Orkan Xawery (2)

Orkanu Xawery szaleństw ciąg dalszy. Pogoda po nocy trochę się poprawiła. Na niemal bezchmurnym niebie zabłysło słońce. A oto ciąg dalszy relacji:

piątek, 6.XII:

g. 07:33 CET/06:33 GMT – ponowne wyłączenie prądu na 2 minuty. Radio Krajków podaje dane odnośnie wichury. Okazuje się, że w Zakopanem prędkość wiatru wyniosła jedynie 60-70 km/h, zaś na Kasprowym Wierchu zaledwie 115 km/h. To nie są jakieś porywające wartości i rzeczywiście – strat w drzewostanach nie ma… Na szczęście!

g. 08:00 – napływają chmury i zaczyna posypywać rzadko śniegiem. Temperatura -1,3°C, ciśnienie stabilizuje się na wartości 992 hPa.

g. 10:00 – wychodzimy na miasto. Zza chmur przebija słońce i zachmurzenie nie jest większe od połowy pokrycia nieba. Wykonuję serię zdjęć i ujęć filmowych. Temperatura podnosi się do +0,3°C, wiatr słabnie.

g. 11:25 – ponownie zaczyna wiać z kierunku SW-W, temperatura podnosi się do +0,8°C. Ciśnienie nadal stałe.

g. 14:00 – pada śnieg i tworzy się lekka zamieć śnieżna. Zachmurzenie całkowite. Temperatura -0,2°C, ciśnienie bez zmian.

g. 20:00 – silne porywy wiatru z NW od Osieleckiej Bramy. Zamieć i zawieja śnieżna. Temperatura -0,8°C, ciśnienie nadal bez zmian.

sobota, 7.XII:

g. 00:30 – pogoda bez zmian, wieje silny wiatr i zamiata śniegiem. Temperatura -2°C. Ciśnienie zaczyna iść w górę.

g. 04:00 – wiatr wciąż miecie śniegiem. Temperatura -2,2°C, ciśnienie 996 hPa i się podnosi.

g. 06:00 – ciągłe, ale jakby słabnące porywy wiatru z NW, powietrzu rzadkie śnieżynki. Zachmurzenie całkowite, temperatura -2,4°C, ciśnienie 997 hPa.

I na tym można by zakończyć tą relację, bo orkan – który u nas nie był orkanem – się powoli uspokaja. Prawdę powiedziawszy spodziewaliśmy się u nas czegoś gorszego i czytając relacje w prasie i Internecie, słuchając relacji radiowych dziwiło nas to, że ludzie mieli jeszcze gorzej. Przerażają wieści o podróżnych tkwiących na zasypanych drogach Środkowej Polski  po 12-15 godzin!!! Za tzw. komuny już interweniowałoby wojsko. Dzisiaj szczątkowa armia sama nie jest w stanie poradzić sobie z własnymi problemami – w które wprowadzili ją ośmieszeni, skompromitowani, niekompetentni, skorumpowani i totalnie nieudolni politycy PO-PiS-PSL – a co dopiero z takimi, jak Xawery?

Jordanów jest położony w błogosławionym miejscu, bo  mimo tego, że znajduje się na górze, to jednak jest osłaniany górami ze wszystkich stron od wiatrów i katakliktycznych opadów. Nasz Ojciec-Założyciel – Wawrzyniec Spytko Jordan wybrał idealne miejsce i możemy się z tego tylko cieszyć. Dwukrotna przerwa w dostawach prądu, to niewielka cena, którą zapłaciliśmy za szaleństwa Natury…  

Orkan zamienił się w śnieżycę...

Orkan "Xawery" (1)

Po nocnych szaleństwach Xawerego...

Filipińczycy i Wietnamczycy mieli swój supertajfun Haiyan, Włosi i Grecy huragan Cleopatra. My i kraje Europy Północnej mamy orkan Xawery. Zaczęło się to wszystko w dniu 2.XII, kiedy to ciśnienie atmosferyczne zaczęło ostro spadać, konfiguracja pola barycznego rozkładała się następująco: wyż nad Węgrami i Austrią i niż nad Skandynawią. Taki właśnie rozkład powoduje powstanie wiatru halnego. A to zwiastuje także nadejście większego huraganu, czy nawet orkanu, bowiem na południe od Islandii wytworzył się bardzo głęboki niż i zaczął swój marsz ku południowemu-wschodowi. U nas wyglądało to następująco:

poniedziałek, 2.XII.2013 r.:

g. 06:00 CET/05:00 GMT – ciśnienie 1018 hPa, temperatura +1,6°C, wiatr z kierunku NW. Zachmurzenie: 0,5; pada deszcz – 1,56 mm;

g. 13:00 – temperatura +5,3°C, ciśnienie wzrastające.

g. 17:00 – ciśnienie wzrosło do 1022 hPa.

g. 23:00 – ciśnienie wzrosło do 1024 hPa i od tej pory zaczyna się jego spadek.

wtorek, 3.XII:

g. 06:00- ciśnienie spadło do 1022 hPa i nadal spada. Temperatura nad ranem spadła do -5,7°C, wiatr z południa – halny. Zachmurzenie 0,0 – 0,3.

g. 13:00 – ciśnienie gwałtownie spada – ok. 1 hPa/h, wiatr z południa – halny. Temperatura +2,8°C. Zachmurzenie 0,0. Pojawiają się ostrzeżenia o możliwym orkanie wiejącym prędkością 150 km/h, w Polsce 95-120 km/h.

