Akweny wokół północno-wschodniej Islandii
Atlantycka baza Obcych
Tony Dodd
Są to fragmenty
książki pt. „Alien Investigator”. Jest
to podsumowanie wydarzeń zarysowane przez brytyjskiego badacza Tony’ego Dodda w
jego ostatniej pracy pt. „Alien Investigator”, a dotyczącej UFO-aktywności na
Północnym Atlantyku, w tym niepublikowane (bardziej pasuje tu słowo „zduszone”)
obserwacje NOL-i na Islandii.
Islandia jest bogata w folklor i ma
swą własną historię obserwacji UFO. Donoszono o małych istotach na lodowcu Snaefellsjökull,
gdzie mieszkańcy zostawiają jedzenie dla „małych, szarych ludzi”, którzy
mieszkają pod lodowcem.
Zimą 1992 roku, był bardzo aktywnym
rokiem jeżeli idzie o obserwacje UFO nad Północną Szkocją, gdzie setki świadków
meldowało o nieznanych światłach i dziwnych obiektach na niebie. W tym okresie,
jeden incydent został opisany w National Press, kiedy to w dniu 20 grudnia NOL
został wykryty przez radar w okolicy Orkadów i wysłano myśliwiec do
przechwycenia go. Jak doniosły moje źródła, NOL i samolot znikły z ekranu
radaru, a wszelki kontakt radiowy się urwał – powtarzając tym samym incydent z
samolotem o sygnale wywoławczym Foxtrot 94.
[Chodzi o incydent
z dnia 8.IX.1970 roku, kiedy to amerykański lotnik kpt. pil. William Schaffner (USAF) zginął nad
Morzem Północnym w czasie pościgu za UFO. Samolot Lightning XS894 został
potem znaleziony na dnie morza – uwaga tłum.]
Rozpoczęły się poszukiwania i
zidentyfikowano zaginiony samolot w odległym, odludnym miejscu Orkadów. Samolot
był w jednym kawałku, ale bez pilota, jednakże kontrolowane lądowanie na tym
skalistym gruncie było właściwie niemożliwe.
W czasie mojego dochodzenia, dostałem
informację ze źródeł w Royal Navy, że trzy wielkie UFO były śledzone jak wpadły
w fale morza w okolicach Langeness, Islandia. Były one obserwowane radarem i
wizualnie przez wielu świadków. Jednocześnie widziano szybko poruszające się
podwodne pojazdy, z błyskającymi światłami, najwidoczniej śledzone przez
świecący obiekt na niebie, który leciał na południe w kierunku Szkocji. Te
obiekty podwodne spowodowały znaczne uszkodzenia sieci rybackich co
spowodowało, że okręt patrolowy Narodowej Islandzkiej Straży Przybrzeżnej
(NICG) został odetaszowany na ten akwen.
W dniu 23 grudnia, dwie kanonierki z
Islandzkiej Floty plus patrolowiec NICG pokazały się tam ostentacyjnie dla
„obserwacji”. Załogom nie powiedziano dlaczego i po co. Dołączyły one do innych
okrętów – w tym brytyjskich – oficjalnie w celu wzięcia udziału w „ćwiczeniu”
koło Bożego Narodzenia. Gazety donosiły, że śledzono wielki podwodny pojazd –
spekulacje mówiły o rosyjskim okręcie podwodnym.
Zgodnie z moimi źródłami, śledzono
kolejne 4 NOL-e jak wpadły do morza, w tym samym sektorze i znowu zaobserwowano
ten szybko poruszający się pojazd podwodny. W tym samym czasie, jeden z
amerykańskich okrętów zaginął bez śladu. W czasie poszukiwań NATO, jeden z
brytyjskich okrętów podwodnych naraz utracił moc i opadł na dno morza, potem
moc powróciła i okręt kontynuował operację.
