Dwie kobiety w bagnie Paryża

 

Lubię francuskie kino. Lubię także francuskie kryminały – szczególnie te zatrącające o fantastykę. Szczególnie w pamięci utkwił mi w pamięci serial „Stowarzyszenie z Eleusis” (1975), w którym w codzienne życie  bohaterów wdarły się niecodzienne wydarzenia i postacie. Podobne jak w „Belphegore czyli upiór Luwru” (1965). Podobnymi są także seriale „Balthazar”(2021) i „Cassandre” (2024).

W podobnym duchu został nakręcony serial -  thriller policyjny „Astrid i Raphaëlle” (5 sezonów, 41 epizodów) 2019-2023. Bohaterkami są dwie kobiety, dwie policjantki: kapitan Raphaëlle Coste (Lola Dawaere aka Lola Celeste Marie Bordeaux) i porucznik Astrid Nielsen (Sara Mortensen). Twórcy serialu -  Alexandre de Seguins i Laurent Burtina stworzyli dwie postacie samotnych kobiet, z których jedna jest wyposażona w intuicję zaś druga w logiczne myślenie. Rozwiązują sprawy, w których przestępcy nie są prymitywnymi opryszkami walącymi ludzi po łbie za kilka euro, ale zdesperowanymi jednostkami nieprzystosowanymi do życia we współczesnym społeczeństwie albo chytrymi intelektualistami o zbyt wysokim mniemaniu o sobie. I to jest ten smak tych filmów.

Jak w każdym śledztwie jest morderstwo, dochodzenie i dojście do prawdy o tym wydarzeniu. Tym, co różni te seriale od produkcji amerykańskich jest brak mordobić i wszelkiej innej przemocy. Sprawca jest złapany i postawiony przed sądem, a jego uczynki ukarane. Nie ginie, jak w Stanach, od kuli detektywa czy policjanta, ale ma szansę stanąć twarzą w twarz ze swymi zbrodniami. I to jest ten cenny aspekt tych filmów. One stawiają nie na przemoc, ale na wiedzę, intuicję i logiczne myślenie.

Jest jeszcze druga strona medalu, a mianowicie – obie bohaterki prowadząc śledztwa ocierają się o Nieznane i Niezrozumiałe – a to Anku, a to jakieś upiory, a to starożytne azteckie klątwy, a to nowinki techniczne rodem z następnego wieku, tajne stowarzyszenia, mafia, Yakuza, itd. itp. – słowem szyfry, spiski i tajemnice. I z każdą muszą się uporać, by w rezultacie zatrzasnąć kajdanki na rękach mordercy. Dlatego właśnie lubię te filmy.

I po trzecie – w większości bohaterkami tych seriali są kobiety. Silne, stanowcze, mądre i… samotne. Taka jest cena ich sukcesu, choć na koniec każda z nich znajduje kogoś, z kim pójdzie przez życie...

CE0 z Reptilianami w Vancouver

 

Albert Rosales

 

Lokalizacja: Vancouver, BC, Kanada

Data: styczeń 1999

Opis incydentu:

W zimną i cichą noc w Vancouver Eva Trent obudziła się i dziwny brzęk brzęczy w jej głowie. W pokoju było ciemno. Ale coś było nie tak. Kiedy otworzyła oczy, zobaczył dwa stworzenia stojące przy jego łóżku, oglądające ją w pełnej ciszy.

Największy miał prawie dwa metry wysokości, umięśnione ciało i grubą skórę, przypominającą skórę gadów. Mniejszy był identyczny wyglądem, ale niższy. Obaj emitowali głośne dźwięki, a ich oczy świeciły w ciemności z groźną intensywnością.

Eva próbowała krzyczeć, poruszać się, reagować, ale była całkowicie sparaliżowana. Wtedy zdała sobie sprawę, że te obecność nie była ludzka i że ma się wydarzyć coś znacznie głębszego i niepokojącego.

Zaczęli kontaktować się telepatycznie z Ewą, wysyłając obrazy i polecenia bezpośrednio do jej umysłu. Poprosili ją o stworzenie przyjemnych i spokojnych scen w swojej wyobraźni. Jednak gdy Ewa kształtowała te obrazy, stworzenia je zniekształciły, zmieniając sny w przewrotne koszmary.

Ewa czuła, że nie tylko jest obserwowana, ale że te istoty żywią się energią, jaką generowały jej emocje, zwłaszcza ze strachu i udręki. Uwięziona i przerażona zaczęła się gorąco modlić, szukając siły, by wytrzymać.

Pomalutku ciśnienie psychiczne zmniejszyło się i Ewa znów mogła zasnąć, wyczerpana doświadczeniem. Następnego ranka odkryła coś niewytłumaczalnego: pięć jego taśm muzycznych zostało całkowicie stopionych i zdeformowanych, jakby były narażone na ekstremalne upały, ale nie było śladów ognia, dymu czy zapachu spalenia.

Źródło: Graham Conway[1]

Przekład z angielskiego - ©R.K.Fr. Sas - Leśniakiewicz

---

[1] Graham Conway, współzałożyciel UFO*BC, był nawiązaniem do kanadyjskiej ufologii przez ponad 60 lat. Badał liczne przypadki obserwacji i porwań, przesłuchując setki świadków i pisał do takich dzienników jak „MUFON Journal” i „Flying Saucer Review”. Sprawa jest cytowana w książce „Humanoid Encounters 1995–1999: The Others Among Us” autorstwa Alberta S. Rosalesa kubańsko-amerykańskiego badacza, który stał się międzynarodowym specjalistą do zebrania tysięcy relacji z istotami humanoidnymi na całym świecie.

 

Odszedł od nas...

 

Kolejna strata!

UFO zatrzymało amerykański SSN?

 

Albert Rosales

 

W 1989 roku, według doniesień, wydarzyło się coś niesamowitego 150 mn/270 km od wybrzeża Florydy. SSN USS Memphis, okręt podwodny z napędem atomowym marynarki wojennej USA, doświadczył nagłej awarii wszystkich systemów — nawigacji, sonaru, komunikacji — zmuszając go do wynurzenia się. Wtedy załoga go zobaczyła: ogromny, świecący, czerwony, odwrócony obiekt w kształcie litery V, unoszący się bezgłośnie nad oceanem.

Świadkowie oszacowali, że obiekt miał ponad pół mili szerokości. Gdy przelatywał nad okrętem podwodnym, miały miejsce dziwne zjawiska: wyłączały się systemy elektroniczne, morze nienaturalnie wzbierało pod nim, a następnie — tak po prostu — zniknął.

Co się stało? Cała załoga została tajemniczo przeniesiona, a wydarzenie rzekomo wymazane z oficjalnych rejestrów.

Czy było to spotkanie z Obcymi? Tajny wojskowy test techniczny? A może coś jeszcze bardziej niewytłumaczalnego? Cokolwiek to było, wstrząsnęło elitarną załogą łodzi podwodnej do głębi. Co Waszym zdaniem naprawdę się tam wydarzyło? Porozmawiajmy o teoriach.

Przeczytaj prawdziwe spotkania z duchami, kosmitami, UFO i innymi paranormalnymi bytami w mojej książce „Mysterious Creatures: Paranormal Encounters” tutaj www.paranormalencountersbook.com.

Przekład z angielskiego - ©R.K.Fr. Sas - Leśniakiewicz

Kronika radzieckich spotkań z ogromnymi podwodnymi humanoidami

 

1.     Jezioro Bajkał. Lata 70.–80. XX wieku

 

Lipiec 1977. Baza morska na jeziorze Bajkał, obwód kabański.

