownie i magazyny z
amunicją. Kadłub pod hangarami był chroniony przez 50 mm stali, dodatkowo
pokład lotniczy został obłożony 30 mm pancerza. Całość zapewniało osłonę przed
odłamkami i bombami lotniczymi. Ukończony w ponad 90 % lotniskowiec Graf
Zeppelin został przeznaczony do budowy zapory portowej i odholowany do
Szczecina. Tam została zdemontowana z niego większa część maszyn i uzbrojenia.
Miejsce zatopienia Grafa Zeppelina
Dnia
24.IV.1945 lekko uszkodzony przez artylerię polową okręt został zdobyty w przez
wojska radzieckie, które następnie odholowały go do Świnoujścia. W 1947 roku
postanowiono odesłać go do Leningradu z zamiarem wykorzystania do celów
badawczych. Graf Zeppelin zatonął 17.VIII.1947 podczas holu na Morzu
Bałtyckim. Jego wrak spoczywa w miejscu określonym współrzędnymi: N 55° 31'
03" – E 018° 17' 09", -87 m n.p.m.[1]
Wikipedia podaje
następujące informacje:
Prace projektowe nad niemieckimi
lotniskowcami rozpoczęto na wiosnę 1934 roku. Podjęto decyzję o budowie dwóch
jednostek Flugzeugträger A (Graf Zeppelin) i Flugzeugträger B (Peter
Strasser – ku czci twórcy niemieckiego lotnictwa morskiego) o
wyporności 23.430 ton. Prace nad okrętem trwały od 28 grudnia 1936. 8 grudnia
1938 w Kilonii w obecności Adolfa
Hitlera i Hermanna Göringa
dokonano wodowania pierwszego lotniskowca, któremu nadano imię na cześć
konstruktora lotniczego Ferdinanda von
Zeppelina. Prace nad obiema jednostkami trwały do wiosny 1940. Mimo
znacznego zaawansowania w budowie zostały one jednak nagle przerwane na rozkaz
Adolfa Hitlera. Prace pozwolono wznowić dopiero w 1941, ale tylko w odniesieniu
do zwodowanego trzy lata wcześniej Grafa Zeppelina. W tym czasie kadłub
okrętu był przeholowywany najpierw do Gotenhafen (okupacyjna nazwa Gdyni), a
później z powrotem w Kilonii. W 1943 w związku z pogarszająca się sytuacją na
froncie wschodnim i brakami w dostawie materiałów budowę po raz kolejny
wstrzymano. Ukończony w ponad 90% lotniskowiec Graf Zeppelin został
przeznaczony do budowy zapory portowej i odholowany do Szczecina. Tam została
zdemontowana z niego większa część maszyn i uzbrojenia.
Graf Zeppelin pod obstrzałem
24 kwietnia 1945 lekko uszkodzony
przez artylerię polową okręt został przejęty w przez wojska radzieckie, które
następnie odholowały go do Świnoujścia. W 1947 postanowiono odesłać go do
Leningradu z zamiarem wykorzystania do celów badawczych. Graf Zeppelin zatonął 17
sierpnia 1947 podczas holu na Morzu Bałtyckim prawdopodobnie jako okręt-cel w
wyniku przeprowadzania na nim testów wytrzymałości na trafienia. Niewykluczone
jest jednak, że został zatopiony przez marynarkę radziecką pod naciskiem armii
sojuszniczych, które nie chciały dopuścić do tego, aby ZSRR miał w swoim
posiadaniu lotniskowiec.
12 lipca 2006 kadłub lotniskowca
odnalazła zajmująca się poszukiwaniem i wydobyciem ropy naftowej firma
Petrobaltic w wodach Bałtyku 55 km na północ od Władysławowa na głębokości 87
m. Wykorzystywany przez nią statek badawczy RV St. Barbara zaopatrzony w
specjalistyczny sprzęt do sondowań podwodnych namierzył i zarejestrował wrak,
jako pierwszy. 26 lipca 2006 okręt hydrograficzny ORP Arctowski przeprowadził
podwodne badania zatopionej jednostki. 27 lipca 2006 polska Marynarka Wojenna
oficjalnie potwierdziła, że zatopiony wrak to Graf Zeppelin.