środa, 4.XII:

g. 06:00 – temperatura -3,1°C, ciśnienie spadło do poziomu 1012 hPa, wiatr z kierunku południowego – halny. Zachmurzenie 0,0.

g. 13:00 – temperatura +5,1°C, ciśnienie spada nieco wolniej. Zachmurzenie 0,0. Wiatr z kierunku S-SW, skręcający na W – jego prędkość spada.

g. 18:00 – temperatura -1,5°C, wiatr ucichł, zachmurzenie 0,2 – 0,5, ale wieczór jest jeszcze pogodny, ale słońce zachodzi krwawo – to zwiastuje wiatr…

Huraganowy poranek...

czwartek, 5.XII:

g. 06:00 – temperatura -0,5°C, śnieżna ponowa o grubości 1-3 cm, ciśnienie 1009 hPa i zaczyna rosnąć, słaby wiatr w SW, zachmurzenie 0,8 – 1,0.

g. 11:30 – wiatr z W, temperatura +4,2°C, ciśnienie zaczyna spadać z poziomu 1008 hPa. Zastanawiamy się, czy dojdzie do powtórki z dnia 19.XI.2004 roku, kiedy to na słowackim Chopoku wiatr osiągnął prędkość 173 km/h? – bo jak na razie wiaterek mamy słabiutki, a zza chmur przebija słońce… Rozmawiam przez telefon i GG ze znajomymi na Pomorzu – w Trójmieście i okolicy na razie spokój. Na Helu wieje – co widać przez kamerkę internetową na Marinie, ale to nie jest jeszcze to…

g. 13:00 – słaby wiatr wykręca się na SW, temperatura +4,0°C, ciśnienie 1008 hPa. Orkanu na razie nie widać, a zachmurzenie wynosi jakieś 0,8. Rzucam okiem przez kamerkę internetową w Świnoujściu – na plaży chodzą spacerowicze, morze spokojne i nic się nie dzieje…

g. 17:00 – wieje z różnych kierunków. Wiatr o prędkości 36 km/h porywach. Temperatura wynosi -0,4°C, ciśnienie 1004 hPa. Zachód słońca był krwawy, co wróży silny wiatr, tzw. Orawiec. Będzie ciekawie…

g. 19:30 – zaczynają się silne podmuchy z kierunku NW-W, temperatura +0,4°C, ciśnienie 997 hPa.

g. 20:45 – silny wiatr, temperatura +0,9°C, ciśnienie 996 hPa.

g. 21:45 – silne podmuchy wiatru, temperatura +1,3°C, ciśnienie 994 hPa.

piątek, 6.XII:

g. 02:50 – wieje wiatr, posypuje śnieg z deszczem, temperatura +1,1°C, ciśnienie 989 hPa.

g. 03:33 – pierwsze błyskawice

g. 03:44 – burza śnieżna z piorunami, temperatura -0,4°C, ciśnienie 990 hPa i się wyrównało.

g. 04:27 – brak prądu, temperatura -0,9°C, ciśnienie bez zmian.

g. 05:45 – prąd powraca. Temperatura -1,9°C, ciśnienie 992 hPa i idzie w górę. Pogodne niebo. Spadło 5-10 cm śniegu.

g. 07:00 – wiatr osłabł, temperatura -1,7°C, ciśnienie ustabilizowało się na poziomie 992 hPa.

CDN.

Niebezpieczna alchemia

"Alchemik" - obraz Thomasa Wijka

Oleg Łoginow

W 1669 roku, niemiecki alchemik Brand Henning w czasie poszukiwań kamienia filozoficznego spróbował zsyntetyzować go z wyprażonego ludzkiego… moczu i w rezultacie tego odkrył fosfor, który zaczął sprzedawać drożej niż samo złoto…

Alchemików często uważa się za oszustów i złodziei. I nie bez powodu. Pośród nich było mnóstwo hochsztaplerów i szarlatanów. A najbardziej znani z nich wszystkich wierzyli święcie, że przy pomocy kamienia filozoficznego można zwyczajne metale przekształcić w złoto i srebro oraz uzyskać eliksir wiecznej młodości. W trakcie tych szczytnych poszukiwań oni tracili zdrowie w laboratoriach wypełnionych oparami rtęci, lądowali w więzieniach czy na szafocie. I swoimi doświadczeniami bądź niepowodzeniami wzbogacali ludzką wiedzę. Później alchemię uznano za pseudonaukę. Ale jak na ironię, w losach Ludzkości była ona pierwszą nauką, w której powiązano teorię z eksperymentem.

Legendy krążą…

Alchemicy nie znaleźli kamienia filozoficznego, ale za to dokonali wielu odkryć i doniosłych spostrzeżeń. I wielu z nich zapłaciło za swe dokonania, a Ludzkość tak czy inaczej uważa ich za szarlatanów. Owszem, gwoli sprawiedliwości należy uznać, że oni sami dali po temu powód często-gęsto fałszując rezultaty swoich doświadczeń dla zwyczajnej sławy.

Ojcem-założycielem alchemii nazywają mitycznego Hermesa Trismegistosa, którego wyznawcy przedstawiali jako po trzykroć wielkiego władcę dusz i maga w swej mocy równego Bogu. A od tego idea otrzymywania złota z byle czego już wisiała w powietrzu. Uczeni mężowie dawnych imperiów: Chin, Egiptu, Asyrii, Indii – potrafili otrzymywać stopy metali, z czego sporządzono wywód, iż można w sztuczny sposób otrzymywać metale szlachetne. Mówi się nawet, że sama egipska królowa Kleopatra parała się alchemią i nawet napisała traktat pt. „Chrysopeia” co znaczy „robienie złota”!

