Radioaktywność rozprzestrzenia się z Japonii

·        Załogi cywilnych samolotów obsługujących loty pomiędzy USA a Japonią rekomendują używanie jodku potasu (KI) – u nas znanego jako płyn Lugola. (Wodny roztwór czystego jodu w jodku potasu – przyp. tłum.)

·        Załogi samolotów latających pomiędzy USA a Japonią nie ryzykują inhalacją radioizotopu ¹³¹I* w aktualnie panujących warunkach.

·        CDC nie rekomenduje używania KI przez amerykańskich lotników w tym czasie.

·        Personelowi latającemu zaleca się kontaktowanie się z Ambasadą USA w Tokio

Mapka Japonii z zaznaczoną na niej zrujnowaną Daiichi Fukushima 1 EJ i strefami ewakuacji: 10, 30 i 80-kilometrową (żółte kręgi)

Materiały radioaktywne są to substancje (zazwyczaj stałe i ciekłe, ale czasami gazowe) które wydzielają energię. Energia przez nie wydzielana nazywa się promieniowaniem. Istnieją naturalne materiały radioaktywne (np. niektóre rudy są radioaktywne) albo sztuczne. Kiedy materiały radioaktywne pokryją ciało lub wnikną do ciała, naukowcy nazywają to kontaminacją.

W rezultacie trwającej sytuacji kryzysowej w Daiichi Fukushima 1 EJ, materiały radioaktywne znaleziono w kilku lokalizacjach. Większość z radioaktywnych materiałów została wyemitowana do najbliższej okolicy zrujnowanej elektrowni. Jednym z nich jest znaleziony tam radioizotop jod-131 – ¹³¹I*.

I-131 wypuszczony w powietrze może być wchłonięty wziewnie do płuc (inhalowany). Może on także kontaminować jedzenie. Inhalowany lub zjedzony, I-131  może być szybko wchłonięty przez tarczycę, gdzie energia promienista uszkadza ten gruczoł dokrewny. Biorąc jodek potasu, pomagamy chronić tarczycę przed pobieraniem radioaktywnego jodu do gruczołu na okres 24 godzin. Jeżeli zostanie wchłonięta duża ilość I-131 z powietrzem czy jedzeniem, to jego usuwanie z organizmu trwa więcej, niż 24 h i potrzeba więcej, niż jedną dawkę KI.

Na podstawie aktualnych warunków panujących w Japonii, użycie jodku potasu jest wskazane tylko dla tego personelu, który pracuje w lub wokół zrujnowanej elektrowni jądrowej. Dotyczy to wszystkich pracowników wykonujących naprawy, odbudowy, monitoringu i innych czynności w okolicy zniszczonej EJ. To są właśnie ludzie szczególnie narażeni na napromieniowanie i zniszczenie tarczycy.

Personel latający pomiędzy USA a Japonią nie ryzykuje inhalacją I-131 w bieżących warunkach. Japoński Urząd Lotnictwa Cywilnego (JCAA) współpracuje z kompaniami lotniczymi w celu zmian przebiegu linii lotniczych jak najdalej od elektrowni, niż to, co jest wymagane przy obecnych ograniczeniach lotów. Nasza FAA jest przygotowana do współpracy z JCAA w zakresie identyfikowania potencjalnego ryzyka w lotnictwie cywilnym i podjęciu wszelkich starań w ochranianiu lotnictwa cywilnego, gdyby sytuacja w Japonii się pogorszyła.

Tymczasem na ziemi w Japonii zachęca się załogi do rejestracji i kontaktowania się z Ambasadą USA w Tokio. Ambasada dysponuje najbardziej aktualnymi i bieżącymi informacjami  dla Amerykanów w Japonii, w tym także skażeń wody i żywności. Departament Stanu zaktualizował swój biuletyn „Travel Warning” dla Japonii od 11.III.2011 roku. Ambasada nie doradza Amerykanom zażywania KI w tym czasie. Jednakowoż na wszelki wypadek Ambasada rozprowadza KI swoim pracownikom i innym Ameryklanom stale pracującym i przebywającym na terenach, które w „Travel Warning” są wyszczególnione jako niebezpieczne. Poza tym Ambasada dostarcza KI każdemu, kto legitymuje się paszportem USA na każde życzenie.

Wskazania CDC dla amerykańskiego personelu latającego

Aktualnie CDC nie zaleca zażywanie jodku potasu przez amerykański personel latający.