(Wikipedia)
Na temat jego
zatopienia pisze Mieczysław Fedorowicz:
Zdobyta flota niemiecka została
podzielona pomiędzy światowe mocarstwa przez trójstronną
anglo-amerykańsko-radziecką komisję morską. Graf Zeppelin został zakwalifikowany
do kategorii „C” i przyznany Związkowi Radzieckiemu. Jednostki podległe tej
kategorii musiały zostać wcześniej czy później zatopione lub złomowane.
Okręt planowano pierwotnie
wykorzystać jako stanowisko prób. Jednakże ta propozycja wysunięta przez
admirała Kuzniecowa, została
odrzucona. Rząd postanowił zgodnie z zaleceniami komisji trójstronnej zatopić
okręt. Decyzją nr 601-209ss z 19 marca 1947 r. postanowiono zniszczyć wszystkie
zdobyczne jednostki należące do kategorii „C”. Fakt ten dowództwo WMF[2] postanowiło wykorzystać do przeprowadzenia testów nad żywotnością okrętów.
Przygotowaniem likwidacji okrętów
kategorii „C” zajęła się specjalna komisja pod dowództwem wiceadmirała J.F. Ralla, powołana 17 maja 1947 r.
Planowano przeprowadzenie doświadczeń nad skutkami wybuchów bomb lotniczych,
pocisków artyleryjskich, min oraz torped w dwóch układach.
Pierwszy układ przewidywał eksplozję
umieszczonych na pokładzie ładunków, drugi zakładał symulowane ataki z wody i
powietrza. Podniesieniem okrętu zajął się 77 Oddział ASS KBF (Awaryjno-Spasatielnaja
Służba Krasnoznamiennogo Baltijskogo Flota).
Już 17 sierpnia 1945 r. zostały
przeprowadzone oględziny wraku.
Sygnalizowano 36 przebić w burtach od
pocisków i odłamków o wymiarach 1,5 x 1 metr. Maszyny napędowe, kotły,
generatory były wysadzone. W rejonie maszynowni stwierdzono zniszczone eksplozją
grodzie wodoszczelne. W podwodnej części kadłuba wykryto otwór o wymiarach 0,8
x 0,3 m oraz szczelinie o długości 0,3 m. Windy lotnicze wysadzone, a pokład
lotniczy podziurawiony od pocisków lub odłamków.(…)[3]
A zatem się zgadza –
okręt został rozmyślnie zatopiony przez Rosjan, którzy zrobili z niego
okręt-cel. Cel ćwiczenia był oczywisty – opracować metodę jak najbardziej
skutecznej walki z lotniskowcami Amerykanów i Brytyjczyków na potrzeby
przyszłych działań wojennych… Jak widać z jego wraka, twierdzą specjaliści - Graf
Zeppelin zatonął po zdetonowaniu mu na pokładzie kilku
2000-kilogramowych bomb lotniczych i dodatkowym bombardowaniu przez bombowce
horyzontalne i nurkujące. Nazistowski lotniskowiec poszedł na dno po zdetonowaniu
tony materiałów wybuchowych na pokładzie startowym i 5-6 trafieniach bomb na 90 zrzuconych.[4]
Opowiastki o
naciskach Amerykanów i Brytyjczyków wkładam pomiędzy bajki, bo Stalin by je po prostu zignorował.
Mając 11 mln żołnierzy w Europie mógł sobie na to pozwolić, a poza tym
wiedział, że Truman nie miał już
żadnej bomby atomowej do dyspozycji, by wywrzeć nań jakikolwiek nacisk… Poza
tym potrzebna mu była wiedza na temat niemieckich technologii oraz sposobów
walki z lotniskowcami, których Czerwona Flota nie miała, bowiem nie walczyła z
nimi w czasie działań wojennych na morzu.
I wszystko byłoby w
porządku, gdyby nie pewien list od świadka obserwacji i CE2 z UFO, które miało
miejsce w 1947 roku w Świnoujściu, a którzy otrzymali autorzy książki „NLO
prosit posadki”(Profizdat, Moskwa 1991) A.S.
Kuzowkin i N.N. Niezapomniaszczyj,
a który brzmiał tak:
Pozdrawiam Was Fiodorze Fiodorowiczu!
