W 1913 roku „niebo spadło” i
miliony ludzi myślały, że to koniec: kosmiczna zagadka, która wciąż nie została
rozwiązana…
Fragmenty śmieci kosmicznych
stworzonych przez człowieka – uszkodzone satelity i części rakiet – spadają na
Ziemię każdego dnia. Jesteśmy do tego przyzwyczajeni: kolorowe, płonące odłamki
plastiku rozświetlają niebo i poruszają się powoli, łatwo je odróżnić od
naturalnych meteorytów. Ale w 1913 roku takie widowiska były nie do pomyślenia.
Wyobraź sobie miliony ludzi (co
najmniej 30 milionów naocznych świadków) stojących jak zaczarowani, z otwartymi
ustami, patrzących w górę, gdy nad nimi działo się coś dziwnego. Co zobaczyli?
I jak to możliwe, że nikt tak naprawdę nie wie, co to było?
Noc,
w której świat przestał oddychać
9 lutego 1913 roku dziwny
niepokój ogarnął ludzi od Kanady po Brazylię. Instynktownie spojrzeli w górę.
To, co zobaczyli, nie dało się wytłumaczyć. Od czterdziestu do sześćdziesięciu
ogromnych płonących kul pędziło po niebie, poruszając się równolegle do siebie
w złowrogiej ciszy. Całe widowisko trwało około pięciu minut, co wystarczyło,
aby utkwić w pamięci.
Naoczny świadek z Ontario w
Kanadzie opisał to wydarzenie następująco: - Pojawił się ogromny meteoryt, rozdzielił się na dwie części i
przekształcił w wydłużone płonące fragmenty, które wyrzucały iskry. Następnie
kule ognia rzuciły się do przodu i odleciały. Jasna, przezroczysta kula,
przypominająca gwiazdę, przebiła je i przecięła niebo.
Na Bermudach nie pojawiły się te
wydłużone, płonące fragmenty, lecz jedynie świetliste kule, którym towarzyszył
dudnienie i dziwne dźwięki. Niektórzy przysięgali, że ziemia zatrzęsła się,
zanim jeszcze spojrzeli w górę. Następnego ranka gazeta donosiła: „Koniec
świata się rozpoczął”
Ale dziwności na tym się nie
kończyły. Wczesnym rankiem 10 lutego ci, którzy jeszcze nie spali, zobaczyli
drugi akt: „ciemne obiekty” podążały dokładnie tą samą trasą po niebie, tym
razem bez ognistego blasku. Co się działo?
Naturalne
wyjaśnienie… czy nie?
Astronom Clarence Chant miał wówczas uspokoić panikę. Zebrał setki raportów,
obliczył orbitę i doszedł do wniosku, że obiekty te krążyły wokół Ziemi jak
satelity, zanim spadły. W 1913 roku określenie „sztuczny satelita” nie było
określeniem, które ktokolwiek odważyłby się wypowiedzieć, brzmiało absurdalnie.
Chant zaproponował więc naturalną teorię: Ziemia
mogła przechwycić błądzące ciało niebieskie, rodzaj drugiego księżyca, który
krótko krążył wokół niej, po czym się rozbił.
Inny astronom, John O'Keefe, podzielał tę ideę,
sugerując, że wulkany księżycowe wyrzucały skały, które tworzyły tymczasowy
pierścień wokół Ziemi. Twierdził, że wydarzenie z 1913 r. było ostatnim, w
którym spłonął pierścień. Brzmi to wiarygodnie, dopóki nie przyjrzysz się temu
bliżej.
Czy
nie ma wyjaśnienia?
Obliczenia orbitalne Chanta
okazały się trafne; Udało mu się to dzięki obserwacjom obejmującym obszar 11.000
kilometrów. A reszta? Współczesna nauka mówi, że nie. Przechwycone asteroidy
zachowują się inaczej: podążają chaotycznymi, nieuporządkowanymi torami i
rzadko spadają tak wolno. Wulkany księżycowe? Istnieją, ale nie rzucają kamieni
na orbitę Ziemi. A Ziemia kiedyś miała pierścień: dinozaury być może go
widziały, ale w 1913 roku już go nie było.