Wskazania dla zażywających jodek potasu

Użycie KI może spowodować negatywne efekty na zdrowiu u niektórych osób. Dlatego też, KI nie powinien być brany bez konsultacji z waszym lekarzem rodzinnym bądź zakładowym. Ludzie, którzy mają uczulenie na jod, opryszczkowe zapalenie skóry, problemy naczyniowe bądź guzki tarczycy wraz z chorobami serca powinny unikać KI. Należy pamiętać, że alergie na owoce morza i skorupiaki wcale nie oznaczają nadwrażliwości czy alergii na jod. Osoby z wolem tarczycowym, chorobą Gravesa czy autoimmunologicznym zapaleniem tarczycy powinny być traktowane z ostrożnością – szczególnie kiedy dawkowanie wykracza poza kilka dni. Jeżeli nie jesteście pewni, co do swej tolerancji na jod, skonsultujcie się ze swym lekarzem.

   

Źródło - http://www.cdc.gov/niosh/topics/radiation/CivAirCrew.html

Przekład z j. angielskiego – Robert K. Leśniakiewicz © 

UFO nad nuklearnym poligonem na Saharze

Lokalizacja poligonu atomowego Reggane w Algierii 

Robert Hastings

W dniu 30.I.2013 roku opublikowałem mój ostatni artykuł prasowy zatytułowany „Badacz zwraca się do amerykańskich weteranów z prośbą o zgłaszanie obserwacji UFO nad poligonami atomowymi”. Miałem i nadal mam nadzieję, że osoby, które nie miały dotąd kontaktów z ufologami, zgłoszą się do mnie na mój adres email: ufohastings@aol.com.

Pierwszym, który to zrobił był Larry Rogers, który przeżył nieoczekiwane doświadczenie z aktywnością UFO w okresie francuskich testów jądrowych na Saharze, we wczesnych latach 60. Dwukrotnie przeprowadziłem telefoniczny wywiad z panem Rogersem, poza tym przedstawił on swoje dokumenty DD214, które potwierdzają to, że w tym okresie służył on w bazie USAF w Północnej Afryce.

W 1960 roku, kapral Larry W. Rogers został skierowany do 3926. jednostki MP (żandarmerii) K-9 stacjonującej w Ben Guerir AFB w Maroku. W tym samym czasie Francja zaczęła detonowanie swoich pierwszych „urządzeń jądrowych” w sąsiedniej Algierii – jej ówczesnej kolonii. Wybuchy te miały miejsce na poligonie w Regganie, znajdującym się w odległości 600 mi/960 km od amerykańskiej bazy.

Testy nuklearne na świecie po 1945 roku

Opowiada Rogers:

- Osobiście nigdy nie widziałem żadnego jasnego błysku z któregokolwiek z tych testów. To, co my widzieliśmy, to zorza tak jaskrawa i kolorowa tak w czasie wschodu lub zachodu słońca, powstała wskutek wyrzucenia piasku i innych drobin w atmosferę. Faktycznie wyglądało to tak, jakby cała kopuła nieba była wypełniona kolorami przez całe dnie po każdym z tych testów.

[Na poligonie w Regganie ogółem wykonano 4 testy napowietrzne w latach 1960-61 i 13 testów podziemnych w latach 1961-66 – uwaga tłum.]

Pewnej nocy, krótko po detonacji ładunku nuklearnego, Rogers i pięciu innych żołnierzy z jego jednostki znajdowali się na posterunku na północnym końcu pasa startowego wraz z owczarkami niemieckimi.

- Nie mogłem nigdy określić czasu – powiedział – bo nie ma żadnych zmian pór roku na Saharze i nie ma jakichś większych, znaczniejszych zmian pogodowych, które mógłbym skojarzyć z tym wydarzeniem. Obawiam się, że data tego wydarzenia pozostanie nieznaną.

[Jeżeli idzie o wybuchy napowietrzne, to daty poszczególnych testów są znane:

v test Gerboise Bleue – 13.II.1960 r. o 07:04 GMT, moc 60-70 kt;

v Gerboise Blanche – 1.IV.1960 r. o 06:17 GMT, moc <5 kt;

v Gerboise Rouge – 27.XII.1960 r. o 07:28 GMT, moc <5 kt oraz

v Gerboise Verte – 25.IV.1961 r. o 06:05 GMT, moc 1-5 kt.

A zatem wydarzenie to miało miejsce w 1960 lub 1961 roku, we wczesnych  godzinach rannych – uwaga tłum.]