- zadał mi Pan 11
pytań, na które odpowiadam jak umiem najlepiej i po kolei. Te latające talerze
widziało wielu ludzi. To było na wiosnę, w 1947 roku – kiedy dokładnie, tego
nie pomnę. To było w Niemczech – w Swinemünde (dziś Świnoujście) nad brzegiem
Morza Bałtyckiego – w odległości 400-500 m od niego. Około godziny 10 czy
11-tej przed południem, była wtedy ładna i ciepła pogoda, nawet trawa się nie
kołysała – był absolutny sztil.
Latało tam wiele
talerzy, pośrodku formacji znajdował się większy obiekt – przypominał on oponę
od GAZ-a 51. Obiekty wznosiły się
pionowo, potem kładły lot do poziomego i powoli odlatywały. Były one jasne jak
duraluminium. Na większych kładł się tęczowy blask. Większe trzymały się na
wysokości 150-200 m, zaś mniejsze opuszczały się ku ziemi. Niektóre z nich
znajdowały się w odległości dwóch metrów ode mnie! Chciałem złapać jeden z
nich, ale nie dogoniłem go. Dwa talerze obleciały dookoła stanowiska
artyleryjskie, natomiast większe wisiały nieruchomo w powietrzu i kołysały się
na boki. Potem małe talerze podleciały do większych i wszystkie razem powoli
się oddaliły. Próbowałem doń sięgnąć bagnetem, ale mi się nie udało…
Sądzę, że będzie lepiej
skontaktować się Panu z ówczesnym dowódcą 612. daplot – mjr. Bielajewem. Mówił on wtedy, że to
Amerykanie fotografowali nasze działa i okręty w północnej strefie OWR[5] . Inni znowu
mówili, że na lotniskowcu Graf Zeppelin
doszło do eksplozji jakiegoś urządzenia – utajnionego rzecz jasna – choć
jak wszyscy wiedzieli – został on zatopiony w morzu. Kolor obiektu był podobny do pokrętła odbiornika radiowego
„Meridian” , z punktami na obwodzie talerza. Talerze te leciały z morza na
południe. W tym czasie coś się stało z naszą SON.[6]
Kiedy było już po
wszystkim, zaczęto zbierać od nas oświadczenia i kazano podpisać zobowiązanie o
zachowaniu wszystkiego w absolutnej tajemnicy. Potem przeniesiono mnie do Pilau[7] i
nikomu o niczym nie mówiłem.
Niestety, autorzy
nie podali nazwiska czy adresu nadawcy, a imię i patronimik Fiodor Fiodorowicz
niczego nie mówi…
Pytanie zatem brzmi:
czy Graf
Zeppelin będąc w radzieckich rękach w okresie od 24.IV.1945 do
17.VIII.1947 roku był przebadany przez ich uczonych i konstruktorów? To
oczywiste. Przez dwa lata z ogonkiem można go było obejrzeć dokładnie i zrobić
wszystkie badania, a potem idąc zgodnie z naciskami Aliantów Zachodnich po
prostu zatopić w czasie przeholowywania go do Leningradu jako okręt-cel dla
bombowców i/albo rakietowych pocisków przeciwokrętowych stanowiących ulepszoną
wersję latających bomb V-1 i pocisków balistycznych V-2.
Wywalenie trzydziestometrowej dziury w pokładzie mogła dokonać eksplozja tony
trotylu w głowicy takiego pocisku. Czyżby więc lotniskowiec był pierwszą ofiarą
broni nowej generacji – broni rakietowej? To właśnie jest jedna z tajemnic Grafa
Zeppelina, ale nie ostatnia.
Obserwacja UFO nad
Świnoujściem musiała mieć miejsce już po zatopieniu Grafa Zeppelina, a zatem
po 17 sierpnia 1947 roku. Czym były zaobserwowane latające spodki możemy się
tylko domyślać. Oczywiście mogły to być pojazdy Vril czy Haunebu z ośrodków
badawczych w Peenemünde i/albo umieszczone na pokładzie niedoszłego
lotniskowca. Tak czy inaczej, list ten i zawarte w nim informacje stanowią
zagadkę nie rozwiązaną do dziś dnia.