12 stycznia: warunki pogodowe
pogorszyły się, zmuszając małe islandzkie jednostki do poszukania schronienia
we fiordzie Langeness, gdzie przebywały przez trzy tygodnie. W tym samym
czasie, Islandzkie Radio donosiło o wielkim UFO widzianym nad górami na
wschodzie wyspy, kiedy to miejscowi mieszkańcy meldowali o zaobserwowaniu
małych postaci wokół lodów fiordu w czasie przerażających warunków pogodowych.
25 luty: amerykańska flotylla złożona
z trzech niszczycieli poza Kołem Polarnym ostrzegła wszystkie jednostki
pływające, by nie zbliżały się do niej na odległość 3 mn. Poza strefą zakazaną,
radiolokatory wykryły 16 celów powietrznych nad Amerykanami. Były one widoczne
jako jasne, bursztynowe światła schodzące z nieba, w warunkach bardzo złych dla
helikopterów. Światła zawisły nad Amerykanami, potem szybko się rozproszyły.
W marcu, samolot Icelandic Airlines w
rejsie do Reykjaviku z Londynu był eskortowany przez dwa białe BOL-e od
Północnej Szkocji – jak zeznała załoga i pasażerowie.
W kwietniu 2 islandzkie kutry
rybackie zniknęły bez śladu. Załoganci z ekip poszukiwawczych opowiadały o
białych, rurowatych światłach wiszących nas ich statkami. Radia im padły, póki
światła nie zgasły. Wszyscy załoganci zostali ostrzeżeni, by nie mówili nikomu
o tym co widzieli.
15 kwietnia: tylko dwa amerykańskie
niszczyciele pozostały na tym akwenie. Pozostałe jednostki otrzymały rozkaz
poszukiwania zaginionego okrętu. Nazwy amerykańskich okrętów zostały
zasłonięte, a ich załogi były ubrane w mundury i oporządzenie do walki.
Ponownie podano ostrzeżenie do wszystkich wojskowych i cywilnych jednostek, by
nie zbliżano się do Amerykanów na dystans 3 mn.
Mój kolega zbliżony do ONI zaczął
badać aktywność morską koło Islandii. Oficer wywiadu potraktowała raporty po
macoszemu, wyśmiała i wyszydziła je. Jednakże potem ta sama kobieta oddzwoniła
do mnie z pretensjami wygłoszonymi agresywnym tonem, że nic nie wie o żadnych
meldunkach…
W tym miejscu urwał się mój kontakt z
kolegą i został przywrócony, kiedy powrócił on do domu. On powiedział, że
wszystkie rozmowy były kontrolowane w obawie przed przeciekami.
Połowa kwietnia: rosyjskie okręty
dołączyły do pozostałych okrętów na Północnym Atlantyku, pojawiły się one u
wejścia na Morze Barentsa. Przechwycono rozmowy pomiędzy rosyjskimi okrętami,
które przekazywały informacje o tym, że „obserwują nieznany pojazd podwodny”.
Tymczasem brytyjskie gazety donosiły:
„Połączone siły amerykańsko-rosyjskie prowadzą wspólne ćwiczenia”.
Dowiedziałem się od wysoko
postawionego źródła w USA, że ekipa dalekich obserwatorów (ekstrasensów),
pracujących dla Departamentu Obrony USA, została poproszona do pomocy w
poszukiwaniach zaginionej jednostki. Oni stwierdzili, że był to Sea
Shadow – nowowprowadzony okręt zbudowany w oparciu o technologię
„stealth” który holował barkę załadowaną najbardziej zaawansowanym sprzętem
detekcyjnym służącym do monitorowania operacji górniczych prowadzonych
(uwaga!!!) przez Pozaziemian. Oni nie mogli domyślić się, gdzie ten okręt
zaginął. Ciekawe jest to, że znane tam są złoża naturalnych materiałów
radioaktywnych na tym obszarze.