Wtedy to właśnie, Rogers i jego koledzy zauważyli grupę małych, świecących obiektów wiszących na niebie, mniej więcej nad górami Atlasu, około 90 mi/144 km w kierunku południowo-wschodnim.

- Było ich tam jakieś pół tuzina. One lśniły, ale nie wiem, czy świeciły same, czy też odbijały promienie słoneczne. Były one bardzo wysoko na niebie, więc dostatecznie wysoko, by słońce znajdujące się pod horyzontem mogłoby je oświetlać.

Rogers kontynuuje:

- Obiekty te znajdowały się wprost nad górami, albo przed lub za nimi. Nie mogę panu tego powiedzieć z powodu odległości i panujących ciemności. Tym niemniej wyglądały one tak dziwnie, że zameldowaliśmy o tym na wartownię. W chwilę później zobaczyłem  4 czy 5 odrzutowców lecących w stronę tych świateł. One wyleciały z bazy lotniczej USAF w Saragossie, Hiszpania – i leciały niemal dokładnie nad nami. Były one bardzo głośne i widzieliśmy błękitne płomienie z ich dopalaczy.

Wartownicy patrzyli, jak samoloty znikają wraz z odległością. W parę minut później, Rogers i jego koledzy zobaczyli jak wmieszały się one pomiędzy tajemnicze światła na niebie.

- Możemy powiedzieć, kiedy te samoloty nadleciały, albo tak sądzimy, że możemy, ponieważ UFO naraz zaczęły poruszać się bardzo szybko i chaotycznie. Wcześniej były one niemal nieruchome, ale potem zaczęły się poruszać gwałtownie po linii łamanej, wykonując skręty pod ostrym kątem, jakby się bawiły w berka z myśliwcami. Kilka z tych świateł robiło regularne kręgi, jakby oblatując samoloty. Nie mogliśmy uwierzyć w to, co widzieliśmy. To było wprost zdumiewające! – rzekł, a potem dodał – Na mój rozum, te UFO nie były tam po to, by obserwować ten atomowy test, ale one były rezultatem tego testu. (!!!)

To spotkanie w powietrzu trwało jakieś 45 minut. Po tym czasie myśliwce opuściły rejon najprawdopodobniej z braku paliwa. Najprawdopodobniej odleciały one do swej bazy w Hiszpanii. Rogers i jego koledzy przywoławszy psy do nogi i broń do ramienia zostali wezwani do niezwłocznego powrotu do bazy. Zostali przewiezieni do budynku dowództwa bazy i tam rozmieszczeni w osobnych pokojach, gdzie złożyli zeznania dwóm oficerom w mundurach.

- Oni bawili się z nami w dobrego i złego glinę – opowiadał Rogers. – Jeden z nich był spokojny, kiedy zadawał mi pytania, a drugi mnie straszył mówiąc, że jak powiem komukolwiek o tym, co widziałem, to bardzo gorzko tego pożałuję. Podejrzewam, że byli to agenci OSI, ale nie jestem tego pewien. Pokazano mi przepisy w sprawie UFO – pamiętam, że w nagłówku tego dokumentu stało „AFR 200-2” i kazano mi podpisać dokument o zachowaniu wszystkiego w tajemnicy. Myślę, że reszta moich kolegów była potraktowana jak ja, ponieważ nigdy nie rozmawialiśmy na temat tego incydentu, nawet pomiędzy sobą.

Francja przeprowadziła 210 testów nuklearnych pomiędzy 13.II.1960 a 27.I.1996 roku, już to na terenie Algierii – jak to mówił Rogers – już to w Polinezji Francuskiej. Cztery próby miały miejsce na pustyni Sahara, w czasie kiedy stacjonował on w Ben Guerir AFB, w Maroku – w tym od czasu odpalenia pierwszej francuskiej bomby atomowej Gerboise Bleue, w dniu 13.II.1960 roku.