Trzecia zagadka
wiąże się nie tyle z Grafem Zeppelinem ile z obiektem
naziemnym. Chodzi konkretnie o magazyny Luftmuny
w miejscowości Mosty, w Zachodniopomorskiem. Luftmuna, to określenie magazynów amunicji dla Luftwaffe. Do tej
pory historykom nie udało się wyjaśnić tej zagadki II wojny światowej. Na
Zalewie Szczecińskim alianckie samoloty zatopiły statek MS Artushof, którego ładunek
budzi zdziwienie: w ładowniach było m.in. 38 słupów grafitowo-węglowych oraz
pół tony grafitu prasowanego w rolkach. Czy mógł to być materiał dla reaktora
atomowego? Czy statek miał je wyładować w niewielkiej przystani w pobliżu
tajnego ośrodka Luftmuna w
miejscowości Speck (dzisiaj Mosty)? Na jego terenie jest okrągły basen o głębokości
7 metrów, łudząco podobny do basenu w Haigerloch, gdzie wojska amerykańskie
odkryły niemiecki reaktor nuklearny.[8]
Reaktor ten był
bardzo prymitywny, ale działał i to było najważniejsze. Niemcy mogli uzyskać w
nim uran-235 do bomb atomowych, które zdetonowano w kilku miejscach Rzeszy: w
Jonastal, w Ohrdruf, na Rugii oraz w okolicach Homla, w ZSRR.[9] Nie były to jakieś cuda –
ich moc wynosiła mniej niż 10 kt TNT.
Jak twierdzi Bogusław Wołoszański, Niemcy
odczytywali przy pomocy prymitywnego lampowego komputera Schwetfisch zaszyfrowane depesze radzieckiej agentury uplasowanej w
amerykańskim Project Manhattan. W
depeszach tych znajdowały się konkretne dane umożliwiające budowę reaktora
jądrowego i bomby A… No i oczywiście im się to udało – pierwszą bombę A
zdetonowano w okolicach Homla na Białorusi, jesienią 1943 roku w ramach Projektu Lokki.[10]
Na ten temat pisał Iwan Barykin w swym cyklu wywiadów z SS-Obersturmbannführerem Walterem Schulke na łamach „Tajny XX
wieka”, a przekłady tych materiałów zamieściłem na stronach: http://wszechocean.blogspot.com/2014/03/hiperboloida-ss-gruppenfuhrera-kammlera.html; http://wszechocean.blogspot.com/2013/03/kod-antarktydy.html; http://wszechocean.blogspot.com/2013/03/kod-antarktydy.html; https://wszechocean.blogspot.com/2014/02/bronie-odwetowe-v-w-rosji.html a w szczególności - http://wszechocean.blogspot.com/2015/02/superbomba-dla-fuhrera.html.
W swych relacjach
Schulke opowiada o eksperymencie z bombą o potwornej sile rażenia, który został
przeprowadzony w okolicach Peenemünde. A zatem ten adres by się zgadzał.
Wprawdzie Schulke mówił tam o Rugii, ale czy tak było na pewno, za to nie
ręczę. Być może doszło do nieporozumienia, bowiem nazwy Rugia - po niemiecku
Rügen i Rudden są do siebie fonetycznie podobne…
I znowu: czy te
wszystkie wydarzenia mają ze sobą jakiś związek?
Przede wszystkim
Bogusław Wołoszański może się mylić – MS Artushof wiózł ładunek grafitu nie
do, ale z Luftmuny. Niemcy nie
budowali reaktora jądrowego, tylko zwijali interes – nie chcieli, by reaktor
wpadł w ręce Rosjan nacierających ze wschodu i południa. Najprawdopodobniej chcieli
go przenieść gdzieś w bezpieczniejsze miejsce. Pomorze Zachodnie wyzwalała 3.
