Megalodon: Oceaniczny nadolbrzym

 

Megalodon to największy rekin jaki kiedykolwiek istniał i miał zęby 3-krotnie większe niż wielki biały rekin.

Megalodon był nie tylko największym prehistorycznym rekinem, jaki kiedykolwiek żył; był także największym drapieżnikiem morskim w historii planety, znacznie przewyższającym współczesnego żarłacza białego i starożytne gady, takie jak Liopleurodon i Kronosaurus. Poniżej znajdziesz 10 fascynujących faktów na temat Megalodona.

W ciągu ostatniego stulecia paleontolodzy dokonali szacunków, opartych głównie na wielkości zębów i analogii ze współczesnymi żarłaczami białymi, mierzącymi od 10 do 33 m stóp od głowy do ogona, ale dziś konsensus jest taki, że dorosłe osobniki miały od 18 do 20 m długości i ważyły od 50 do 75 ton, a niektóre starsze osobniki mogły być nawet większe.

Megalodon miał dietę godną drapieżnika szczytowego, ucztując na prehistorycznych wielorybach, które pływały po oceanach Ziemi w epoce Pliocenu[1] i Miocenu[2], ale także żywił się delfinami, kałamarnicami, rybami, a nawet gigantycznymi żółwiami (którego równie gigantyczne skorupy nie były w stanie wytrzymać 10 ton siły ugryzienia).

Megalodon mógł nawet skrzyżować swe ścieżki z gigantycznym prehistorycznym wielorybem Lewiatanem!

W 2008 roku wspólny zespół badawczy z Australii i USA wykorzystał symulacje komputerowe do obliczenia mocy ugryzienia Megalodona.

Wyniki można opisać tylko jako przerażające: podczas gdy współczesny żarłacz biały zaciska szczęki z siłą około 0,28 tony/cm², to Megalodon wgryzł się w swoją zdobycz z siłą od 1,67 do 2,82 ton/cm², wystarczającą, by zmiażdżyć czaszkę prehistorycznego wieloryba z łatwością jak winogrono i znacznie przewyższając siłę ugryzienia generowaną przez Tyrannosaurusa Rexa.

Megalodon nie bez powodu zasłużył sobie na miano „olbrzymiego zęba”. Zęby tego prehistorycznego rekina były ząbkowane, w kształcie serca i długości ponad 15 cm; w porównaniu, największe zęby żarłacza białego mierzą tylko około 7-8 cm długości. Musisz cofnąć się 65 mln lat po raz kolejny do nikogo innego, niż Tyrannosaurusa Rexa, aby znaleźć stworzenie, które miało większe zębiska, chociaż wystające kły niektórych kotów szablozębnych również znajdowały się w tym samym rankingu.

Według przynajmniej jednej symulacji komputerowej styl polowania Megalodona różnił się od stylu współczesnych żarłaczy białych.

Podczas gdy żarłacze białe nurkują prosto w kierunku tkanek miękkich swojej ofiary (powiedzmy, niedbale odsłoniętego podbrzusza lub nóg brodzącego pływaka).

Zęby Megalodona były szczególnie przystosowane do przegryzania się przez twardą chrząstkę, a istnieją dowody na to, że ten olbrzymi rekin mógł najpierw odciąć płetwy swojej ofierze (co uniemożliwiło jej odpłynięcie), zanim rzucił się do jej ostatecznego zabicia.

Technicznie rzecz biorąc, Megalodon jest znany jako Carcharodon megalodon – co oznacza, że jest to gatunek (Megalodon) większego rodzaju rekinów (Carcharodon).

Technicznie rzecz biorąc, współczesny żarłacz biały jest znany jako Carcharodon carcharias, co oznacza, że należy do tego samego rodzaju co Megalodon.

Jednak nie wszyscy paleontolodzy zgadzają się z tą klasyfikacją, twierdząc, że Megalodon i Wielki Biały doszli do swoich uderzających podobieństw w procesie zbieżnej ewolucji.

Naturalna pływalność oceanu pozwala „drapieżnikom wierzchołkowym” urosnąć do ogromnych rozmiarów, ale żaden nie był bardziej masywny niż Megalodon.

Niektóre z gigantycznych gadów morskich ery mezozoicznej, takie jak Liopleurodon i Kronosaurus, ważyły maksymalnie 30 lub 40 ton[3], a współczesny żarłacz biały może aspirować jedynie do stosunkowo mizernych trzech ton.

Jedynym zwierzęciem morskim, które deklasuje megalodona o wadze od 50 do 75 ton, jest żywiący się planktonem płetwal błękitny, którego osobniki ważą znacznie ponad 100 ton.[4]

Ponieważ rekiny przez całe życie wyrzucają z paszcz tysiące zużytych zębów i ponieważ Megalodon występował na całym globie (patrz następny slajd), zęby Megalodona odkryto na całym świecie, od starożytności po współczesność.

Dopiero w XVII wieku europejski lekarz nadworny Nicholas Steno zidentyfikował cenione przez chłopów „kamienne języki” jako zęby rekina; z tego powodu niektórzy historycy opisują Stenona jako pierwszego na świecie paleontologa. W przeciwieństwie do niektórych rekinów i gadów morskich z ery Mezozoicznej i Kenozoicznej, które były ograniczone do linii brzegowych lub śródlądowych rzek i jezior na niektórych kontynentach, Megalodon cieszył się prawdziwie globalnym rozmieszczeniem, terroryzując wieloryby w oceanach z ciepłą wodą na całym świecie.

Najwyraźniej jedyną rzeczą, która powstrzymywała dorosłe Megalodony przed zapuszczaniem się zbyt daleko na ląd, był ich ogromny rozmiar, który wyrzuciłby ich na brzeg tak bezradnie, jak XVI-wieczne hiszpańskie galeony.

Tak więc Megalodon był ogromny, nieugięty i był szczytowym drapieżnikiem epok Pliocenu i Miocenu. Co poszło nie tak? Cóż, ten gigantyczny rekin mógł być zgubiony przez globalne ochłodzenie (które miało kulminację w ostatniej epoce lodowcowej) lub przez stopniowe zanikanie gigantycznych wielorybów, które stanowiły większość jego diety.

Nawiasem mówiąc, niektórzy uważają, że Megalodony wciąż czają się w głębinach oceanu, jak spopularyzowano w programie Discovery Channel „Megalodon: The Monster Shark Lives”, ale nie ma absolutnie żadnych wiarygodnych dowodów na poparcie tej teorii.[5]

 

 Źródło - https://siamtoo.com/837/

Przekład z angielskiego - ©R.K.F. Sas – Leśniakiewicz

---

[1] Pliocen to druga epoka Neogenu, trwająca około 2,7 miliona lat (od 5,33 do 2,58 mln lat temu).

[2] Miocen jest to najstarsza epoka Neogenu. Trwał od 23,03 mln do 5,333 mln lat temu.

[3] Według niektórych paleontologów, masa dorosłego Liopleurodona mogła dojść nawet do 100 ton.

[4] Nawet do 135 ton.

[5] Twierdzenie to jest dość dyskusyjne, jako że fakty obserwacyjne przeczą stwierdzeniu, że Megalodony wymarły ok. 2 mln lat temu.