W dalszym ciągu mojego dochodzenia
udało mi się dotrzeć do kilku rybaków, którzy meldowali o obserwacjach wielkich
czarnych trójkątów tak wielkich jak boisko do piłki nożnej, poruszających się
pod wodą w otoczeniu kolorowych światełek. Oni są doświadczonymi rybakami,
obznajomionymi z rosyjskimi i amerykańskimi okrętami podwodnymi, które
patrolują te akweny.
Moje źródło w Icelandic Airlines
opowiedziało mi, że od 1993 roku miały tam miejsce incydenty z okrągłymi
obiektami, które „doczepiały” się do samolotów. Pewien pilot omal nie wpakował
maszyny do oceanu próbując strząsnąć dwa z nich, po jednym na każdym skrzydle.
Raport od żołnierza Norweskich Sił
Powietrznych mówił o incydencie, który miał miejsce w dniu 9 grudnia o godzinie
07:15 CET w Północnej Norwegii. Wielki horyzontalny płomień ukazał się na
niebie ponad Bardufoss, a który nie mógł być spowodowany przez zjawisko
atmosferyczne czy meteoroid. Był on bezgłośny, niczego nie złapano na radarze i
nie ma żadnego oficjalnego wyjaśnienia.
Obserwacje na Północnym Atlantyku
zaczęły się mnożyć w określonych obszarach, i były to zazwyczaj wielkie, czarne
trójkątne obiekty, w odstępie kilku tygodni.
Poniedziałek, dnia 12.II.1996 roku,
godz. 19:30 EGT – kuter rybacki z Cieśniny Duńskiej połączył się radiowo z
islandzkim Zachodnim Wybrzeżem. Rybak twierdził, że wielki, trójkątny pojazd
się pokazał i zawisł w powietrzu w bliskiej odległości od jego kutra. W czasie
nadawania tego meldunku zerwała się łączność, a po jakimś czasie, kiedy ją
odzyskano, rybak stwierdził, że cała elektronika na pokładzie padła mu na
pewien czas. On i załoga obserwowali ten dziwny pojazd przez pewien okres
czasu, a potem NOL powoli zanurzył się w wodę. Prąd powrócił w chwili, gdy
obiekt znikł pod wodą.
Sześć dni później (18.II), o godzinie
21:00 EGT kuter ten odezwał się po raz drugi. Przerażony rybak meldował, że
trzy wielkie, trójkątne obiekty, w towarzystwie trzech czerwono świecących
BOL-i wynurzyły się z morza i unosiły się w powietrzu nieopodal ich kutrów.
Zapytany, czy były one obserwowane na radarze, załogant odpowiedział, z nie a
radar przestał działać, kiedy załoga obserwowała te UFO. Były one czarne z
światełkami świecącymi wyznaczającymi ich kontury… I znów łączność się urwała i
znów się nawiązała, kiedy UFO znikły z powrotem w morzu.
Następnego dnia (19.II), załoganci z
innego statku rybackiego obserwowali gigantyczną sferoidę wiszącą w powietrzu
nieopodal statku, która poruszała się powoli i wreszcie znikła w morzu. W
godzinę później statek ów znowu się odezwał:
- Teraz mamy tutaj 6 wielkich,
ruro-kształtnych obiektów unoszących się w powietrzu nieopodal naszej pozycji.
One są koloru niebieskiego i nie powodują jakiegokolwiek hałasu. Wszystkie te
dziwne rzeczy powodują obawy załogi i nie lubimy tego wszystkiego.
W dwa miesiące później (19.IV), o
godzinie 22:55 GMT, skontaktował się on ze statkiem rybackim znajdującym się
200 mn/370 km na południowy-zachód od wybrzeży Islandii. Rozmówca powiedział:
- Nie uwierzysz mi w to, co ja właśnie
widziałem. Łowiliśmy sobie spokojnie koło grupy amerykańskich okrętów i naraz
błysnęło oślepiające światło i jeden z okrętów znikł nam z oczu. Wiem, ze to
brzmi po wariacku, ale daję słowo, że stało się to dosłownie kilka chwil temu.