Armia Uderzeniowa, działająca na kierunku Goleniów, Wolin, Kołobrzeg i Białogard
oraz 6., 61. i 47. Armia idące na Szczecin. Przeciwko sobie miały wojska Grupy
Armii „Wisła”. W lutym i marcu 1945 roku 1 Front Białoruski rozwijał swoje
powodzenie w płn.-zach. części Pomorza, osiągając 6.III.1945 roku Kamień
Pomorski, a następnego dnia wybrzeże Bałtyku w rejonie Dziwnówka i Pobierowa
oraz Zalew Szczeciński w rejonie Stepnicy. W tym samym dniu zdobyto także
Goleniów. Pozostałe armie frontu tj. 47. i 61. Armia, powoli wypierały wojska
niemieckie w kierunku Dąbia i Gryfina, napotykając na silny opór i liczne
kontrataki. 1 Armia Wojska Polskiego po likwidacji zgrupowania świdwińskiego,
głównymi siłami podeszła pod Kołobrzeg, a część sił wydzieliła do likwidacji
zgrupowania niemieckiego pod Trzebiatowem. Na zachodzie Pomorza, utrzymywał się
silny przyczółek niemiecki w rejonie Dąbia i płn. części Gryfina. 14 marca
wojska 1 FB rozpoczęły natarcie mające na celu likwidację tego przyczółka. 19
marca udało się rozerwać przyczółek na dwie części (Dąbie i Gryfino). Po
nieudanym kontrataku niemieckim, rozpoczął się odwrót z przyczółka i do 20
marca został on zlikwidowany. Pozostające na lewym brzegu Odry, na wyspie Wolin
i wyspie Uznam wojska niemieckie nie były naciskane przez Armię Czerwoną, aż do
rozpoczęcia operacji berlińskiej w dniu 20 kwietnia.[11]
No i to właśnie
poprzez wyspy – korzystając z zaangażowania wojsk radzieckich na innych
kierunkach - ewakuowano niemiecki stos atomowy i najprawdopodobniej obsługujący
go personel. To właśnie dlatego radzieckie okręty podwodne tropiły i topiły
statki z uciekającymi Niemcami, czego ofiarą stały się m.in. MS Wilhelm
Gustloff, MS Goya i MS General von Steuben… Chodziło
o to, by uniemożliwić Niemcom wykorzystanie najnowocześniejszych technologii
przeciwko nadchodzącym wojskom radzieckim i polskim. To właśnie dlatego wraki
te były intensywnie penetrowane przez radzieckich nurków – poszukiwano przewożonych
przez te statki artefaktów i dokumentacji technicznej.
Graf Zeppelin na dnie Bałtyku - sonogramy wykonane z okrętów Marynarki Wojennej
Z lotniskowcem było
nieco inaczej. Został on zatopiony rozmyślnie po zdemontowaniu z niego
wszystkiego, co się tylko dało i było nowatorskie – i mogło się przydać w toku
działań III Wojny Światowej. Była to pusta skorupa, którą wreszcie posłano na
dno Bałtyku, po uprzednim przetrenowaniu na niej bombardowań z powietrza i być może
ostrzału pociskami typu V-1. Rosjanie przechwycili ogółem
22.000 jednostek tej broni, więc materiału do badań mieli skolko ugodno.
To, o czym było
powyżej to tylko moja hipoteza, która nasunęła mi się po programie Bogusława
Wołoszańskiego na temat Luftmuny i
możliwej produkcji ładunków uranowych czy plutonowych do nazistowskich bomb A,
z których jedna była zdetonowana całkiem niedaleko – na wyspie Rugii czy Rudden…
[2]
Radziecka Flota Wojenna.
[3]
„Graf Zeppelin” – historia niemieckiego lotniskowca - https://tu.swinoujscie.pl/2017/12/graf-zepplin-historia-lotniskowca/
[4] Film
dokumentalny „Wyprawa na dno – II Wojna Światowa”, National Geographic Channel.
[5]
Garnizonu. Całe wydarzenie miało miejsce na terenie Fortu Zachodniego, gdzie
znajdowały się stanowiska artylerii plot.
[6] Stacja
namiarów artyleryjskich.
[7] Dzisiaj
Bałtijsk.
[8] Bogusław
Wołoszański – „Zagadka Luftmuny”, w „Sensacje XX wieku”.
[9] R.
Leśniakiewicz - https://wszechocean.blogspot.com/2017/08/hitlerowskie-poligony-broni-a.html
.
[10] Ibidem.
[11] Wikipedia.