W Europie alchemią zaczęto się parać stosunkowo późno - w XIII wieku. I chociaż już dawno wykazana, że złota z mniej szlachetnych metali się nie wykona, to jednak wciąż krążyły legendy o alchemikach, którym to się jakoby powiodło…

Dzika pogoń za złotem

Życzenie robienia złota na skalę przemysłową wykończyło wreszcie alchemię. Od przedstawicieli tej nauki wszyscy wymagali tylko jednego: złota, złota i jeszcze raz złota. Alchemicy zostali postawieni w złożonej sytuacji. Ci, którzy produkowali złoto byli szarlatanami, zaś ich oszustwa prędzej czy później demaskowano. Zaś ci, którzy twierdzili, że to jest niemożliwe, uznawani byli za kłamców. W rezultacie i jedni i drudzy źle na tym wychodzili.

W Średniowieczu alchemików traktowano tak jak fałszerzy monet i poddawano ich szczególnie wyrafinowanym torturom i kaźni. A w Niemczech opracowano cały ceremoniał przed zamordowaniem. Nakładano na nich pozłacane szaty i kołpaki, i wieszano ich na pozłacanych szubienicach. Mówi się, że w 1590 roku, w Monachium w ten sposób powieszono alchemika Bragadino. On demonstrował transmutacje w złoto zwyczajnych kamieni, a potem brał zadatek i… znikał. W liczbie oszukanych przezeń był wenecki doża i Hercog Bawarski. Tak spektakularny koniec Bragadino nie odstraszyła innych alchemików i ich kaźń była kolejną. W Würtemberdze wykonano wyrok na Georgu Honaurze, w Prusach – na Kronemannie a w Polsce – na Kalttenbergu.

Ale najciekawszą osobą z liczby skazanych  alchemików był szwedzki generał Otto von Peikule (Pikul). Służył on w armii polskiego króla Augusta II Saksońskiego (Mocnego) – walczącego po stronie cara Piotra I w wojnie ze Szwecją. W 1705 roku, pod Warszawą von Peikule dostał się do szwedzkiej niewoli i jako zdrajcy groziła mu kara śmierci. Chcąc uratować swe życie, generał, który na dodatek był praktykującym alchemikiem, zwrócił się do króla Karola XII z prośbą o ułaskawienie, obiecując w zamian ozłocić monarchę. I ten dał na to swą zgodę. Według legendy von Peikule sporządził 147 złotych dukatów i medal z łacińskim napisem „To złoto stworzono przy pomocy chemicznej sztuki w Sztokholmie w 1706 roku”, ale król i tak stracił go w dniu 17.II.1707 roku. Jednakże jest to możliwe, że tylko są to złośliwe plotki i Karol XII został pomówiony o ten czyn. Był on człowiekiem honoru i potrafił dotrzymywać słowa. W tej sytuacji jawnym oszustem był von Peikule. Znany szwedzki chemik Jöns J. Berzelius w 1802 roku postanowił powtórzyć doświadczenie generała wedle jego zapisków i – rzecz jasna – złota nie otrzymał.

"Alchemik Sędziwój" - obraz Jana Matejki

Ale wśród samych alchemików panowały surowe prawa. W XVII wieku, w Würtemberdze, alchemik Mühlenfels skradł cudowny proszek do produkcji złota, Michałowi Sędziwojowi, który on z kolei dostał od słynnego szkockiego alchemika Alexandra Setona Kosmopolity. Mühlenfelsa w końcu powieszono za oszustwa, ale Sędziwój nie otrzymał z powrotem czarodziejskiego proszku, którego sam nie potrafił sporządzić i sam potem został szarlatanem. (Sprawa ta wyglądała nieco inaczej, bowiem Sędziwój dokonał transmutacji, czego nie potrafiono wyjaśnić do dnia dzisiejszego. Zob. R. Leśniakiewicz – Referat na XIV Festiwal Ezoteryczny – „Tajemnice polskich alchemików”, Bratysława 2004, na - http://wszechocean.blogspot.com/2011/12/sprawa-nr-007h-tajemnice-polskich.html - przyp. tłum.)

Wybitny angielski filozof, mnich z zakonu oo. Franciszkanów, Roger Bacon, alchemik i autor książki „Zwierciadło alchemii” uniknął wyroku, ale według niektórych danych, spędził on 15 lat swego życia w klasztornym odosobnieniu, czytaj: więzieniu.

Saksoński kurfirst August Mocny wsadził za kratki alchemika Johanna Böttgera, kiedy się zorientował, że kiedy ów znajdzie się na wolności, to zacznie produkować złoto. Nieszczęsny więzień próbował zrobić sztuczne złoto i tak i siak, ale poniósł fiasko. Chociaż… - zamiast tego skutecznie odkrył tajemnicę produkcji porcelany równie dobrej jak chińska i którą ceniono wyżej od złota!  