Podczas nurkowania szkoleniowego grupy nurków wojskowych (7 mężczyzn) na głębokości około 50 metrów odnotowano kontakt wzrokowy z trzema humanoidalnymi istotami, mającymi co najmniej 3 metry wzrostu. Świadkowie opisali je jako humanoidalne istoty, ubrane w srebrzyste kombinezony, o gładkiej, bladej skórze i dużych, zaokrąglonych hełmach. Nie zaobserwowano żadnego aparatu oddechowego ani środków komunikacji. Istoty poruszały się z dużą prędkością i, według jednego z instruktorów, „ślizgały się po wodzie, nie poruszając kończynami”.

17 lipca 1977. Próba podejścia.

Następnego dnia podjęto próbę podejścia do tych obiektów za pomocą sieci głębinowych i dwóch nurków wyposażonych w urządzenia chwytające. Gdy zbliżyli się do jednego ze stworzeń na głębokości około 5 metrów, wszyscy uczestnicy doznali nagłej dekompresji, nawet bez naruszenia protokołów wynurzania. Trzech zmarło, trzech trafiło do szpitala z powodu poważnych urazów ciśnieniowych. Oficjalna przyczyna: „nagła zmiana ciśnienia spowodowana podwodną mikroeksplozją nieznanego pochodzenia”. Sierpień 1982 r. Zachodni Bajkał, Przylądek Ryty. Funkcjonariusze straży granicznej zgłosili obiekt poruszający się na głębokości, przypominający „mężczyznę pływającego o wzroście około 4 metrów”. Gdy próbowali śledzić obiekt za pomocą sonaru, zniknął on z zasięgu. Sześć minut później odnotowano niewyjaśniony wzrost temperatury wody i awarię sprzętu komunikacyjnego statku. W raporcie wspomniano o „niezidentyfikowanej aktywności podwodnej, niezwiązanej z potencjalną technologią wroga”.

Sierpień 1982. Zachodni Bajkał, Przylądek Ryty.

Funkcjonariusze straży granicznej zgłosili obiekt poruszający się na głębokości, przypominający „mężczyznę pływającego o wysokości około 4 metrów”. Kiedy próbowali śledzić obiekt sonarem, zniknął on z zasięgu. Sześć minut później odnotowano niewyjaśniony wzrost temperatury wody i awarię sprzętu komunikacyjnego statku. W raporcie wspomniano o „niezidentyfikowanej aktywności podwodnej, niezwiązanej z potencjalną technologią wroga”.

1984. Tajny raport Centralnego Instytutu Badawczego Marynarki Wojennej (CNII WMF).

Według niezweryfikowanych, ale pośrednio potwierdzonych danych, po serii incydentów na Bajkale, w CNII WMF utworzono tymczasowy wydział do analizy niezidentyfikowanej aktywności podwodnej. W jednej z notatek napisano: „obserwowane obiekty o cechach biologicznych nie szukają kontaktu, unikają agresji, ale wykazują zdolność do manipulowania środowiskiem. Zaleca się zaprzestanie dobrowolnych podejść do czasu wyjaśnienia natury zagrożenia”.

Notatka z „Military Naval Review” (1991, przeciek).

Krótki artykuł bez autora opisywał „przypadek podwodnych gigantów w jeziorze Bajkał” i sugerował związek z głębinowymi anomaliami geomagnetycznymi odnotowanymi już w latach 30. XX wieku. Publikacja została później usunięta ze wszystkich zbiorów bibliotecznych, ale kopia przetrwała w archiwum UFO „Svet-13”.

Zeznania ustne.

Weterani szkoły nurkowania w Siewierobajkalsku wspominali, że wszelkie wzmianki o „trzymetrowych istotach” zostały wycięte z zapisów szkoleniowych, a przełożeni byli karani nawet za rozmowę. Jeden z instruktorów, pod warunkiem zachowania anonimowości, powiedział: „Te istoty nie przestrzegają praw wody. Wiedzą, że tam jesteś. I jesteś w ich strefie”.

 

2.   Krym i Morze Czarne. Lata 60.–80. XX wieku

 

Czerwiec 1962. Przylądek Aja, południowe wybrzeże Krymu.

Podczas podwodnego szkolenia sił specjalnych na głębokości 30 metrów dwóch żołnierzy zgłosiło, że widzieli „ciemną postać o wysokości ponad 3 metrów” szybko poruszającą się wśród skał. Dowództwo przypisało zgłoszenie stresowi i zaburzeniom percepcji, ale dwa dni później, w tym samym miejscu, nagłe uderzenie zdeformowało metalową konstrukcję boi treningowej. Świadkowie stwierdzili, że „było tak, jakby coś masywnego przeszło pod nami i wynurzyło się”.

Sierpień 1973. Zatoka Laspi.

Radziecki projekt „Głębokość-9”, który badał podwodne jaskinie w pobliżu zatoki Laspi, napotkał anomalie skoków ciśnienia i awarie sprzętu podczas próby wejścia do jednej z jaskiń. Nurkowie słyszeli „kliknięcia i dźwięki podobne do mowy podwodnej, ale bez ust”. Po wynurzeniu jednego z nurków na hełmie znaleziono mikropęknięcia, jakby spowodowane kierunkowym impulsem akustycznym. Zakazano dalszego zanurzania.

1975. Tajna operacja „Topaz”.

Według niepotwierdzonych informacji, ale wspomnianych w archiwach wywiadu morskiego, podjęto dyskretną próbę przechwycenia niezidentyfikowanych obiektów podwodnych w pobliżu Sewastopola. Użyto stalowych sieci głębinowych zrzuconych z dwóch statków. Operacja się nie powiodła: jedna z sieci została rozerwana przez nieznaną siłę, pomimo jej obliczonej wytrzymałości wynoszącej 6 ton. Wszystkie urządzenia monitorujące wykazały równoczesne zakłócenia. W raporcie, do którego uzyskał dostęp oficer straży przybrzeżnej, użyto sformułowania: „kontakt z formą aktywności o nieznanym charakterze, zalecane wstrzymanie dalszych działań”.

Lipiec 1980. Wybrzeże Morza Czarnego, Abchazja.

Statek patrolu przybrzeżnego wykrył niezidentyfikowane obiekty na głębokości 50–70 metrów ze zmienną prędkością do 80 węzłów. Kontakt wzrokowy był krótki: ciemne, wydłużone sylwetki w pozycji pionowej. Jeden oficer zgłosił, że widział „głowę z wydłużoną czaszką, która zwróciła się w naszą stronę”. Spowodowało to zgłoszenie do Centralnego Biura Wywiadowczego Marynarki Wojennej. Wynik śledztwa pozostaje tajny.

1982. Podwodny poligon marynarki wojennej, obwód sewastopolski.

Podczas ćwiczeń dwie sondy głębinowe zniknęły bez wyjaśnienia. Nurek biorący udział w akcji ratunkowej zgłosił „bladą, błoniastą rękę”, która „na chwilę wynurzyła się z piasku i zniknęła”. Jego stan psychiczny zmienił się po incydencie, pojawiły się nocne ataki padaczkowe. Diagnoza medyczna: „ostra reakcja stresowa”.

Zeznania cywilów.

Od lat 70. mieszkańcy nadmorskich wiosek w pobliżu Bałakławy zgłaszali, że widzieli „czarne postacie wynurzające się na powierzchnię w bezchmurne noce”. W jednym przypadku nastolatkowie twierdzili, że „olbrzym z białymi oczami bez źrenic wynurzył się z wody i stał nieruchomo wśród fal, nie dotykając piasku”.

Wniosek radzieckich akwanautów (nieoficjalny, ustny).

Niektórzy emerytowani oficerowie na początku lat 90. wierzyli, że w Morzu Czarnym istnieje ukryta sieć podwodnych jaskiń i tuneli, prowadzących na głębokości niedostępne dla zwykłych nurków. To właśnie tam takie istoty się znajdowały. Natura ich obecności: obserwacja i ochrona, nie agresja — chyba że równowaga głębin zostanie zachwiana.

