Powered By Blogger

poniedziałek, 19 czerwca 2017

Meteoryt Kilbourn



Kalendarz  meteorytów - 116 lat temu, 16 czerwca 1911 roku, ważący 772 gramy meteoryt spadł w pobliżu miejscowości Kilbourn w amerykańskim stanie Wisconsin, uszkadzając budynek gospodarczy.

Ten wredny kawałek skały uderzył w szopę farmera Williama Gaffneya równo 100 lat temu. Właściciel budynku był jednocześnie świadkiem zdarzenia: usłyszał głośny huk i ujrzał kamień, który z wielką prędkością przeleciał przez dach. Rzeczony obiekt odbił się od podłogi - mijając Billa o centymetry - potem trafił w kamienną podmurówkę szopy aby ostatecznie utkwić w glinie pomiędzy deskami.

Po upadku, meteoryt był tak gorący, że nie dało się go utrzymać w ręce dłużej niż przez dwie sekundy. Ostygł dopiero po ok. półtorej godziny. Czemu meteoryt z Kilbourne jest wyjątkowy? Był to pierwszy udokumentowany przypadek, w którym człowiek znalazł się tuż obok miejsca upadku. Jako, że meteoryt został odkupiony od Gaffneya przez naukowców i dokładnie przebadany, jest to także pierwszy dokładny naukowy opis takiego zdarzenia.
Właściciel stodoły, William Gaffney, opowiadał, że podczas powrotu z pola usłyszał dźwięk, który określił jako, „...huk, hałas, podobny do ciężkich wagonów przejeżdżających przez kamienistą drogę. Hałas był znacznie głośniejszy niż grom. "


Meteoryt przebił się przez dach stodoły, podłogę na poddaszu usłaną warstwą siana następnie uderzył w żłób, odbił się od niego, trafił w kamień węgielny stodoły, gdzie pozostawił po sobie mały ślad a następnie wbił się na 2 i 1/2 cala (około 8 centymetrów) w warstwę twardej gliny, z której wykonana była podłoga na piętrze stodoły.

 Meteoryt opisywano jako szary o metalicznym wyglądzie i błyszczącym w świetle.  Na początku 1912 roku właściciel sprzedał meteoryt firmie Foote Mineral Exton, Penn. za 350 dolarów. Po zakupie przez firmę Foote Mineral Kilbourn meteoryt został pocięty na osiem części i sprzedany. 

Fragmenty meteorytu znajdują się dzisiaj między innymi w Muzeum Historii Naturalnej w Wiedniu, Austria, który ma jeden z ośmiu elementów w kolekcji czy Brytyjskim Muzeum Historii Naturalnej w Londynie, które posiada małe dwa fragmenty o łącznej wadze około 1 grama.


Opracował – Stanisław Bednarz