Niesławny koniec

Schyłek alchemii zaczął się w XVIII wieku, po fiasku, które ponieśli adepci tej nauki. Ostatni angielski alchemik James Price pragnął odrodzenia swej ulubionej nauki. W laboratorium swego domu w hrabstwie Surrey, na oczach wysoko postawionych gości dodał on do rtęci biały proszek, a ona przekształciła się w srebro. Potem dodał do tego czerwony proszek i otrzymał złoto. Eksperyment przyniósł mu rozgłos. Jednak nie wierzący w cuda chemicy z Królewskiego Towarzystwa Chemicznego postawili Price’owi ultimatum: albo powtórzy to doświadczenie na oczach speckomisji, albo obwołają go szarlatanem. James Price przyjął komisję u siebie w domu, zaprowadził do laboratorium, potem przeprosił, wyszedł na zewnątrz i wypił zawczasu przygotowany kielich wina z kwasem pruskim. Anglik pozostaje dżentelmenem, nawet jeżeli jest alchemikiem…

A oto niemiecki alchemik prof. Zemler zakończył swoja działalność nie tak elegancko. W trakcie doświadczeń udało się mu uzyskać złoto z soli. Swoje doświadczenie chciał on zademonstrować autorytatywnej komisji. Na sali zgromadzili się uczeni i nawet ministrowie, by na własne oczy ujrzeć ten cud. Kiedy z kolb z solą na świat eksperci wyjęli kawałeczki złota, świadkom ze zdumienia zaokrągliły się oczy. Ale kiedy okazało się, że to miedź, na sali rozległ się śmiech…

Zagadkę tego fenomenu rozwiązano wkrótce. Okazało się, że służący profesora starał się pomóc swemu panu, wkruszył więc do kolb nieco złota, owczego próby dawały pozytywny rezultat. Ale niedługo przed tym, kiedy profesor zdecydował się na pokaz dla szerokiej publiczności, jego służącego powołano do wojska. Ten zaś polecił podsypać złotem sól swojej żonie. Okazała się ona damą nader praktyczną: stwierdziła, że wyrzucać złoto na taką bzdurę to zbytek i zamiast złota wsypała miedź. Tak więc ekonomiczne myślenie kobiety na długo zatrzymało badania alchemiczne w Niemczech. Prawdę powiedziawszy, alchemia znów wróciła do łask w czasach Trzeciej Rzeszy – ale to już osobna historia.

Dzisiejsi alchemicy

Sny i marzenia średniowiecznych alchemików znów odświeżył w ZSRR Rawil Niewmiatow, którego nazwano radzieckim Geoffreyem de Peyracem. On skupował od robotników z Duliewskiej Fabryki Porcelany roztwór, którym malowano złocone wzory na farfurkach pozyskiwał z niego złoto. Prawdę rzekłszy, to eksperci kategorycznie oświadczyli, że coś takiego jest niemożliwe. Ale Niewmiatow utarł im nosa i zademonstrował im swoją technologię. W ten sposób skazał sam siebie na śmierć. Domorosłego chemika rozstrzelano wyrokiem Moskiewskiego Sądu Rejonowego.

Zachód nie może się pochwalić takimi zaradnymi ludźmi. Ale tam też mają domorosłych alchemików. Niedawno w Irlandii Północnej aresztowano narkomana Paula Morana, który próbował wydobyć złoto z… ekskrementów. Efektem jego eksperymentu było zapalenie się domu spowodowane przez palne gazy: metan i siarkowodór. Alchemik poszedł na trzy miesiące do więzienia, a jego sąsiedzi musieli wyłożyć 3000 funtów na remonty domów.

Moje 3 grosze

Alchemia w III Rzeszy, to osobny i fascynujący temat. Hitlerowi i jego klice złoto było potrzebne, to oczywiste, bo bez niego nie dałoby się prowadzić wojny. Rabunek związany z eksterminacją Żydów i innych narodów Europy przynosił Niemcom pewną ilość złota, ale potrzeba go było o wiele, wiele więcej.

Najpierw próbowano wydobyć złoto z wody morskiej – obliczono, że wody Wszechoceanu zawierają prawie 15.000 ton tego metalu. Niestety – jego nikłe stężenie wynoszące średnio 0,004 ppb – stanowi barierę opłacalności wydobycia.

W opracowaniu „Wunderland…” zasugerowałem wraz z dr Milošem Jesenským możliwość, że niemieccy naukowcy-atomiści pracowali nad wytworzeniem sztucznego złota – drogą przemian atomowych. Niestety – a może na szczęście – jedynym stabilnym izotopem złota jest ¹⁷⁹Au – zaś wszystkie inne izotopy i izomery złota rozpadają się po pewnym czasie – od T1/2 = 186 dni (¹⁹⁵AU*) do T1/2 = 30 μs (¹⁷¹Au*). Ale to wiemy dopiero TERAZ. Wtedy jeszcze o tym nie wiedziano i dlatego Niemcy mogli nad tym eksperymentować. Gdzie? – ano w słynnym i tajemniczym kompleksie Riese w Górach Sowich.  Synteza złota w reaktorze jądrowym jest możliwa, jednak bardzo kosztowna i ekonomicznie nieopłacalna, ale to też wiemy dopiero TERAZ.

To wiele wyjaśnia – oczywiście ich głównym celem była bomba atomowa i docelowo wodorowa, zaś produkcja złota mogła być tylko produkcją uboczną wzbogacania uranu i produkcji plutonu. Dlatego właśnie prace te prowadzono w głębokich sztolniach, bowiem Niemcy nie mieli do dyspozycji prerii Nowego Meksyku i pustyń Newady. W przypadku uruchomienia niekontrolowanej reakcji łańcuchowej mogli zrobić tylko jedno – zawalić szyby i sztolnie, by nie doszło do ulotu radioaktywności na zewnątrz. Przecież Dolny Śląsk był regionem zamieszkałym przez ludność niemiecką, która by najwięcej oberwała w przypadku przejścia reaktorów jądrowych w stan nadreaktywności, czyli tego, co mieliśmy w Harrisburgu, Czarnobylu i Fukushimie. Po takiej katastrofie po prostu by doszło do stworzenia naturalnego, skalnego sarkofagu. Wystarczyło zdetonować ładunki wybuchowe by spowodować zasypanie niebezpiecznego urządzenia nuklearnego tysiącami ton ziemi i skał. I takie zawalone kompleksy są w Górach Sowich! Czyżby to były ślady po próbach urządzeń jądrowych produkujących… złoto w najgłębszych szybach i sztolniach Gór Sowich? To właśnie poddaję pod rozwagę Koleżankom i Kolegom z Dolnego Śląska.