 

3.   Ogólna analiza. Podziemno-podwodna cywilizacja i jej obserwatorzy?

 

Porównanie incydentów na Bajkale i Morzu Czarnym ujawnia uderzającą zbieżność w parametrach obserwowanych bytów. Niezależnie od geografii — jeziora kontynentalnego lub obszaru morskiego — były to humanoidalne formy o wysokości od 3 do 4 metrów, o dużej manewrowości pod wodą, braku aparatu oddechowego, zdolności do zakłócania pracy sprzętu i przede wszystkim świadomym unikaniu bezpośredniego kontaktu. Nie są to zwierzęta, ani drony, ani ludzie. Są inną formą inteligencji, przystosowaną do środowiska, w którym ludzie są jedynie gośćmi.

Według przecieków z agencji wojskowych (w tym CNII WMF, archiwów straży przybrzeżnej i ustnych raportów powiązanych z GRU), odnotowano następujące zdarzenia:

– cztery próby schwytania zwierząt za pomocą sieci i podwodnych urządzeń — wszystkie nieudane;

– co najmniej siedem zgonów wśród nurków z powodu anomalii reakcji fizjologicznych w bliskim sąsiedztwie;

– zlokalizowane obszary awarii sprzętu, pokrywające się z obszarami, w których znajdowały się te byty;

– obserwacje precyzyjnych ruchów, z monitorowaniem statków i obiektów — dowody świadomej oceny.

 

Poufne raporty wiążą te zjawiska z podwodnymi strefami o bardzo starożytnym pochodzeniu. Przykłady:

– Przylądek Aya pokrywa się geologicznie z zawalonym sklepieniem, zawierającym jaskinie niezbadane od lat 30. XX wieku;

– w Bajkale wykryto anomalie dźwiękowe i sygnały pseudoecholokacyjne, których nie wytwarzał żaden znany gatunek.

 

Niezależni badacze, tacy jak Wadim Czernobrow i W.I. Szemszuk w latach 90. zaproponowali istnienie zamkniętego podziemnego systemu podwodnego łączącego jeziora i morza — w tym Morze Karskie, Bajkał, Sajany, Krym i prawdopodobnie Kaukaz. System ten zostałby zbudowany przez precywilizację przed potopem, a istoty napotkane przez nurków byłyby mieszkańcami lub „patrolowcami” tego kompleksu, działającymi zgodnie z protokołem powstrzymywania.

Z ezoterycznej perspektywy istoty te mogłyby być strażnikami liminalnymi, połączonymi z siecią energetyczną planety, reagującymi na naruszenie węzłów krytycznych. Nie są wrogami, ale nie są gotowe na otwarty kontakt. Ich misja: obserwowanie, ochrona, korygowanie nierównowagi, szczególnie w czasach zanieczyszczeń i testów podwodnych.

Ich „niemożność schwytania” nie ujawnia ograniczeń ludzkiej technologii, ale potwierdza, że ​​mamy do czynienia z czymś bardziej inteligentnym, niż zakładamy, że jest prawdziwe. Po 1985 roku prawie wszystkie programy monitorujące zostały zakończone, a wzmianki o nich zostały usunięte z rejestrów publicznych.

Ale oni wciąż tam są.

A ktokolwiek chce ich znaleźć, musi zejść nie z sieciami, ale z wewnętrzną ciszą.

Woda pamięta. Głębia słucha.

I giganci… też.

 

Wg materiałów z towarzystwa Kosmopoisk

 

Opracował - ©R.K.Fr. Sas – Leśniakiewicz

Meteoryty starsze od Ziemi

 

Robby Berman

 

Meteoryt starszy od Ziemi prawdopodobnie pochodzi z „protoplanety”. Skała znaleziona na Saharze prawdopodobnie pochodzi z dawno zaginionej protoplanety.

·        Erg Chech 002 to meteor niepodobny do żadnego innego, jaki kiedykolwiek znaleziono.

·        Jest starszy od Ziemi, a jego skład budzi ciekawe wątpliwości.

·        Meteoryt prawdopodobnie pochodzi z wczesnej planety w naszym układzie słonecznym.

Naukowcy odkrywają mnóstwo niesamowitych historii, które opowiadają meteoryty rozrzucone po powierzchni Ziemi. Teraz zespół kierowany przez Jean-Alix Barrat, geochemika z University of Western Bretania we Francji, ogłosił w badaniu, że jedna z takich skał jest najwyraźniej niesamowicie stara, starsza od Ziemi. Uważają, że pochodzi z dawno zaginionej protoplanety, planety-dziecka, która nigdy nie miała szansy dorosnąć, że tak powiem.

Erg Chech 002, lub EC002, został znaleziony w Adrar w Algierii w maju ubiegłego roku w niemal niezamieszkanym regionie Erg Chech na Saharze. Był to jeden z kilku odkrytych kawałków meteorytu — razem ważyły ​​32 kilogramy (około 70 funtów). Lunar and Planetary Institute opisuje EC002 jako „stosunkowo gruboziarnisty, o jasnobrązowym i beżowym wyglądzie ze sporadycznie większymi zielonymi, żółtozielonymi i rzadziej żółtobrązowymi kryształami”.

Przybliżona identyfikacja EC002 sklasyfikowała go jako achondryt, co natychmiast odróżniało go od większości meteorytów, które są chondrytami.

Chondryty to przedplanetarne, skaliste skały powstałe miliardy lat temu z pyłu i ziaren mineralnych wczesnego Układu Słonecznego.

Achondryty to skały oderwane od powierzchni ciał planetarnych, więc są nowsze. Ich skład może dostarczyć wskazówek dotyczących procesów formowania się ich źródeł, ponieważ wykazują cechy zgodne z okresem wewnętrznego topnienia, który oddziela jądro od skorupy młodej planety. Są również stosunkowo rzadkie. Spośród dziesiątek tysięcy meteorytów wymienionych w bazie danych Meteroitical Bulletin, zaledwie 3179 z nich to achondryty.

Większość znalezionych meteorytów, około 95 procent, pochodzi zaledwie z dwóch ciał w kosmosie, a około 75 procent może pochodzić z pojedynczej, dużej asteroidy o nazwie (4) Westa.

Oto, gdzie przechodzimy od nietypowych do bardzo nietypowych. Achondryty są zwykle bazaltowe, powstają w bazaltowej skorupie ciała planetarnego. EC002 nie jest. Jest wulkaniczny, to rodzaj skały zwanej andezytem. Naukowcy zmierzyli radioaktywne izotopy aluminium i magnezu, które zawiera, i doszli do wniosku, że minerały skrystalizowały się około 4,566 miliarda lat temu. Ziemia, dla porównania, ma zaledwie 4,54 miliarda lat.

Ten kawałek schłodzonej magmy jest samotnym ocalałym z zamierzchłej przeszłości. Autorzy piszą, że żadna asteroida nie ma takich samych cech widmowych jak EC002, co wskazuje, że prawie wszystkie te ciała zniknęły, ponieważ albo stały się budulcem większych ciał lub planet, albo zostały po prostu zniszczone.

Andezyt w EC002 jest interesujący. Na Ziemi bogate w sód krzemiany andezytu znajdują się w strefach subdukcji, gdzie jedna płyta tektoniczna zapada się pod drugą. (Materiał przypominający bazalt w większości chondrytów powstaje, gdy bogata w magnez i żelazo lawa stygnie).

Mimo to EC002 nie jest pierwszym znalezionym meteorytem andezytowym, a badanie dwóch z nich (Graves Nunataks 06128 i 06129) odkrytych na Antarktydzie podnosi prawdopodobieństwo, że powstały one w wyniku stopienia ciał planetarnych składających się z chondrytów.