Obserwacja Rogersa wydarzyła się krótko po jednym z tych testów i obecność UFO mogłaby być połączona z nim nawet jeżeli znajdowały się one w dużej odległości od miejsca tego testu, kiedy były one widziane przez wartowników z MP. Czy były one o wiele bliżej punktu zerowego w minutę wcześniej? A może znajdowały się one na pokładzie pojazdu, który monitorował obłoki radioaktywne w tym rejonie gór Atlasu? To wszystko jest spekulacją, oczywiście, i chyba już nigdy nie znajdziemy odpowiedzi na te pytania…

Pełniejsza dyskusja na temat aktywności UFO nad miejscami, w których znajduje się broń nuklearna – w tym obserwacje amerykańskiego personelu militarnego na poligonach atomowych Newady i na Pacyfiku w latach 50. – można znaleźć w mojej 600-stronicowej książce pt. „UFOs and Nukes”, którą można kupić na mojej stronie internetowej za jedyne 23,95 USD, i uważajcie, bo u koników z Amazon zapłacicie 85,- USD i więcej.

Przekład z j. angielskiego – Robert K. Leśniakiewicz ©

Za uprzejmym zezwoleniem autora.

Satelity wykrywają UFO

George A. Filer III (MUFON)

Satelity USAF Neighborhood Watch mają wykrywać UFO?

- USAF wystrzelą dwa pierwotnie zaklasyfikowane jako satelity do badań przestrzeni kosmicznej na orbitę nie wcześniej niż za rok, które będą reprezentowały „znaczący postęp” w monitorowaniu z niemal-geosynchronicznej orbity, z której USA ma wiele swoich żywotnych interesów – powiedział gen. William Shelton, dowódca Air Force Space Command – Sił Kosmicznych USA.

Gen. Shelton uniósł welon nad programem satelitów GSSAP – czyli Geosynchronous Space Situation Awareness Program, w czasie swego wystąpienia w dniu 21.II.2014 r. na naukowym sympozjum AFA Air Warfare w Orlando, FL. Satelity te mające na pokładzie czujniki elektro-optyczne i funkcjonują w trybie „sąsiedniej obserwacji”, wykrywając zagrożenia w amerykańskiej przestrzeni kosmicznej, takie jak szczątki statków kosmicznych, nieaktywne satelity, czy statki kosmiczne potencjalnego nieprzyjaciela ukrywające się na orbicie i mogących Stanowic zagrożenie dla satelitów USA – powiedział Shelton.

Te dwa statki kosmiczne będą: „…dryfowały tuż nad i tuż pod pasmem GEO” i będą one „komplementarne do satelitów z systemu Space Based Satelite Surveillnace znajdujące się na orbicie od roku 2010 i amerykańskim naziemnym systemie czujników monitorujących kosmos” – powiedział Shelton. Ich pierwszym kontraktorem są Orbital Sciences. Ostatni stopień rakiety United Launch Alliance Delta IV wyniesie na orbitę te satelity z Cape Canaveral AFS na Florydzie. Dwa następne GSSAP satelity zmienią je gdzieś w roku 2016 – powiedział Shelton.

Krytycy dziwią się, dlaczego rząd USA odtajnił ten program i efektywnie powiadomił „naszych wrogów” o możliwościach technicznych tych satelitów. Jednakże – jak twierdzi Brian Weeden – doradca techniczny z Secure World Foundation i cytowany przez Reuters – to jest dokładnie to, czego życzy sobie administracja Obamy. On twierdził, że oni są „bardziej szczerzy, kiedy (jak mówią) odtajniono ten program w celu dokonania próby ataku na amerykańskie satelity.”              

Bardziej, niż złapanie przeciwników, którzy mogą wtargnąć do naszego systemu satelitarnego, Biały Dom preferuje dowiedzenie się tego, czy mają oni możliwość bliskiego monitorowania tych naszych satelitów.

Uwaga:

Rosja, Chiny, Indie, Japonia i UFO mają możliwość zestrzelenia naszych satelitów. Satelity GSSAP będą bardzo użyteczne do monitorowania UFO lecących i wylatujących do/z atmosfery Ziemi. (Z dossier GSSAP)

Moje 3 grosze

Jakoś dziwnie nie chce mi się wierzyć w te pokojowe zapewnienie Amerykanów, że te satelity – i wszystkie inne – będą pełniły tylko i wyłącznie funkcje obronne. Nie ma takiej opcji, bowiem każdy obiekt kosmiczny można użyć jako broń ofensywną – to wynika z samej natury ich kosmicznego bazowania.

Ciekawe jest stwierdzenie, że z satelity da się namierzyć UFO wlatujące do ziemskiej atmosfery i z niej wylatujące. Mówiąc prosto nie chodzi wcale o UFO, ale o rosyjskie i chińskie pojazdy kosmiczne – w tym także rakiety balistyczne. Jest to zatem kolejny krok w stronę „wojen gwiezdnych” w reaganowskim wydaniu. O to właśnie chodzi w tym programie i nic ponadto.   

