2. Tajemnica dysków
Czołowa okładka
zachodnioniemieckiej gazety z dnia 20.VIII.1966 roku zaszokowała Europę
Zachodnią i Stany Zjednoczone krzyczącym tytułem: LATAJĄCE DYSKI W MASOWEJ
PRODUKCJI!
Artykuł umieszczony pod tym
sensacyjnym wykrzyknikiem opatrzono fotografiami, ilustracjami, konkretnymi
datami wydarzeń historycznych, nazwiskami i nazwami geograficznymi – które
wskazywały miejsca, z których w czasie II Wojny Światowej uczeni i technicy III
Rzeszy zniknęli, by po wojnie pojawić się nagle w miasteczkach Patagonii i
innych regionów Ameryki Łacińskiej.
Pierwszym regionem w Ameryce
Południowej, skąd doniesiono o NOL-ach była właśnie Patagonia…
W latach 1945-1947, trzech
niemieckich naukowców będących inżynierami wraz z jednym Włochem zostało
zatrudnionych przy badaniach i rozwoju talerzowego pojazdu.
2.1.
Raport
wywiadu wojskowego USA
Zgodnie ze ściśle tajnym
raportem sporządzonym przez wywiad . wojskowy USA[1]
- Adolf Hitler zebrał grupę
najzdolniejszych naukowców, którzy byli ekspertami w dziedzinie aerodynamiki.
Hitler rozkazał im opracować broń, która byłaby w stanie odwrócić losy wojny na
niekorzyść Sprzymierzonych.
Hitler był tym niezwykle
zainteresowany – ogólna sytuacja wojenna nie była korzystna dla hitlerowskiego
imperium – więc Hitler musiał coś zrobić – i to szybko! Wiedział on o pracach
niektórych uczonych nad ultra sekretnymi projektami latającej rury[2],
latającego talerza i kuli. Führer III Rzeszy czuł, że grupa wybitnych
naukowców: Habermohl, Miethe, Schriever
i Alfonso Bellonzo będzie w stanie
udoskonalić te urządzenia, które pokonają Aliantów.
2.2.
Tajemniczy
dysk
Tymczasem program był już w
realizacji. Dyskoidalny aparat latający istniał już w egzemplarzu prototypowym.
Idea tego pojazdu latającego sięga 1936 roku. W tym czasie USA lizały rany
Wielkiego Kryzysu. W Europie, tysiące entuzjastów sportu zebrały się na
stadionach, by podziwiać zawody kolejnej XI Letniej Olimpiady. Ale tak
naprawdę, to centrum uwagi stanowił Adolf Hitler.
W czasie uroczystości otwarcia
XI LIO, wszystkie narody brały udział w paradzie. Zawodnicy maszerowali pod
flagami swoich krajów. Kiedy reprezentanci przechodzili pod trybuną Führera pochylali swe flagi w pełnym szacunku
pozdrowieniu – wszyscy z wyjątkiem Amerykanów. Reakcja Hitlera była równie
obraźliwa: zgrzytnął zębami odwrócił się od nich. Nie tak dawno trzech
parapsychologów przepowiedziało mu, że będzie władcą świata, a tu Amerykanie
wyrządzili mu taki afront! Odtąd serdecznie znienawidził USA.[3]
W czasie trwania Olimpiady
niemieccy aerodynamicy byli szczególnie zainteresowani dyskobolami – miotaczami
dysków. Od tego właśnie czasu idea latającego dysku weszła w fazę prób…
2.3.
Badania nad paliwem ciekłym
W 1923 roku, matematyczny
geniusz prof. Hermann Oberth napisał klasyczną pracę pt. „The Rocketry Into
Interplanetary Space”. Prof. Oberth uczył Wernhera von Brauna, który później
stał się kierownikiem amerykańskiego programu kosmicznego, którego główna
kwatera znajduje się w Houston, TX.
Była to fundamentalna praca.
Dzięki niej, w Niemczech położono podwaliny nad ciekłymi paliwami rakietowymi.
W dniu 14.III.1931 roku, Niemcy odpalili swą pierwszą rakietę na ciekłe paliwo.
Była to największa rakieta w tamtych czasach. W 1932 roku pomysłami niemieckich
rakietowców zainteresował się rząd III Rzeszy.
Badania i rozwój broni
rakietowej powierzono gen. Walterowi W. Dornbergerowi. Otrzymał on na to
równowartość 40 mln $ USA i doskonale wywiązał się z zadania. Powołał on do
życia Ośrodek Badawczy[4]
na wyspie Peenemünde.[5]
Ten ośrodek naukowy stał się stopniem pośrednim w ewolucji niemieckiego
programu rakietowego w kierunku stworzenia niemieckiego
latającego talerza.
Nie od rzeczy byłoby stwierdzić,
że jak rzadko kiedy rząd i monopole zgodziły się wyłożyć milionowe sumy na tak
w sumie niepewny biznes, jakimi były wtedy rakiety. kiedy ekipa naukowców mogła
wreszcie spokojnie pracować, końcowe wyniki przemówiły za siebie.
---oooOooo---
CDN.
[1] OSS – Office of Strategical Services – wywiad
amerykański z czasów II Wojny Światowej, protoplasta CIA.
[2] W oryginale: the flying tube. Prawdopodobnie chodzi o konstrukcje
lotnicze w rodzaju MiG-19.
[3]
Nie tylko on, ale i jego następca Grossadmiral Dönitz pałał fanatyczną
nienawiścią do Ameryki, a szczególnie do Nowego Jorku. Z drugiej strony
ciekawym jest to, że sztabowy pociąg pancerny Hitlera nazywał się „Amerika” i
jego nazwę zmieniono na „Germania” dopiero po wypowiedzeniu Niemcom wojny przez
USA w 1941 roku.
[4]
Dokładniej HRVA – od Heer Raketen
Versuchen Anstallt – Rakietowy Instytut Badawczy Wojsk Lądowych.
[5]
Peenemünde znajduje się na zachodnim cyplu wyspy Uznam/Usedom, u ujścia rzeki
Piana/Peene – zachodnie ujście rzeki Odry z Zalewu Szczecińskiego/Kleines Haff.