Niektórzy teoretyzowali, że jeśli tak jest, a chondryty są tak powszechne, to ich stopienie w skorupę andezytową mogło być powszechnym zjawiskiem podczas formowania się planet. Rzeczywiście, badanie Barratta mówi: Można rozsądnie założyć, że wiele podobnych ciał chondrytycznych narastało w tym samym czasie i było przykrytych tym samym typem pierwotnej skorupy.

 

To interesująca koncepcja, choć z dwoma problemami…

 

Po pierwsze, właściwości reaktywne światła EC002 nie przypominają niczego innego we wszechświecie spośród 10.000 obiektów w bazie danych Sloan Digital Sky Survey.

Po drugie, nie znaleziono aż tak wielu meteorów andezytowych, co sprawia, że ​​można się zastanawiać, gdzie one wszystkie mogły się znaleźć. Mogły zostać rozbite i rozbite. Albo może zostały wchłonięte podczas formowania się późniejszych planet. Takich jak nasza Ziemia.

 

…a może z innego wszechświata?

 

Zastanawiam się, czy materia z innego Universum mogłaby przenikać do naszego i vice-versa? A dlaczegóżby nie? Być może takimi dowodami na powyższe są nietypowe asteroidy jak (33) Polihymnia oraz (16) Psyche, których fizyczne właściwości odbiegają od normy. Polihymnia jest gęstsza od osmu i może zawierać pierwiastki o liczbie atomowej Z > 200 czy nawet 300. U nas to ewenement, ale w innym wszechświecie to może być norma…

Podobnie jest z Psyche. Ta asteroida składa się niemal wyłącznie z metali i w przyszłości może być eksploatowana przez Ludzkość. Oczywiście kiedy Ludzkość będzie w stanie eksploatować surowce z innych ciał niebieskich.   

 

Źródło: https://bigthink.com/hard-science/ancient-meteorite-ec-002/#rebelltitem2

Opracował - ©R.K.Fr. Sas - Leśniakiewicz

Jeszcze jedna tajemnica świętego Kajłasu

 

Góra Kailash: piramida czy dawna elektrownia jądrowa?

Góra Kailash (Mt. Kailash, Kajłas, Kajłasz) na pierwszy rzut oka uderza swoim kształtem, który uderzająco przypomina piramidę. Istnieje również wiele mitów i teorii mówiących o ogromnej energii, jaką emitowała góra. Nic więc dziwnego, że stała się obiektem wielu teorii. Czy może być piramidą, a może byłą elektrownią jądrową wykorzystywaną przez zaawansowane cywilizacje pozaziemskie?

Majestatyczną górę Kaiłas można znaleźć w Tybecie (N 31°04′00″ -  E 081°18′45″, 6714 m n.p.m.), który jest uważany za „duchowe centrum wszechświata”, ponieważ jest miejscem narodzin czterech religii: hinduizmu, dżinizmu, buddyzmu i bon. Jednak dzisiaj zainteresujemy się górą, o której ludzie mówią jako o byłej elektrowni jądrowej i piramidzie.

Teoria starożytnych astronautów opisuje to miejsce jako starożytny reaktor zbudowany przez kosmitów, którzy odwiedzili Ziemię w historii. Podobno znaleziono tam również pozostałości popiołu jądrowego, a kilka odkrytych w pobliżu ludzkich szkieletów zawierało ślady pierwiastków radioaktywnych.

Istnieją także mity o istotach niebiańskich, które miały gromadzić się wokół góry Kailash ze względu na emanującą z niej energię, która miała utrzymywać te istoty przy życiu.

 

Kształt piramidy

 

Góra Kaiłasz jest również wyjątkowa wśród gór ze względu na swój kształt. Jak wszyscy wiemy, kształty piramid można znaleźć na całym świecie, w Egipcie, Ameryce Środkowej i innych miejscach na całym świecie. Oczywiście ich kształt jest również związany z kultem bogów lub transportem dusz do innych krain. Czy ludzie uważali górę Kajłasz za świętą, ponieważ miała specjalne moce nadane jej przez przybyszów z kosmosu?

 

Starożytna sieć energetyczna

 

Kształt piramidy mógł mieć nie tylko znaczenie religijne, ale mógł być również częścią większej sieci energetycznej, która rozciągała się na cały starożytny świat. Jeśli elektrownie dostarczające energię tym starożytnym cywilizacjom zawiodły, mogło to również wyjaśnić upadek imperiów, takich jak egipskie, Majów czy Inków.

 

Kto mógłby zbudować takie reaktory?

 

Technologia jądrowa jest w dużej mierze dziełem XX wieku. Pierwszy reaktor został zaprojektowany w 1942 roku przez Enrico Fermiego, który później brał udział w niektórych eksperymentach, które doprowadziły do ​​zbudowania pierwszej bomby atomowej w Los Alamos w Nowym Meksyku, w ramach Projektu Manhattan, mającego na celu wyprodukowanie broni jądrowej, która została później użyta przez armię USA przeciwko Japonii pod koniec II wojny światowej.

Gdzie więc dokładnie osoba tysiące lat temu mogłaby zdobyć technologię do zbudowania reaktora? Tutaj ponownie integralną rolę odgrywają kosmici:

Zgodnie z teorią starożytnych astronautów, Kosmici zawsze byli motywowani ideą rozwoju ludzkiej cywilizacji. Dali nam tak wiele darów wiedzy, że moc ta jest w dużej mierze niemożliwa do rozwikłania. Wszystkie te starożytne kultury łączyło to, że zawierały historie i artefakty mające na celu uhonorowanie tych, którzy przekazali im tę wiedzę, „bogów”, a bogowie byli Kosmitami.

Oczywiste jest, że jest więcej pytań niż odpowiedzi, zwłaszcza jeśli chodzi o rzeczy, których nie można udowodnić ani obalić tysiące lat po ich zaistnieniu. Ale z czasem możemy odkryć, że nigdy nie byliśmy sami we wszechświecie i że nasz największy postęp został faktycznie osiągnięty dzięki pomocy dobroczynnych sił z daleka.

 

Źródło - https://morezprav.cz/svetodeni/hora-kailash-pyramida-nebo-byvala-jaderna-elektrarna

Opracował - ©R.K.Fr. Sas – Leśniakiewicz

Jeszcze o katastrofie "Titanica"

Właśnie ukazała się w USA nasza wspólne książka o tajemnicach związanych z najsłynniejszą katastrofą wszech czasów - katastrofą RMS "Titanic".

Poza tym opowiadamy jeszcze o innych tragediach morskich, które pochłonęły setki ofiar. Polskie wydanie spodziewane jest do końca czerwca br. 

OVNI nad Kubą

 

 

Albert Rosales

 

Chciałbym przedstawić Czytelnikowi dwa przypadki Bliskich Spotkań z UFO i Ufiastymi z terytorium dotychczas pozostającego ufologiczną terra incognita – Kuby. A oto one:

 

Lokalizacja: w pobliżu Sancti Spiritus, Las Villas, Kuba

Data: 6.III.2003 r.

