Z. N. Sorokina z Borisoglebska
W 1973 roku mieszkałam i
pracowałam w Ochotsku, w Chabarowskim Kraju. Wtedy jeszcze nie było telefonii
komórkowej, i jak sami rozumiecie, z mamą rozmawiałam przez międzymiastową raz
w tygodniu. I naraz przychodzi do mnie telegram: „Umarła mama!” Nie od razu
uwierzyłam, przecież całkiem niedawno, w zeszłym tygodniu rozmawiałam z nią
przez telefon, a tu coś takiego… Ale telegram potwierdził lekarz. Zrozumiałam:
żeby zdążyć na pogrzeb musiałam się zbierać do podróży.
Pogoda była nieprzyjemna, rejsy
samolotów zmienione. A i z Ochotska do Chabarowska można było dostać się tylko
samolotem. Udało mi się – załapałam się do jakiegoś transportowego samolotu.
Dalej, już w Chabarowsku trzeba było złapać jakiś samolot pasażerski i polecieć
do Moskwy. I jak raz udało mi się zdobyć bilety na rejs do Moskwy z przesiadką
w Irkucku. Samolot odlatywał w ciągu kilku minut.
I naraz poczułam dziwne
przeczucie, że nie powinnam lecieć tym właśnie samolotem. Rzecz jasna śpieszyło
mi się, ale zdecydowałam się poczekać na następny, który wylatywał za dwie
godziny i leciał do Moskwy bez międzylądowań. I co myślicie: już znajdując się
w powietrzu my, pasażerowie, nieoczekiwanie dowiedzieliśmy się, że samolot z
którego zrezygnowałam miał problemy w czasie lądowania na pasie lotniska w
Irkucku!
Od tego czasu minęło wiele lat,
a ja do dziś dnia z dreszczem strachu wspominam tamto zdarzenie. Nie jestem
zbytnio wierząca, ale w tym przypadku przyszło mi uwierzyć w interwencję
Anioła-stróża.
Tekst i ilustracja – „Tajny XX
wieka” nr 20/2014, s. 24
Przekład z j. rosyjskiego –
Robert K. Leśniakiewicz ©