W chwilę potem, podpłynął do nas jeden z amerykańskich okrętów i kazał się nam
i innym rybakom wynosić natychmiast, i im szybciej tym lepiej. Nasz kapitan był
nawet zadowolony z tego, kazał nam zabrać statek z tego akwenu i wrócić do
naszego portu na Islandii. Teraz wracamy na Islandię. Ten incydent wzburzył nas
wszystkich, a szczególnie kapitana. Zamknął się w kabinie z dużą butelką
whisky…
Jak przedtem, zaginięcia statków i
okrętów były zaprzeczane i wyciszane przez władze. Dziwiło mnie to, jak takie
rzeczy mogły być trzymane w sekrecie, gdy poszkodowane rodziny mogły zadawać
niewygodne pytania? Moje wysoko postawione kontakty zapewniły mnie, że uciszenie tych rodzin
stanowi najmniejszy problem, odkąd istnieje system rent i odszkodowań.
Alternatywnie rozważa
się możliwość, że US Navy może posiadać i testować wysoce wyrafinowane
technicznie urządzenia maskujące. (Tu i dalej podkreślenie moje – tłum.)
Doniesienia sączyły się także w lecie
1996 roku, głównie o dziwnych światłach i obiektach na niebie niewykrywalnych
dla radaru, dziwne transmisje radiowe wychwytywane przez pewnego badacza z RAF
i komercyjne samoloty tylko upewniają mnie, dzieje się coś niezwykłego.
Jesienią odnotowano potężną falę UFO
nad Wschodnią Anglią. Czerwone i zielone obracające się światła były widziane
nad falami, na południowy-wschód od Skegness nad Morzem Północnym. Wśród
świadków byli: miejscowy policjant, załoga statku, pasażer samolotu
przelatującego w tej okolicy, funkcjonariusze Straży Przybrzeżnej i miejscowi
mieszkańcy. NOL był wykryty przez radar.
Tutaj przedstawiam zapis rozmów
radiowych odnotowanych przez Placówkę Straży Przybrzeżnej w Yarmouth (CG),
które zaczęła o godzinie 03:14 GMT policja w Skegness następującą informacją:
·
Godzina 03:24, Policja
w Skegness – widzimy dziwne czerwone i zielone światło rotujące na niebie
dokładni w kierunku południowego-wschodu od Skegness. Wygląda to, jakby to było
światło stacjonarne i nie słychać żadnego samolotu nad tym rejonem.
·
g. 03:26, Baza Kinloss
RAF (Szkocja) – Northwood ma kontakt radarowy w namiarze 221° w odległości 16
mi/~25,6 km. Cel wygląda na stacjonarny i teraz nie mamy możliwości określenia
wysokości, na której się znajduje, ale musi on być takiej wielkości, jak to
podają ze Skegness.
·
g. 03:46, TT Conocoast
tankowiec na morzu – mamy te światła na wizualnej. Teraz świecą czerwono,
zielono i biało. Nie możemy go zidentyfikować jako samolotu, wygląda na
stacjonarny obiekt i znajduje się na wysokości około 1 mili.
·
g. 03:46, Yarmouth CG –
czy widzieliście ze swej pozycji jak się pokazało?
·
g. 03:46, TT Conocoast
– nie, to pokazało się i jest stałe.
·
g. 03:53, RAF – z
Neatishead mówią, że to może być spowodowane przez pogodę.
·
g. 03:53, Yarmouth CG –
nie sądzę, mamy kontakt wizualny.
·
g. 03:53, RAF – dobra,
RAF Neatishead i RAF Northwood meldują, że ten obiekt nie ma transpondera i nie
ma możliwości ustalenia, co to jest. To oczywiste, że cokolwiek to jest, nie
chce, byśmy się dowiedzieli czym jest naprawdę. Także RAF Neatishead melduje,
że to znajduje się na pozycji wprost nad Bostonem (Lincolnshire).