Przekład z j. angielskiego –

Robert K. Leśniakiewicz ©

Ulot promieniowania z Fukushima EJ

George A. Filer III (MUFON)


20.II.2014 roku, TRN – TEPCO, które używa Fukushima Daiichi EJ, uszkodzoną po trzęsieniu ziemi i tsunami w marcu 2011 roku, ogłosiło wyciek 23 trylionów – czyli 23 x 10¹² – jednostek promieniowania w środę, po pęknięciu jednego ze zbiorników zawierających radioaktywną zawartość.

Przedstawiciel TEPCO oświadczył:

- Znaleziono nowy przeciek w zbiorniku zawierającym radioaktywnie skażoną wodę z miejsca katastrofy. Około 100 ton (26.400 galonów) wody mogło przedostać się poza betonową barierę  – powiedział on.

Odczyty promieniowania beta wskazywały na 230 MBq/l wody pobranej wczoraj z sektora H6 Daiichi Fuklushima EJ, zgodnie z emailowym oświadczeniem z siedziby firmy w Tokio. (230.000.000 x 100 ton = 23.000.000.000 jednostek) Na dodatek do tego nienormalnego wypływu, około 300 ton skażonej wody gruntowej wpływa do oceanu każdego dnia w Fukushimie, położonej 240 km na północ od Tokio – oświadczył niedawno rząd japoński.

Fukushima: kontenery zawierające radioaktywnie skażoną wodę, która przenika do wód gruntowych i Wszechoceanu...

Upłynęło już 1076 dni od czasu, kiedy trzy reaktory w Fukushima EJ stopiły się i eksplodowały, emitując więcej radiacji w atmosferę w czasie jednego tygodnia, niż wszystkie dotychczasowe testy jądrowe na całej planecie i w okresie od 1945 roku. Ponadto poza skażeniem atmosfery, także 300 ton wody dziennie – czyli okrągło licząc 322.800 ton trującej, skażonej radioaktywnie wody trafiło do Wszechoceanu.

W rzeczy samej, blok Reaktora nr 3 jest wciąż silnie radioaktywny, a Japończycy nie są w stanie wysłać tam kogokolwiek – nawet robota – do tego budynku. Gdyby człowiek wszedł do jego wnętrza, to otrzymałby śmiertelną dawkę promieniowania w ciągu 6 minut i zmarł w ciągu kilku godzin. Każdy robot, którego tam próbowano posłać – psuł się. Jego obwody i zasilanie elektryczne padały – nie od gorąca ale od promieniowania.  

Pomiędzy majem 2011 a sierpniem 2013 roku, do wód Wszechoceanu przedostało się ponad 20 MBq izotopu ¹³⁷Cs*, 10 MBq izotopu ⁹⁰Sr*, i 40 MBq izotopu ³H* czyli trytu – T[1], wraz z wodami gruntowymi – wedle ostatnich oświadczeń TEPCO.

Pijąc wodę zawierającą 300 Bq/l jesteśmy wystawieni na roczny ekwiwalent radioaktywnego tło naszej planety, albo 10-15 prześwietleń klatki piersiowej promieniami Roentgena (X) – według danych z WHO.

Czy zatem nie ma się czemu dziwić, że wymiera życie w całym Wszechoceanie? Rozgwiazdy u wybrzeży Kalifornii zostały literalnie rozpuszczone na dnie morza. Amerykańscy rybacy nie mogą złowić ani jednej sardynki! Wieloryby i nawet rekiny pojawiają się z dużymi guzami i nowotworami. Tuńczyki – odławiane w Kalifornii – wykazują 100% pozytywnej reakcji na radioaktywność. NRA – Urząd Regulacji Radioaktywności – oskarża TEPCO o brak podstawowych danych dotyczących pomiarów i manipulacji promieniowaniem.