A tak swoją drogą, to kto powiedział Niemcom o szkodliwości radioaktywności i sposobach zminimalizowania jej skutków? Sami to wymyślili? Owszem, mieli takich fizyków, jak Max von Laue, Wernher Heisenberg czy Otto Hahn, ale czy mogli dokonywać eksperymentów wielkoskalowych? Chyba nie. Nie mieli gdzie. Jest jedna możliwość – a mianowicie: Niemcy ściągali dane od Amerykanów i ich wyniki przystosowywali do swoich warunków.  Ciekawy jestem, kto był niemieckim szpiegiem w Alamogordo? Niemożliwe? – ależ skąd! Jak najbardziej możliwe. Skoro radziecki wojskowy wywiad GRU i cywilny wywiad NKWD miały swe siatki w USA – wedle skromnych rachunków w USA i UK Rosjanie mieli prawie 800 szpiegów – co podaję na odpowiedzialność Petera Wrighta i Jamesa Angletona – a zatem umieszczenie jednego agenta w Los Alamos i prowadzenie go nie było takie trudne, przy tak niskiej skuteczności FBI i kontrwywiadu wojskowego (CIS), które śledziły amerykańskich komunistów. A może któryś Rosjan pracował na dwie strony? To było możliwe, bowiem radzieckie i niemieckie specsłużby kochały się miłością wzajemną do dnia 22.VI.1941 roku, a i potem też mogły ze sobą współpracować w zakresie wykradania Amerykanom ich tajemnic atomowych. To oczywiście jest tylko hipoteza, na którą nie mam żadnych dowodów. Ale nie taka znów nieprawdopodobna, jak to się wydaje.

Ale to temat na inną balladę…         

Tekst i ilustracje – „Tajny XX wieka” nr 33/2013, ss.18-19

Przekład z j. rosyjskiego – Robert K. Leśniakiewicz (C)

Kometa C/2012 S1 (ISON) a koniec świata

Ledwie skończyła się mania końca świata w 2012 roku, a już kolejni amatorzy Armagedonu wieszczą kolejny. (Herschel) 

Ledwie kometa ISON przeleciała punkt przysłoneczny rozwijając w przestrzeni swe dwa warkocze w kształcie litery V, a już pojawiły się proroctwa z nią związane i – jakżeby inaczej – hipotezy na temat jej niezwykłego pochodzenia i niezwykłych właściwości.

Więc od razu pojawiła sie wersja, że jest to kosmolot zamaskowany na kometę. Ale to nic ciekawego, bo to samo było z kometą Hale-Bopp pod koniec lat 90. XX wieku. Tak samo było z kometą Bieli, tak samo było z kometą Westa oraz Shoemakera-Levy’ego 9 – której szczątki zbombardowały Jowisza. Wtedy też widziano fragmentację jądra tych komet i nawet doprowadziło to do samobójstwa członków sekty Heaven’s Gate, którzy widzieli w tym wielkie UFO. Dla mnie to kolejny dowód na szkodliwość religii na umysł człowieka i na to, że głupota jednak nie boli… 

Kolejna ciekawostka, do której dorabia się już sensację – kliknij Czytelniku w link: http://worldofufo.blogspot.in/2013/11/ufo-near-ison-and-enke-2013.html

Kometa ISON i kometa Encke 2 zbliżają się do punktu przysłonecznego swych orbit. A poza nimi widoczne są obiekty, które - a jakżeby inaczej - uznano za UCO... 

Czy to UFO śledzi komety ISON i Encke? Nie jestem w stanie zidentyfikować tego obiektu jako meteoru lub planetę, więc uważam, że to jest jednak odkryty przeze mnie Nieznany Obiekt Latający. Musiałem zastosować kilka filtrów, aby uzyskać ostry obraz obiektu, który jak się wydaje przemieszcza się z ogromną prędkością. Jeżeli ktoś wie, czym ten obiekt jest, niech napisze do mnie. Zauważyłem również drugi obiekt na dole, daleko na lewo od komet. To UFO czy coś innego? 

Zapewne to jakieś meteoroidy poruszające się pomiędzy Ziemią a kometami. W przestrzeni kosmicznej jest tego jak maku, a ich szybki ruch wynika po prostu z tego, że znajdują się one bliżej Ziemi, a co za tym idzie mogłyby dostrzeżone, sfilmowane i wreszcie ich prędkość względem Ziemi mogła być zauważona jako bardzo duża. W sumie nihil novi sub Sole – nomen-omen. To zdjęcie zostało wykonane jeszcze zanim kometa nie doleciała do peryhelium. I kolejna brednia:

Przede wszystkim ukryć spisek!

Dzięki Anthony ...

Właśnie uświadomiłem sobie pogląd Słońce (żółty) przez satelitę pokazał różne ekspozycje czasowe (markery) jeszcze kłamali pokazano zamrożone w czasie statycznego obrazu Słońca ... To jest dziwne! Jestem przekonany, że nie chcą, aby świat wiedział o wielkości jądra fragmentaryzacji. Jedynym powodem, mogę zaproponować jest jej możliwie dużo skał, które zostaną uruchomione przecinających orbitę Ziemi. Pozwala poczekać i zobaczyć. Byłem też oglądanie astronomów wszystko na linii na razie na UStream i były to najlepsze astronomowie świata patrząc na obraz słońca i powtarzał świst ... nie kometa ... następnie masowego przekazu Nadmierne obciążenie kłamstwo, że rozpadło GDY Lasco ZDJĘCIA pokazał EXIT fragmenty GDZIE oczekiwano. Zapomnieli o zamrożeniu LASCO może myśleć dobrze widzieliśmy to fragment ... tam będzie oczywiście nic do zobaczenia.