Następnie 10 lutego nastąpiła „druga
fala”. Pięć godzin później Ziemia się obróciła, ale ludzie znów zobaczyli
obiekty na tej samej trajektorii. Jest to niemożliwe w przypadku pojedynczej,
zanikającej orbity. Chant albo to przeoczył, albo zignorował, co całkowicie
obala jego teorię.
Czy
to mogło być… sztuczne?
Poszlaki są ekscytujące. Obiekty
weszły w atmosferę z nietypowo małą prędkością, tak jakby leciały ślizgowo lub
próbowały kontrolowanego opadania. Następnie rozbiły się one w wyniku „strzałów
ognistych kul”, które przypominały eksplozje, co trudno uznać za zachowanie
naturalnych skał. Pięć godzin później tę samą trasę podążyła druga grupa,
prawdopodobnie była to kolejna nieudana próba lądowania między Kanadą, Stanami
Zjednoczonymi i Brazylią.
Co jeszcze dziwniejsze,
astronomowie przed rokiem 1913 często donosili o „drugich księżycach”. Mówi
się, że jeden z nich świecił „jak słońce nocą, ale krótko”, co do złudzenia
przypomina światło współczesnych satelitów odbijających światło słoneczne. Po
roku 1913 obserwacje te zanikły. Przypadek?
Wielki
Deszcz Meteorów z 1913 roku?
9 lutego 1913 roku odnotowano
znaczący rój meteorów z różnych miejsc w Kanadzie, północno-wschodnich Stanach
Zjednoczonych, na Bermudach, a także z wielu statków na morzu, aż po Brazylię.
Dzięki temu udało się dokonać obserwacji na dystansie ponad 11.000 km, a
wydarzenie to stało się znane jako Wielki Procesja Meteorów 1913 roku lub „Rój
Cyrylicy”.
Meteory były wyjątkowo niezwykłe,
ponieważ nie było widać radiantu, czyli punktu na niebie, z którego zazwyczaj
wylatują meteory. Obserwacje zostały szczegółowo przeanalizowane pod koniec
tego samego roku przez astronoma Clarence'a Chanta, który doszedł do wniosku,
że skoro wszystkie zapisy znajdowały się wzdłuż łuku wielkiego koła, to źródłem
był mały, krótkotrwały satelita Ziemi.
Niezależnie od tego, czy było to
zjawisko naturalne, czy nie, prawda jest taka, że do dziś całe
wydarzenie pozostaje niewyjaśnione. Co
o tym myślisz? Co ludzie obserwowali na nocnym niebie
w 1913 roku?
Moje
3 grosze
Zdarzenie faktycznie bardzo
interesujące. Przypomina mi przelot
Wielkiego Bolidu Polskiego (WBP) z dnia 20.VIII.1979 roku. To było coś tak
dziwnego, że natychmiast pojawiły najdziwniejsze teorie i hipotezy – od
powtórki katastrofy tunguskiej do przelotu ICBM wystrzelonego przez jakiś SSBN
z głębin Morza Norweskiego. WBP najbardziej przypomina mi deorbitację jakiegoś
dużego sztucznego obiektu kosmicznego w rodzaju rakiety Falcon czy katastrofę
promu kosmicznego Columbia.
Nieprawdą jest, że po 1913 roku takie
obserwacje zanikły. Przykładem takiej jest obserwacja WBP czy równie
tajemniczego Bolidu 51°N, który przeleciał nad ówczesnym NRD i Polską wzdłuż 51
równoleżnika. Obserwowany on był także nad ówczesną Czechosłowacją z tamtejszej
części Sudetów.
Podobną obserwację odnotowano w Turcji
z pokładu samolotu lecącego do Istambułu. Tam też widziano rój drobnych,
płonących ciał lecących na dużej wysokości. I tak dalej, i temu podobnie. Oczywiście
mogły to być meteory, kosmozłom czy jakieś mikrokomety. Czy mogły to być
szczątki pojazdów kosmicznych Obcych? Niewykluczone, ale jak na razie takowych
nie znaleziono, co wcale nie oznacza, że ich nie ma…
Opracował: ©R.K.Fr. Sas - Leśniakiewicz