Godzina: późna noc

Opis incydentu:

Świadek, Damaso Rosales (uczestniczący w innych spotkaniach), nie mógł spać tej nocy i wyszedł ze swojego domu. Ponownie na pobliskim polu zobaczył unoszący się dyskokształtny pojazd z migającymi wielokolorowymi światłami. Podszedł do obiektu i został powitany przez dwóch wysokich mężczyzn, blondyna i siwowłosego, obaj ubrani w zielono-niebieskie garnitury z kołnierzykami. Został zaproszony do środka i powiedziano mu, że wybierają się na krótką wycieczkę. Kiedy siedział na czymś w rodzaju fotela z odchylanym oparciem, zobaczył przez przezroczyste szklane okno coś, co wyglądało na gwiazdy i inne obiekty. W pewnym momencie wydawał się stracić przytomność, a kiedy się obudził, znalazł się poza pojazdem, stojąc na ciemnym polu, które było oświetlone wyłącznie światłem z obiektu. Ziemia, na której stał, była kamienista, biała i błyszcząca, towarzyszyli mu dwaj mężczyźni. W pewnym momencie udało mu się wziąć trochę błyszczącego piasku i schować go do kieszeni (jako dowód spotkania). Wkrótce znów stracił przytomność, a kiedy się obudził, znajdował się na polu, które, jak się dowiedział, znajdowało się naprzeciwko rezydencji ambasadora Gwatemali w Hawanie (około 260 km dalej). Wkrótce został zatrzymany przez policję, która najwyraźniej uwierzyła w jego historię. Niewielka ilość błyszczącego piasku, którą zebrał, została najwyraźniej skonfiskowana przez agentów wywiadu i nigdy więcej mu nie zwrócona. W 2006 roku Damaso Rosales zachorował na białaczkę i zmarł w ciągu 6 miesięcy. Miał zaledwie 60 lat. Zgłosił śledczym, że wkrótce po swoich spotkaniach stał się bardziej „humanitarnym” człowiekiem w stosunku do innych, natury, a zwłaszcza zwierząt.

Dodatek HC

Źródło: Luis Alberto Heredero astroheredero@gmail.com

Typ: G

 

I jeszcze jeden przypadek z tego samego terenu:

 

Lokalizacja: W pobliżu Sancti Espiritus, Las Villas, Kuba

Data: koniec kwietnia 2002 r.

Godzina: późna noc

Opis incydentu:

16 kwietnia świadek Remberto Damaso Rosales zobaczył jasne światło, które zstąpiło nad pola, gdy się zbliżyło, emitowało nutę lub dźwięk muzyczny, a następnie wylądowało, wyświetlając liczne wielokolorowe błyski światła. Gdy zbliżył się do miejsca lądowania uzbrojony w latarkę, został uderzony wiązką białego światła, która uczyniła jego latarkę bezużyteczną. Zobaczył metalowy, jajowaty obiekt otoczony obręczą unoszącą się bardzo blisko ziemi. Obiekt wkrótce wystartował z dużą prędkością. Kilka nocy później ponownie zauważył jasne błyski światła na polu i zbliżył się do tego obszaru, zatrzymał się na krótko przy wychodku, a gdy wyszedł z wychodka, dwóch wysokich mężczyzn chwyciło go pod każdą pachą i poprowadziło w kierunku dużego, unoszącego się obiektu w kształcie dysku. Po przybyciu na miejsce lądowania jeden z mężczyzn wchodzi do statku przez otwarty właz na dole, a następnie daje znak świadkowi, aby poszedł za nim. Świadek wchodzi do obiektu i natychmiast zostaje mu pokazana trójkątna tabliczka z napisem nieznanym pismem lub symbolami. Humanoidy próbują zmusić świadka do wypowiedzenia słów napisanych na tabliczce, ale najwyraźniej im się to nie udaje. Następnie zostaje on umieszczony w bardzo wygodnym fotelu, a jeden z kosmitów podchodzi i umieszcza nad jego głową jakiś rodzaj „ekranu”. Kosmici uśmiechają się na znak zadowolenia. Po kilku minutach Damaso zostaje wypuszczony na zewnątrz i odprowadzony do domu przez kosmitów, którzy wydawali się bardzo zwinni i najwyraźniej rzucali wyzwanie grawitacji. Opisuje jednego z kosmitów jako wysokiego z bardzo białymi włosami, ubranego w zielony strój z golfem i krótkimi rękawami. Drugi miał czarne włosy i wyglądał niemal jak albinos ze względu na swoją cerę; miał włosy w kolorze siwizny i pieprzu. Obaj wydają się mieć około 45 lat. W domu jego żona konfrontuje się z nim, mówiąc mu, że martwiła się, odkąd tak długo zwlekał.

Dodatek HC

Źródło: Carlos Heredero, Ovnis Cubanos

Typ: G

Opracował - ©R.K.Fr. Sas - Leśniakiewicz

O pulsowaniach Wszechświatów

 

Ostatnio media obiegła hiobowa wieść – życie na Ziemi wkrótce się skończy. Eksperci z NASA i Uniwersytetu Toho dzięki nowoczesnym symulacjom komputerowym określili możliwy termin całkowitego zaniku życia, podkreślając przy tym, że chwilowo nie grozi nam żadne natychmiastowe zagrożenie. Badacze twierdzą, że to odległy scenariusz. Chodzi bowiem o rok... 1.000.002.021. Superkomputer przeanalizował różne warianty dotyczące przyszłości Ziemi, wyznaczając potencjalny rok, w którym może dojść do ostatecznego wygaśnięcia wszelkich form życia. Mimo że brzmi to dramatycznie, naukowcy uspokajają, iż wskazana data jest niezwykle odległa w czasie. Zespół specjalistów z NASA oraz Uniwersytetu Toho dążył do sprawdzenia, czy za około miliard lat nasza planeta będzie nadal zdolna do podtrzymania życia. Superkomputer wyznaczył rok 1.000.002.021 jako moment, w którym warunki przestaną być sprzyjające dla jakichkolwiek organizmów. Ilość cyfr w tej liczbie jest dość przytłaczająca. To tak, jakby od aktualnej daty 2025 odjąć 4 lata, po czym dodać do niej... miliard lat.

A zatem mamy miliard lat do końca świata – jak napisali to Strugaccy Bros. w ich kultowej powieści. Nie zapominajmy, że do śmierci Słońca mamy jakieś 5 mld lat, kiedy to Słońce wypali resztę wodoru i zacznie puchnąć sięgając swą powierzchnią do orbity Ziemi. I to będzie prawdziwy koniec naszej planety. Wyżarzona na kość, sucha jak pieprz będzie krążyć wokół białego karła, w jakiego zmieni się nasze Słońce, aż wreszcie spadnie nań z błyskiem i hukiem. No może huku nie będzie słychać, ale błysk będzie potężny…

Tymczasem nasze nocne niebo będzie czarne, bo wszystkie galaktyki odlecą poza horyzont kosmologiczny. Nasz Wszechświat bowiem ekspanduje i to z wzrastającą prędkością wynoszącą ok. 60-80 km/s/Mpc. Aktualnie Wszechświat mierzy ok. 98 mld ly średnicy i jego przestrzeń jest wciąż generowana i to z v > c.

Co z tego wynika? – ano to, że grozi nam wielkie zamrożenie, kiedy wszystkie galaktyki (a raczej to, co z nich zostało) znajdzie się za horyzontem kosmologicznym. I na odwrót – w przypadku odwrócenia się wektora ekspansji dojdzie do skolapsowania Wszechświata i powstania Osobliwości – jak w modelu pulsującego wszechświata. Trudno powiedzieć, czy Wszechświat będzie się kiedyś kurczył do stanu Osobliwości po to, by znów eksplodować w kolejnym Wielkim Wybuchu. Taka jest najpaskudniejsza możliwość.

A teraz o możliwości równie paskudnej.

Zakładając, że istnieje jedno wielkie Multiversum złożone z nieskończonej wielości wszechświatów, które ekspandują we wszystkie możliwe strony a wraz z nimi materia i antymateria oraz teoretyczna ciemna materia i ciemna energia. Nasz Wszechświat rozszerza się jak balon i znajdujące się w nim wyspy materii czyli galaktyki oddalają się od siebie ze stałą prędkością – rys. 1.