Oho! - a więc mamy już UFO i spisek no i oczywiście zapowiedź bombardowania Ziemi przez resztki komety! – no nie! – doprawdy ręce i nogi opadają. Sens tego bełkotu jest jasny – uczeni, czy ktoś, kto za nimi stoi – pokazują nam nieprawdziwe obrazy tej komety. Przede wszystkim ukrywa się fakt, że na Ziemię runą pozostałości tej komety, co spowoduje kataklizm.

Jądra komet się rozpadają, bo taka jest ich natura. Na zdjęciach pokazany rozpad jądra komety Hale-Bopp, który spowodował m.in. samobójstwo członków sekty Heaven's Gate...

Dowodem na ów spisek mają być zdjęcia sfałszowane przez astronomów. Zastanawiam się tylko nad tym, czy ci piewcy końca świata sami wierzą w to, co głoszą. Z uporem idioty, wbrew rozumowi jakiemukolwiek rozsądkowi głoszą wszem i wobec swe bajki. Na co oni liczą? Na sławę i poklask? To oczywiste, że każdy chce mieć swe wielkie 5 minut w mediach, ale czy warto…? A poza tym, jak spełni się ich ponure proroctwo, to czy będzie ktoś, kto ich będzie za to oklaskiwał?

I dalej:

Do Ziemi zbliża się kometa ISON. Możliwe potworne zderzenie!

Grzegorz Wasiluk, 2013-12-01 15:41

W noc noworoczną zapłonie ogień na niebie i nastąpią uderzenia wielu dużych meteorytów. 4 stycznia 2014 z naszym światem może zderzyć się rozbite jądro komety. W Wigilię ma nastąpić potwierdzenie albo odwołanie alarmu. Jak doniosła agencja RIA Novosti, rosyjscy i białoruscy astronomowie, którzy w ubiegłym roku wykryli to ciało niebieskie i od tego czasu dokładnie je obserwują - Nowiczonok i Newskij - są przekonani, że po zderzeniu z heliosferą rozbita na dwa roje meteorów kometa zbliża się w kierunku naszej planety. Znaczna część z nich jest na tyle mała, że powinna spłonąć w atmosferze, ale najprawdopodobniej wiele dużych odłamków pierwszego roju spłonie tylko częściowo. Tak więc mogą nastąpić nadzwyczajne, ale i być może niebezpieczne fajerwerki w noc noworoczną. Cztery dni później przelecą nad Ziemią albo w nią uderzą znacznie większe meteoryty, których wielkości i trajektorii na razie jeszcze nie da się określić. W przypadku ich uderzenia w obszary zamieszkałe mogłoby dojść do katastrofalnych skutków. Dokładne pomiary będzie można przeprowadzić dopiero 24 XII. Główne rosyjskie obserwatorium astronomiczne podało oficjalny komunikat w tej sprawie. 4.01.2014 nastąpi (co jest już dzisiaj stuprocentowo pewne) koniunkcja planet; Merkury, Ziemia, Jowisz i Pluton ustawią się na jednej linii ze Słońcem. Zdaniem astrologów może to zwiastować przełomowe, a być może katastrofalne wydarzenia w skali kosmicznej.

Czytaj więcej: http://www.wiadomosci24.pl/artykul/do_ziemi_zbliza_sie_kometa_ison_mozliwe_potworne_zderzenie_289485.html

No, jak to głoszą astrologowie, to mogę spać spokojnie. Oni i inni wróżkowie od siedmiu boleści stawiają tak trafne prognozy, że coś niesamowitego. Tylko że nie potrafią podać prawidłowych sześciu liczb do Totka. Taka to ich „wiedza”. Gdyby ich przepowiednie się sprawdzały, to Totek i inne Lotto by dawno zbankrutowały, a oni sami byliby miliarderami, tymczasem cienko przędą piszą swe wypociny do kolorowych szmatławców licząc na rozgłos. Nie dajmy się ogłupić!  Owszem, Słońce jest w stanie rozwalić kometę, ale nie jest w stanie zmienić jej trajektorii! Trzy Prawa Keplera są udowodnione naukowo i eksperymentalnie, więc nie ma się czego bać. Jak ruina po komecie ma polecieć w odległości 63 mln km od Ziemi, to poleci. No chyba, że się czymś zderzy, to wtedy może się ta trajektoria zmienić, ale tylko wtedy.

Rozpad jądra komety Westa

No cóż – żyjemy w społeczeństwie rządzonym i tresowanym przez media i to na zasadzie odruchu warunkowego. Jak psy Pawłowa. Szkoda czasu na komentowanie i prostowanie tych idiotyzmów, tylko że w te idiotyzmy wierzy wiele osób i w razie niespełnienia się tych przepowiedni będą znajdywali kolejne możliwości końca świata, a nie logicznego i naukowego wytłumaczenia tego, co się dzieje, czy już stało. Z uporem paranoika będą wypatrywali kolejnych końców świata i Armageddonów po to, by się bać. Bo my, ludzie, bardzo lubimy, wręcz uwielbiamy się bać, jakby ten świat za mało miał strachu! Tak to właśnie jest. Jak napisał ongi Jan hr. Potocki – UMYSŁ LUDZKI MA TĄ WŁAŚCIWOŚĆ, ŻE RAZ ZAKOSZTOWAWSZY CUDOWNOŚCI RAD BY KAŻDĄ RZECZ POD NIĄ PODCIĄGNĄĆ. Tak jak teraz.   