·
g. 04:08, TT Conocoast
– to cały czas się nie porusza i błyska czerwienią, zielenią, błękitem i bielą.
Wygląda jakby był na dużej wysokości, na północ od nas, ale nie słyszymy
odgłosu pracy silników.
·
g. 04:17, Yarmouth CG –
Skegness, czy możesz zrobić z tego wideo, RAF jest tym zainteresowane i później
weźmie to od was?
·
g. 04:27, RAF – RAF
Neatishead ma oko na coś, co wygląda jak bałagan na radarze.
·
g. 04:45, Yarmouth CG –
Conocoast,
możesz dać nam dane?
·
g. 04:45, TT Conocoast
– widzimy dwa światła błyskające czerwono i zilono.
·
g. 05:01, Yarmouth CG –
podaj nam namiar na te światła.
·
g. 05:01, TT Conocoast
– tam jest jedno stacjonarne światło na namiarze 345°, zaś drugie mam na
namiarze 160°. Oba światła są widoczne gołym okiem i oba pokazują te same
wyświetlane kolory: czerwony, niebieski, zielony i biały.
·
g. 05:17, Policja w
Boston – ciągle widzimy te światło, jest ono na kierunku południowy-wschód i
wygląda na to, że jest 40-45° nad horyzontem. Jest ono bardzo jasne.
·
g. 05:21, RAF – RAF
Neatishead wciąż to obserwuje i nie wiedzą, jak to wyjaśnić. Jeżeli to są
helikoptery, to powinno się im skończyć paliwo, bo wiszą tam już od dwóch
godzin od pierwszego meldunku, a nie wiadomo, jak długo one były tam zanim je
dostrzeżono.
·
g. 05:52, TT Conocoast
– ciągle widzimy te światła i wciąż znajdują się na pierwotnym namiarze i
świecą tymi samymi kolorami, ale teraz wyglądają jakby były wyżej i są
ciemniejsze.
·
g. 07:08, kpt. McFarlane z RAF Neatishead – mamy
meldunek z RAF Northwood, że cywilny lot zameldował im o dziwnych światłach na
tym obszarze. Oni opisali to tak, jak widać to z ziemi – wielokolorowe,
błyskające, stałe światła.
·
g. 07:31, kpt. George z RAF Nothwood – to echo znajduje
się cały czas na naszych radarach, a my nie możemy wyjaśnić, co to właściwie
jest, poza oczywiście meteorologicznym zjawiskiem, ale teraz mamy to także na
wizualnej. Ten cywilny lot opisywał te światła jako flarę w odległości 6 mi/9,6
km w tym czasie. Wszystko to jest bardzo dziwne.
·
g. 11:09, RAF
Neatishead – ten obiekt wciąż się nie rusza, Londyn Radar i RAF Waddington
także go widzą.
·
g. 19:20, Anglia Radar
– tam nie ma niczego, podzielamy opinię, że to była wieża Boston Stump.
Kpt. Sweatman z RAF Neatishead później tak skomentował to wydarzenie w
lokalnej prasie:
-
Nie byliśmy w stanie podać jakiegokolwiek wyjaśnienia. Ilość niezależnych
doniesień, jaką mamy sugeruje, że coś jest na rzeczy. Będziemy nadal to badali.
Rzecznik prasowy ministra obrony Nigel Sergeant powiedział:
-
Usiłujemy udowodnić, że nie stanowi to jakiegokolwiek zagrożenia dla
bezpieczeństwa narodowego i nie było to jakieś agresywne naruszenie naszej
przestrzeni powietrznej. Jest to najciekawsza obserwacja tego rodzaju jaka się
zdarzyła ostatnio, i przyciągnęła pewne zainteresowanie.
CDN.