Każdy wszechświat generuje swoją przestrzeń i przestrzenie te przenikają się nawzajem, zaś materia znajdując się na styku tychże przestrzeni kondensuje się w strefach zgniotu – rys. 2.

Właśnie tam dochodzi do zapadnięcia się materii z kilku wszechświatów i co za tym idzie pojawia się Osobliwość, która po jakimś czasie wybucha i ekspanduje na zewnątrz – rys. 3.

I tak w koło Macieju przez całe eony. Wychodzi więc na to, że mamy do czynienia z materią z kilku czy kilkunastu wszechświatów, która najpierw się skondensowała w strefie zgniotu, następnie stała się Osobliwością, a potem eksplodowała w Wielkim Wybuchu tworząc nasz Wszechświat. Oczywiście nie jesteśmy w stanie tego zobaczyć – światło bowiem wlecze się z v = c czyli te 300.000 km/s i ma do pokonania biliony megaparseków i rzeczywiście – to właśnie dlatego w nocy jest ciemno i grawitacja się nie równoważy.

Brat Cyprian na XXI wiek

 

Dr Miloš Jesenský Ph.D.

 

„Do Cypriana...

Geniusz loci starożytnych murów klasztoru w Lechnicy, zamieszkiwanego przez Kartuzów przez ponad dwieście lat na długo przed twoim przybyciem, krążył w komórkach twojego ciała w symbiozie z dziewiczą naturą magicznych Pienin i każdego dnia przybliżał cię coraz bardziej do tajemniczej istoty i sensu wszelkiego Bytu. Twoje ślady na śniegu dawno już zatarł czas... Dziś jesteś gwiazdą, tajemniczym zakonnikiem, mistrzem tysiąca rzemiosł, latającym mnichem, znanym lekarzem i farmaceutą. Twój fikcyjny wizerunek zdobi opakowania herbaty, pamiątkowe monety i banknoty oraz znaczki pocztowe. Nakręcono o tobie film, na twoją cześć organizowane są Dni Cypriana, a naukowcy i świeccy spierają się o to, czy naprawdę latałeś, czy też „tylko” sporządzałeś zielnik i leczyłeś ludzi. A jednak zapominają, że przybyłeś w to miejsce jako pielgrzym, pokornie poszukujący i mający nadzieję... Wędrowiec, który na chwilę złożył swoje wyimaginowane skrzydła na ołtarzu wiedzy."

Ingrid Majeriková

 

Wśród rzadkich i dlatego cennych momentów historycznych, co do których historycy mogą się zgodzić, znajduje się pozornie nieistotny epizod z wakacyjnej podróży jednego z ojców europejskiej fantastyki naukowej, Juliusza Verne’a (1828–1905). Słynny pisarz płynął jachtem po Morzu Śródziemnym latem 1884 roku. W czerwcu podróżował przez Włochy i zatrzymał się w Mediolanie, gdzie, według jednego z jego biografów, „przez długi czas pochylał się nad rysunkami maszyn latających i notatkami Leonarda da Vinci”. A inny pisze: „Przejeżdża przez Mediolan, gdzie zatrzymuje się, aby studiować notatki i szkice genialnego artysty Leonarda da Vinci, który między innymi zajmował się również zagadnieniami lotnictwa. Te szkice i notatki interesują Julesa”.

I nie tylko jego. Jeśli możemy w to uwierzyć, w ubiegłym wieku brat Cyprian, wówczas jeszcze nowicjusz i przyszły „latający mnich” z Czerwonego Klasztoru nad Dunajcem, o którego życiu niewiele wiemy, także zasiadł do dyskusji na temat planów lotu Leonarda.

 

Mnich między niebem a ziemią

 

Urodził się 28 lipca 1724 r. w Polkowicach na Śląsku, a jego nazwisko rodowe brzmiało Jaisge. Jego młodość pozostaje dla nas w dużej mierze nieznana. Sytuacja w danych biograficznych poprawia się dopiero po 13 września 1753 r., kiedy złożył śluby zakonne w klasztorze kamedułów w Zoborze. Źródła współczesne mówią o nim jako o człowieku bardzo wykształconym, który studiował we Wrocławiu, Brnie, Częstochowie i najprawdopodobniej we Włoszech.

Do Czerwonego Klasztoru przybył w 1756 r., gdzie mieszkał aż do śmierci w 1775 r., po której pojawiły się liczne plotki o jego pragnieniu latania. Zostały one uchwycone w 1807 r. przez uczonego rodowitego mieszkańca Kieżmarku Christiana Genersicha (1759 – 1825), a w 1937 r. przez historyka Jána Liptáka (1889 – 1958) w jego studium „Czerwony Klasztor i brat Cyprian”.[1] Dekadę później motywy te pojawiły się w powieści polskiego autora Jana Wiktora „Skrzydlaty mnich”[2], której słowackie tłumaczenie ukazało się rok później. W przypisie czytamy, że podstawowym motywem dzieła jest zwycięstwo przesądu, zła i uprzedzenia nad genialną ideą człowieka-wynalazcy, który siłą woli, darem rozumu i zdecydowanym działaniem wyprzedził kilka pokoleń.[3]

Akcja dramatycznej powieści Wiktora rozgrywa się głównie w Czerwonym Klasztorze, w Pieninach i w Krakowie, gdzie brat Cyprian poszukuje tajemniczej księgi przypisywanej szlachcicowi Twardowskiemu, polskiemu odpowiednikowi Doktora Fausta, która rzekomo zawiera instrukcje, jak człowiek może latać. Stara historia, na której opiera się autor, opowiada o odważnym i uczonym mnichu, który po skonstruowaniu mechanicznych skrzydeł udaje się wzbić z najwyższego z pięciu szczytów Trzech Koron nad grzbiety Tatr. Mówi się, że maszyna osiągnęła taką wysokość, że jej lustrzane odbicie można było zobaczyć na dnie Morskiego Oka, dopóki nie została strącona na ziemię przez uderzenie pioruna, którym Cyprian został rzekomo ukarany przez rozgniewane moce niebiańskie. Później miejscowy biskup nakazał spalić diabelską maszynę na granicy w Białej Spiskiej, a jej wynalazcę zesłano do więzienia klasztornego na równinie, jak najdalej od wysokich gór, aby jego pragnienie wysokości wygasło na zawsze.

I tak dzielny człowiek został skazany na życie w bezczynności, której zawsze nienawidził, a pośród silnych murów klasztornej celi mógł latać tylko we śnie i wizjach.

Niestety, obecnie brakuje jakichkolwiek zweryfikowanych świadectw o jego maszynie i próbach latania. Jednak legendy o latającym mnichu z pewnością mają prawdziwy rdzeń. Pewną wskazówkę dostarcza na przykład niepozorny zapis mszy odprawianych w Czerwonym Klasztorze, w którym Cyprian jest opisany jako Włoch: ...pre defuncto fratre Cypriano Italo, najwyraźniej w znaczeniu wskazującym na jego pobyt w tym miejscu. Dlatego też całkowicie uzasadnione jest zastanawianie się, czy Cyprian mógł zapoznać się z budową maszyn latających we Włoszech z zachowanych kodeksów Leonarda da Vinci. W takim przypadku nawet podobne, bardzo krótkie zdanie ujawniłoby istotny związek między pracą włoskiego geniusza z przełomu XV i XVI wieku a słowackim polihistorem z połowy XVIII wieku.