Powołżski Park Jurajski

Ichtiosaurus

Walerij Jerosiejew

Kości dinozaurów znajdowano już w dawnych czasach. W Antyku uważano, że są to pozostałości półbogów i bohaterów Wojny Trojańskiej, a począwszy od Średniowiecza do XIX wieku nazywano je kośćmi biblijnych, przedpotopowych potworów. W Chinach takie znaleziska uważano za kości legendarnych smoków i przypisywano im niecodzienne właściwości. I dopiero w XIX wieku uczeni doszli do wniosku, że te ogromne kopalne kości należą do ogromnych gadów, które znikły z oblicza planety miliony lat temu.

Plesiosaurus

Wołżańskie jaszczury

Uważa się, że termin „dinozaur” do leksykonów nauki wprowadził jako pierwszy angielski paleontolog i biolog Richard Owen, który w 1842 roku w swoim traktacie opisał znalezienie w różnych punktach Wielkiej Brytanii skamieniałe pozostałości dawnych zwierząt. Zdumiony rozmiarami kopalnych szkieletów, a w szczególności ogromnych zębów tych wymarłych zwierząt, uczony przyznał im osobna nazwę stanowiącą zbitkę greckich słów: deinos - straszny i sauros – jaszczur. Prawdę powiedziawszy, podobne kości i na brzegach mglistego Albionu  wpadały w ręce sawantów na długo przed pracami Owena, ale nie było w ich opisach żadnej nazwy tych potworów.

W I połowie XIX wieku, geologom udało się ustalić, że czas rozkwitu dinozaurów przypada na okres Jury w Erze Mezozoicznej, który zaczął się 200 MA temu (dokładnie 201 MA – przyp. tłum.) Przez wiele lat uważano, że szczątki tych zwierząt znajdują się tylko w Wielkiej Brytanii, póki w 1858 roku nie znaleziono w USA doskonale zachowany szkielet kopalnego gada, który został nazwany hadrozaurem. W czasie następnych dekad, kości jurajskich gadów znaleziono na wszystkich kontynentach planety: od Australii i Afryki do obu Ameryk.

Co się zaś tyczy naszej Rosji, to na terytorium Imperium Carów szczątki mezozoicznych gadów po raz pierwszy znalazł geolog z Symbirska – Piotr Jazykow (brat znanego w tym czasie poety Nikołaja Jazykowa). W 1832 roku opublikował on artykuł w czasopiśmie „Gornoj Żurnał”, w którym informował on o kościach nieznanego stworzenia znalezionego przezeń na prawym brzegu Wołgi w jej środkowym biegu. Dzisiaj specjaliści sądzą, że chodziło o kości dawnego gada, który później otrzymał nazwę Ichtiozaurus, to dosłownie znaczy rybojaszczur. Niestety, dokładne miejsce znaleziska nie dotrwało do dzisiejszych czasów.

Później, w czasie wielkich poszukiwań przeprowadzonych w 1841 roku przez ekspedycję pod kierownictwem angielskiego profesora Rodericka Murchinsona zostało ustalone ponad wszelką wątpliwość, że prawy brzeg Wołgi w jej środkowym biegu jest zbudowany z nawarstwieniami skalnymi morskiego pochodzenia z okresów Jury i Kredy – czyli w wieku 70 – 200 MA. Geolodzy doszli do wniosku, że to właśnie tutaj można znaleźć kompletne szkielety gadów z tego okresu czasu. Niestety, nikt nie zamierzał zająć się poszukiwaniami tychże w tym czasie, a szkoda.

I tylko w latach 90. XIX wieku na zboczu góry we wsi Nowaja Racziejka w syzranskim powiecie miejscowy mieszkaniec znalazł dziwne, okrągłe kamienie, podobne do kości jakiegoś zwierzęcia. Przez kilka lat bawiły się nimi chłopskie dzieciaki, póki kamieni tych nie ujrzał nauczyciel miejscowej szkoły włościańskiej Konstantin Frołow. Będąc człowiekiem wykształconym i ciekawym z natury, postanowił pokazać je studentowi, którym się przyjaźnił.

Po roku student znów powrócił do tej wsi, ale już nie sam, lecz z znanym aspirantem (doktorantem) Piotrem Kazanskim, który wyjaśnił że w tym masywie skalnym znajdowały się najwidoczniej resztki szkieletu morskiego gada z Jury – Ichtiosaurusa. Jego wnioski doskonale się potwierdziły, kiedy wraz z miejscowymi chłopami dokładnie przeszukał stok – i ponownie znalazł tam skamieniałe kości. Według relacji aspiranta, takie właśnie kręgi znajdowały się w kolekcji British Museum, a w Rosji nikt nigdy nie znalazł czegoś podobnego.

O tej naukowej sensacji w skali rosyjskiej paleontolog opowiedział w swoim artykule pt. „O kostiach ichtiozaura, najdiennych w Syzranskom ujezdie Simbirskoj guberni”, który ujrzał świat w 1903 roku, w uznanym wydawnictwie „Trudy obszcziestwa jestiestwoispitatielej Kazanskowo uniwersitieta”. Od miejsca znalezienia uczony nazwał ten gatunek wodnego jaszczura Ichtiosaurus volgensis – ichtiozaurus z Wołgi. Do dziś dnia jest on uważany za pierwszego przedstawiciela gadów z okresu Jury, którego szczątki znaleziono w Rosji.