Wszystkie te rzeczy mają miejsce i do dziś dnia rząd USA nie przeprowadził żadnych testów wód Pacyfiku na poziom promieniowania! Wycieki radioaktywnie skażonej wody stwarza główne zagrożenie dla populacji Japonii i jej środowiska, a także dla międzynarodowej społeczności od katastrofy z marca 2011 roku. Do ostatniego wieczora z miejsca katastrofy w Fukushima wydostało się na zewnątrz 23.000.000.000.000 jednostek promieniowania…

Źródło - OOOOPS: Last Night 23,000,000,000,000 units of spilled at Fukushima Nuclear Disaster Site   

Przekład z j. angielskiego – Robert K. Leśniakiewicz ©

---

[1] Gwoli wyjaśnienia nie bardzo wiadomo, jakiej skali tutaj użyto, bowiem istnieje różnica pomiędzy trylionem w Układzie SI – gdzie 1 trylion = 10¹⁸ i ma przedrostek Eksa (E), a trylionem anglosaskim, który wynosi jedynie 10¹² co odpowiada przedrostkowi Mega (M). Założyłem, że – ze względu na narodowość autora – chodzi tutaj o trylion anglosaski.  

Czy delfin nadobny jest hybrydą?

George A. Filer III (MUFON)

Delfin nadobny (delfin clymene) – Stenella clymene – jest swego rodzaju biologiczną zagadką. Odkąd te zwierzęta zostały po raz pierwszy wyodrębnione jako gatunek przez American Society of Mammalogists w 1981 roku, były one uważane jaklo podgatunek delfina długoszczękiego – S. longirostris, pomimo swego podobieństwa do delfina pręgobokiego – S. coeurleoalba. Analiza DNA rozwiązała tą zagadkę i pozwalając stwierdzić, że delfin nadobny jest osobnym gatunkiem.

W swoich studiach Ana Amaral z uniwersytetu w Lizbonie zebrała mitochondrialne i jądrowe DNA z 72 osobników z trzech gatunków delfinów. Mitochondrialne DNA przechodzi z organizmu matki, zaś jądrowe DNA pochodzi od obojga rodziców. Analiza obu tych DNA jest kluczem. W swych analizach dr Amaral znalazła, że DNA z jąder komórkowych było bardzo podobne do delfinów długoszczękich, zaś mitochondrialne DNA wykazuje podobieństwo do delfinów pręgobokich.

To wszystko sugeruje, że delfin nadobny jest produktem krzyżówki tych dwóch gatunków delfina: długoszczękiego i pręgobokiego – naturalną hybrydą, co zdarza się raczej rzadko pośród dzikich zwierząt. Hybrydy takie – jak się uważa – są jeszcze bardziej rzadkie wśród morskich ssaków, i poza tym akurat przypadkiem, nie zostały jeszcze udokumentowane. A co jest najbardziej niezwykłym faktem, to to, że nie tylko dało to żywe potomstwo, ale i odrębny gatunek! 

Mówi Charles Q. Choi dla „National Geographic News”

– Potrzebujemy hybryd tak zdrowych jak gatunki rodzicielskie, które byłyby w stanie żyć w swej własnej przestrzeni ekologicznej – wyjaśnił. Mówi Pamela Willis – ewolucyjna ekolożka z Uniwersytetu Wiktorii w Kanadzie:

- A zatem one teraz rozmnażają się pomiędzy sobą, a rzadziej z którymś z osobników z rodzimych gatunków. Tym samym umożliwiając im rozwijanie się wzdłuż własnej trajektorii drogi ewolucyjnej i stać się odrębnym gatunkiem – twierdzi dr Willis. – Oba te warunki są trudne do spełnienia. To rzadkie okno do ewolucyjnego procesu, które jest rzadko obserwowane u zwierząt tak zaawansowanych jak walenie. Na szczęście, mamy jeszcze delfiny nadobne wokół dowodów, że kosmici są w trakcie  modernizacji ludzkiego DNA i może to być również poprawa delfinów. A my jesteśmy świadkami tego, choć sytuacja dla wielu gatunków delfinów jest coraz bardziej tragiczna.

UWAGA: Istnieje coraz więcej dowodów na uaktualnianie DNA i symbiozie z istotami pozaziemskimi.

Moje 3 grosze

Fajnie to wszystko brzmi: Kosmici poprawiają nasze DNA – ale dla mnie stanowi kolejny dowód na prawdziwość i poprawność Teorii Ewolucji. I nic ponadto. Kreacjoniści nie mogąc się z tym pogodzić, zamiast jakiegoś tam boga, postawili na Kosmitów, którzy interweniując w DNA ziemskich organizmów tworzą nowe gatunki. Zapominają oni o małym, ale znaczącym drobiazgu, a mianowicie: ewolucja trwa przez cały czas! Ona się nie zatrzymuje, ale jej procesy trwają cały czas non stop. I nie są do tego potrzebni żadni Kosmici!

Przekład z j. angielskiego – Robert K. Leśniakiewicz ©