Spróbujmy więc wyobrazić sobie Cypriana jako młodego człowieka sfrustrowanego pragnieniem wiedzy, stojącego nad szkicami maszyn latających Leonarda. Gdzieś we Włoszech, być może w którejś z tych cichych bibliotek klasztornych, w których przechowywano mądrość poprzednich stuleci, nagle znalazł się w fascynującym świecie łączącym piękno i naukową precyzję, technologię i sztukę. Kreatywny i techniczny talent mistrza Vinciego, którego idee wciąż wyżłabiają granice ludzkiej wiedzy, mógł wydawać się Cyprianowi zwierciadłem jego własnych, wewnętrznie rozdartych pragnień. Z jednej strony czekała go duchowa podróż z surowymi regułami zakonu kamedułów, z drugiej strony przed jego oczami pojawiły się mechanizmy, które pozwoliłyby mu uwolnić się od grawitacji ziemi - coś w rodzaju wniebowstąpienia za pomocą maszyn. Gdyby Cyprian zagłębił się w te teksty, mógłby odczuć jakąś formę fatalnego związku. Po tylu latach nauki i poszukiwań, oto przed nim stało dziedzictwo wolnomyślnego geniusza łączącego piękno sztuki z precyzją naukowych obliczeń. Jeśli to się naprawdę wydarzyło, dla Cypriana spotkanie ze szkicami Leonarda nie było tylko intelektualnym odkryciem, ale momentem, w którym jego własne pragnienie oderwania się od ziemi mogło się zmaterializować. W głębi duszy było to spotkanie nie tylko z technologią, ale z tym samym pragnieniem zrozumienia świata, które dręczyło człowieka, który wbrew swoim czasom starał się pokonać ich ograniczenia.

 

Historia, której podcięto skrzydła

 

Sąsiednia Polska również zdaje się mieć pewne pojęcie o włoskim szlaku Cypriana, ponieważ koprodukcja filmu z 2010 roku w reżyserii Mariany Čengel Solčanskiej, „Legenda o latającym Cyprianie”, została tam wydana przez dystrybutorów pod jeszcze atrakcyjniejszym tytułem „Latający mnich i tajemnica da Vinci”. Mamy więc w tytule nie tylko latającego mnicha, ale także nawiązanie do Leonarda da Vinci, ale pozostaje zagadką, dlaczego potencjał twórczy tego niewątpliwie atrakcyjnego tematu pozostał praktycznie niewykorzystany. I to pomimo faktu, że sam tytuł obiecuje wielkie rzeczy - „latanie” jako mnich w XVIII wieku oznaczało nie tylko oderwanie się od ziemi, ale przede wszystkim przeciwstawienie się siłom, które wiążą ducha. Zamiast godnego podziwu dramatu życiowego uczonego w habicie mnicha, wszechstronnego uczonego, którym kieruje pozornie niemożliwa chęć ucieczki, otrzymujemy dziwną opowieść o rozbójniku, który się nawrócił i stał się tajemniczym mnichem Cyprianem, owianym legendami. Pytanie brzmi, po co wymyślać taką historię, skoro dysponujemy już oryginalnymi legendami, których narracja przewyższa fantazję scenariusza filmowego. Przy tej okazji przypominam sobie, jak we wrześniu 2010 roku nieżyjący już historyk i popularyzator historii Słowacji Pavel Dvořák (1937–2018) powiedział mi na korytarzach międzynarodowego festiwalu Etnofilm w Czadcy, że otrzymał ofertę bycia ekspertem-konsultantem przy wspomnianym filmie, ale po przestudiowaniu scenariusza uprzejmie odmówił. Z przepraszającym uśmiechem wyjaśnił mi, że taka historia o latającym Cyprianie, który w niej nawet nie lata, a mnichem jest tylko z konieczności, po prostu nie pasuje do jego wizji historii.[4]

Cyprian jest idealną postacią do alegorycznej opowieści o konflikcie wiary z nauką, posłuszeństwa z pożądaniem, nieba z ziemią. Jego legenda stanowi potężny archetyp – samotnego poszukiwacza, który przekracza granice swoich czasów i płaci wysoką cenę za swoją odwagę i ciekawość. Motyw ten ma wymiar starożytnej tragedii, ale także współczesnego egzystencjalizmu. Mimo to film pozostaje zamknięty w zewnętrznych sceneriach – w klasztorze, w lasach, w surowych gestach – i nie przekazuje widzowi prawdziwego wewnętrznego dramatu.

Szczególnie problematyczne jest to, że twórcy postanowili wyobrazić sobie Cypriana jako byłego przestępcę, który ucieka od swojej przeszłości i dla którego klasztor staje się formą schronienia. Taki motyw jest nie tylko historycznie nieuzasadniony, ale w kontekście legendy jest wręcz niepokojący. Prawdziwy Cyprian – jakiego znamy z pism i tradycji – był mnichem o poważnych zainteresowaniach naukowych, a nie postacią z mrocznych romansów. Przypisywanie mu przestępczej przeszłości jest tak samo „odpowiednie”, jak przedstawianie „boskiego” Leonarda jako byłego złodzieja, który przypadkowo odkrył perspektywę. Zamiast zagłębiać się w tajemnicę tego pragnienia latania – które symbolicznie oznacza transcendencję, ucieczkę od dogmatów i spełnienie duchowego potencjału – twórcy wybrali raczej oklepaną historię o grzeszniku, który próbuje pokuty. Ale taką historię mógłby opowiedzieć każdy, gdziekolwiek. Historia Cypriana jest wyjątkowa właśnie dlatego, że jej celem nie jest pokuta – ale wiedza, lot, naruszenie porządku naturalnego. Jest to dosłownie historia inicjacyjna, zadająca śmiałe pytania o granice wiary, wolności osobistej i odwagi, by myśleć inaczej.

 

Polihistor w habicie

 

Ciekawość, odwaga, empatia, mądrość, tajemniczość, a także siła ducha i intelektu – to wszystko są cechy, które kojarzę z bratem Cyprianem – pisze poetycko historyk, pisarka i wydawca Milica Majeriková-Molitoris. - Wyobrażam go sobie spacerującego po kwitnących łąkach Zamaguru, a wiatr rozwiewa mu włosy na wszystkie strony, gdy zbiera zioła w lekkim ukłonie przed potęgą natury i wkłada je do płóciennej kieszeni, wiedząc, jak mogą zmienić czyjeś życie. Wieczorami próbuje mieszać mikstury i spisuje swoją wiedzę w kilku językach, ponieważ wszystkie dzieci Boga na tym świecie mają prawo wiedzieć i wiedzieć, jak pomóc sobie i innym. Ostrożnie wyciąga sprasowaną roślinę spośród stron ciężkiej, grubej księgi i dodaje ją do swoich notatek. Orbis Pictus... Wnosi światło w ciemność poprzez znaną moc szkła i luster, a następnie w wieczornym wietrze, z okrągłym kamieniem w dłoni, w milczeniu patrzy na majestatyczne ptaki drapieżne, które żeglując nad horyzontem, widzą wszystko tutaj z lotu ptaka. Czy on też może to zrobić? Czuje, że może. Że on też pewnego dnia powstanie i oswoi moc natury, aby służyć ludziom. W tym widzę jego symboliczne i prawdziwe dziedzictwo.[5] Brat Cyprian żył w XVIII wieku, kiedy świat dopiero budził się z barwnych snów baroku, a racjonalizm zaczynał zajmować swoje miejsce. Mnich, który wyłonił się ze ścisłej tradycji monastycznej, był jednak – wbrew wszelkim oczekiwaniom – człowiekiem ciekawym, niespokojnie poszukującym w duchu i otwartym w umyśle na to, co wciąż było tylko podejrzewane. Cyprian nie był zwykłym mnichem. Był wszechstronnym uczonym, lekarzem, botanikiem, prawdopodobnie także alchemikiem – i w pewnym sensie prawdziwym wizjonerem.