Były to faktycznie pierwsze szczątki jurajskich gadów znalezione na terytorium Rosji. Potem znaleziono je także pod Moskwą, Sankt Petersburgiem, na Syberii i na rosyjskim Dalekim Wschodzie.

Znaleziska gadów morskich

Zgodnie z ogólnie przyjętą w tych czasach koncepcją geologiczną, na granicy Paleozoiku i Mezozoiku (jakieś 230 MA temu) na naszej planecie miały miejsce znaczące zmiany w składzie fauny kręgowców. Gady ssakokształtne, które pojawiły się pod koniec Permu, na początku Ery Mezozoicznej ustąpiły miejsca drugiej grupie gadów, z której wywodzą się dinozaury. Do tego większość paleontologów uważa, że tym słowem można określić tylko jaszczury lądowe z okresu Jury. Natomiast mieszkańców mórz w tych czasów, odróżniających się od lądowych dinozaurów budową ciała (ichtiozaurów, plezjozaurów, pliozaurów[1], i in.) powinno się nazywać po prostu gadami wodnymi.

Pliosaurus

Na terytorium Środkowego Powołża takich szczątków znaleziono niemało także w czasach radzieckich, a także w szybach i sztolniach Kaszpirskiego Zagłębia. I tak np. w 1936 roku niejaki robotnik Boczkariew odbijając kawałki skały na głębokości 148 m natknął się na dziwny przedmiot. Sztygar Piestow przekazał znaleziony artefakt do okręgowego muzeum górnictwa. Znalezisko okazało się być fragmentem paszczy ichtiozaura i ją można podziwiać do dnia dzisiejszego w oddziale geologii i paleontologii Samarskiego Muzeum Historyczno-Krajoznawczego im. Pietra Ałabina.

Ale najbardziej poczesne miejsce w ekspozycji muzealnej zajmują dwie rekonstrukcje gadów z Mezozoiku – pliozaura o długości 9 m i ichtiozaura, którego gabaryty są niewiele mniejsze. Wszystkie te eksponaty przekazał tutaj Władimir Jefimow – dyrektor muzeum paleontologicznego wsi Undora, który w czasie długich lat badał jurajskie warstwy na prawym brzegu Środkowej Wołgi.

Wszystkie jego znaleziska zostały dokonane na szerokim odcinku wołżańskiego wybrzeża ciągnącego się od Undoru do Syzrania. W czasie jego działalności, udało mu się odkryć mnóstwo skamieniałych, kostnych fragmentów dawnych jaszczurów, z których około 70% należało do rzędu ichtiozaurów. Na podstawie części szkieletów znalezionych przez Jefimowa, w końcu lat 90. XX wieku, została wykonana makieta ichtiozaura, którą możemy teraz oglądać w sali samarskiego muzeum.

A oto fragmenty szkieletu pliozaura Jefimow znalazł w 1986 roku na granicy Samarskiej i Uljanowskiej Obłasti. Najlepiej ze wszystkiego zachowała się dolna szczęka z zębami, część kości potylicznej i niektóre elementy górnej szczęki, a także prawa łopatka i oba biodra. Poza tym na tym miejscu udało się uczonemu znaleźć ponad 20 fragmentów kręgosłupa. Potem, jak fragmenty kostne tego jaszczura przekazano do Samary, uczeni sporządzili makietę tego stworzenia.

Leninia stellans

Lenin błyskający

W czasie swej długoletniej pracy, Władimir Jefimow odkrył dziesiątki gatunków kopalnych zwierząt, którym ponadawał nazwy od miejsc ich znalezienia – jak np. undorozaur czy symbirskozaur. Innymi razami dawne zwierzęta otrzymują nazwy od nazwisk uczonych, którzy maja do czynienia z paleontologia czy geologią: ierchovia, biriukovia i inne.

Ale niedawno miał miejsce kuriozalny przypadek, związany z jednym z ostatnich znalezisk Jefimowa. W marcu bieżącego roku (2013) w wersji on-line czasopisma „Geological Magazine” uniwersytetu w Cambridge, pojawiła się informacja o kolejnym ichtiozaurze, którego szczątki Jefimow odkrył w Siengiljejewskim Rejonie. Dawnego jaszczura w Anglii bez wiedzy paleontologa nie wiedzieć czemu ochrzcili Leninia stellans – Lenin błyszczący. Wedle danych uczonego, ów jaszczur żył w okresie 113 – 117 MA temu, miał 6 m długości, płynął z prędkością 7 km/h i mógł głęboko nurkować. Tego ichtiozaura zaliczono do rodziny oftalmozaurów (Ophtalmosaurus) bowiem fragment jego czaszki posiadał kostny pierścień chroniący oko, co stanowi wielką rzadkość. Ale inicjatywa Uniwersytetu Cambridge nadania temu jaszczurowi nazwy Lenina dla dyrektora była co najmniej nieoczekiwana.

- Nigdy nie nazwałbym ichtiozaura od nazwiska jakiegoś politycznego działacza, to jest po prostu nieetyczne – stwierdził Jefimow. – Autorzy publikacji wiedzieli, że ja zajmuję się badaniem dawnych gadów, ale o tym, że nadali odkrytemu przeze mnie gadowi imienia Lenina już mnie nie poinformowali. Teraz będę rozmawiał z Anglikami i postaram się im przedstawić mój punkt widzenia, i naprawić to, co się da.

Źródło – „Tajny XX wieka” nr 33/2013, ss. 16-17

Ilustracje - Internet

Przekład z j. rosyjskiego – Robert K. Leśniakiewicz © 

---

[1] Gatunek krótkoszyjego plezjozaura.