 

Mnich Cyprian jest niewątpliwie jedną z najbardziej fascynujących postaci w historii Słowacji – przyznaje historyk Martin Homza. - Jest na to więcej niż wystarczająco powodów i wielu słusznie lub niesłusznie porównuje go do Leonarda da Vinci. Jednak dla mnie jest on szczególnie interesujący jako autor obszernego herbarium.[6]

Takiego samego zdania jest antropolog Andrej Mentel, który również docenia zielnik Cypriana z lat 60. XVIII wieku jako wyjątkowe świadectwo dojrzałości współczesnej botaniki i nauk o zdrowiu na Słowacji:

Zielnik Cypriana stanowi znaczący wkład do wiedzy botanicznej swoich czasów. Jego praca dokumentuje występowanie roślin w określonych miejscach, w tym dane o warunkach ekologicznych siedliska, co jest cenne dla botaniki historycznej. Jednak znaczenie zielnika wykracza poza samą botanikę, ponieważ dostarcza również cennych informacji na temat historii medycyny, farmacji i życia monastycznego w XVIII wieku.

Szczegółowe notatki dotyczące miejsc zbioru i warunków ekologicznych roślin pozwalają na rekonstrukcję historycznego rozmieszczenia gatunków i ich siedlisk. Informacje te są cenne dla bieżących badań ekologicznych i etnobotanicznych, a także dla badania zmian bioróżnorodności i wykorzystania roślin w medycynie tradycyjnej.

Wkład zielnika w badania językoznawcze i etnograficzne. Zielnik zawiera nazwy roślin w Łaciny, niemieckiego, greckiego i polskiego, co dostarcza materiału do badań językoznawczych i badań nad ludową nomenklaturą roślin. Dane te mogą przyczynić się do zrozumienia historycznego wykorzystania roślin i ich znaczenia w kontekście kulturowym. Jest to szczególnie ważne dzisiaj, gdy potrzeba głębszego zrozumienia tzw. „tubylczych” lub tradycyjnych systemów wiedzy o przyrodzie staje się coraz bardziej pilna - nie tyle ze względu na ich pragmatyczną lub być może ekonomiczną wartość, co raczej ze względu na ich znaczenie jako części dziedzictwa kulturowego.

Herbarium Cypriana dokumentuje poziom wiedzy botanicznej w XVIII wieku i wskazuje, w jaki sposób wiedza przyrodnicza rozprzestrzeniała się w środowisku klasztornym. Jego praca pokazuje powiązania między praktycznym wykorzystaniem roślin a naukowym zainteresowaniem ich systematycznym badaniem. Chociaż sam klasztor, w którym pracował Cyprian, został zamknięty wkrótce po jego śmierci, więc nie mamy możliwości zrekonstruowania sposobów odbioru i rozwoju jego wiedzy, to już w samym herbarium możemy dostrzec ślady dokumentujące, że nad pracą aktywnie pracowało kilka osób (czy to byli uczniowie Cypriana, czy współpracownicy). Z pewnością nie był to akt odosobniony ekscentrycznego zakonnika, ale próba rozwinięcia działalności naukowej i edukacyjnej, która miałaby wpływ również na życie poza murami klasztoru.[7]

 

Osoba brata Cypriana jest nierozerwalnie związana w naszej historii i literaturze z zielnikiem, który zawiera prawie 300 okazów roślinnych – zgadza się z wcześniejszymi opiniami historyczka Radka Kacvinská-Palenčárová. - Ogólnie rzecz biorąc, w słowackiej historiografii i literaturze ludowej pojawia się jako brat zakonny w zakonie kamedułów w Czerwonym Klasztorze, a także przyrodnik, botanik, farmaceuta, uzdrowiciel ran, alchemik... W legendach i tradycji ludowej jest określany jako latający mnich, co wiąże się z legendą o budowie latającej maszyny. Legenda o latającym mnichu miała zostać przywieziona tutaj z Wirtembergii na Spisz przez chłopów, których cesarz Józef II przesiedlił po zniesieniu klasztoru kamedułów nad Dunajcem, aby uprawiać pola na terenie dawnego klasztoru. Zasługą mnicha, o której być może w ogóle nie wspomniano, jest nadawanie nazw roślinom w zielniku, oprócz innych języków, także w języku polsko-słowackim. Moim zdaniem ta wszechstronna osobowość zasługuje na większą uwagę. Powstał już film fabularny o Cyprianie, powstała też powieść, a kosmetyki zostały nazwane jego imieniem, ale wciąż jest miejsce na badania, które mogłyby przynieść ciekawe rezultaty i tym samym pomóc nie tylko poznać naszą historię, ale także pobudzić turystykę.[8]

 

Wznosić się duchem, spadać ciałem

 

Życie Cypriana opierało się na nieustannym napięciu między dwoma biegunami: między posłuszeństwem monastycznym a wewnętrznym pragnieniem wiedzy, między ascezą a pragnieniem wysokości — dosłownie i metaforycznie. W czasach, gdy ludzki lot był jeszcze metaforą grzechu lub bluźnierczą próbą naśladowania anioła, Cyprian szukał sposobu, aby przekształcić tę ideę w rzeczywistość. Jego pragnienie latania nie było tylko technicznym wyczynem, ale aktem przekraczania granic — fizycznych, duchowych i społecznych.

Z dzisiejszej perspektywy Cyprian może wydawać się postacią tragiczną. Był związany ślubami posłuszeństwa, milczenia i pokory, a jednak w nim czaiło się pragnienie przekroczenia horyzontu znanego. Jego próba skonstruowania latającej maszyny była aktem ludzkiego rozumu, ale jednocześnie mogła być postrzegana jako herezja — jako kusząca gra na mocy, która należy do Boga. W środowisku religijnym jego pomysłowość można było postrzegać nie jako dar, ale jako niebezpieczeństwo. Jako pokusę wyjścia poza dane ramy, a zatem jako herezję.

Superbia præcedit ruinam. „Pycha poprzedza upadek”, mówi stare łacińskie przysłowie, które przyjęliśmy jako własne. A jednak Cyprian nie działał z dumy. Jego pragnienie latania nie było buntem przeciwko Bogu, ale próbą zrozumienia Jego stworzenia. Podobnie jak Leonardo da Vinci przed nim, a pół tysiąca lat przed nim benedyktyński mnich Eilmer z Malmesbury, on również pragnął tylko jednego – wzbić się w powietrze, spojrzeć na świat z góry, odkryć w kosmosie cichy porządek sił niebieskich. Jego marzenie o lataniu nie było ucieczką od wiary, ale jej spełnieniem — pragnieniem zrozumienia praw rządzących stworzeniem. Być może dlatego legenda Cypriana przetrwała. Nie jako opowieść o pysze i upadku, ale jako ciche świadectwo człowieka, który wierzył, że Bóg nie dał nam powodu, abyśmy bali się z niego korzystać.

 

Przekład ze słowackiego - ©R.K.Fr. Sas - Leśniakiewicz

 

 

---

[1] Lipták, Johann: „Das Rote Kloster und Frater Cyprianus: eine kulturgeschichtliche Studie“, Verlag des Karpathenvereines, Kesmark, 1937.

[2] Wiktor, Jan: „Skrzydlaty mnich“, Atlas, Wroclaw – Warszawa, 1947.

[3] Wiktor, Jan: „Okrídlený mních“, Matica slovenská, Martin, 1948.

[4] Wizja Cypriana jako nawróconego grzesznika pasuje do religijno-romantycznej polskiej tradycji literackiej. Motyw nawróconego i pokutującego przestępcy jest częstym w naszej literaturze romantycznej.

[5] Milica Majeríková-Molitoris – korespondencja z autorem, 11. 5. 2025.

[6] Martin Homza – korespondencja z autorem, 30. 4. 2025.

[7] Andrej Mentel – korespondencja z autorem, 1. 5. 2025.

[8] Radka Kacvinská-Palenčárová – korespondencja z autorem, 10. 5. 2025.