Powered By Blogger

sobota, 18 lutego 2017

Tajne projekty: Samolot à la latający talerz (3)






W centrum Projektu Lunex był nowy system transportowy, który zawierał bardzo wyrafinowany technicznie powrotny pojazd kosmiczny, który został wystrzelony w Kosmos przez potężną trzystopniową rakietę nośną. Ten statek kosmiczny w kształcie delty (Δ) miał długość 52 ft/15,85 m i miał przymocowany specjalny człon, który pozwalał mu na lądowanie na Księżycu (zob. ryc.) Kiedy tylko misja księżycowa została ukończona, załoga mogła wystartować z powierzchni Srebrnego Globu pozostawiając ten człon na Księżycu i powracała na Ziemię, lądując jak zwyczajny samolot na pasie w np. Edwards AFB. Samolot kosmiczny Projektu Lunex był zaprojektowany z dalekim wyprzedzeniem swoich czasów i w wielu przypadkach bije na głowę współczesne rozwiązania techniczne. 

Tym niemniej na podstawie tych wszystkich projektów i badań, USAF zainwestowały wiele miliardów dolarów w swoje własne projekty. Project Lunex spotkał się z anulowaniem na początku 1961 roku, i wraz z bardzo podobnym Projektem Horizon sygnowanym przez US Army, pozostaje jedną z największych tajemnic XX wieku. Jednakże wojskowi zwrócili swą uwagę i zainteresowania na Projekt Apollo i powstały plany zbudowania wersji modułu księżycowego [Lunar Excursion Module (LEM) potem po prostu Lunar Module (LM) – przyp. tłum.] jako orbitalnego pojazdu bojowego, który byłby w stanie niszczyć radzieckie satelity. Tymczasem USAF używały studiów nad soczewkowym pojazdem kosmicznym z NASA w celu stworzenia nowego ultrasekretnego systemu broni strategicznych.

 Artystyczna wizja pomysłu LRV - North American Space Bomber - bombowca kosmicznego (u góry).  W przypadku zagrożenia jego załoga mogła ratować się w kapsule ratunkowej, która lądowała na Ziemi (Bill Rose)

VII.2. Orbitalne Latające Talerze


W oparciu o badania prowadzone przez NASA nad soczewkowatymi lądownikami powrotnymi dla Projektu Apollo, USAF zdecydowały stworzyć swój własny projekt pół-dyskoidalnego bombowca orbitalnego. Na kontraktora wybrano North American Aviation – oddział w Los Angeles, któremu powierzono stworzenie takiego pojazdu na początku lat 60. Znany jako Lenticular Re-Entry Vehicle (LRV – soczewkowaty pojazd powrotny – przyp. tłum.) prototyp powstał w Dowództwie Badań i Rozwoju Lotnictwa w Wright-Paterson AFB, Dayton, OH. 

Równolegle do prac nad samolotem kosmicznym X-20 Boeinga biegły prace nad alternatywnym projektem North America, w którym używano technologii, które obiecywały pełne możliwości orbitalne, dłuższe przebywanie na orbicie i znacząco większy potencjał ofensywny. Zaplanowany do 6-tygodniowej misji orbitalnej w czasie kryzysu, LRV mógł zabrać 4-osobową załogę. Z wysokości 345 mi/ 555 km, LRV mógł rozmieścić cztery skrzydlate pociski z głowicami termojądrowymi, które mogły być zaparkowane na orbicie lub zrzucone na cele na Ziemi. Ta broń mogła być magazynowana w tyle pojazdu i odpalana do tyłu. 

Nie jest znana specyfikacja tych pocisków klasy przestrzeń kosmiczna-ziemia, ale sugerowano ongi, że każdy z nich byłby wyposażony w wielokrotne niezależne głowice nuklearne – MIRV, czyli głowice zdolne do wywołania ogromnych zniszczeń wielu zaprogramowanych uprzednio celów. [Taka głowica rozpada się w atmosferze na kilka oddzielnych głowic bojowych, które naprowadzane są indywidualnie na oddzielne cele – uwaga tłum.] Wymiary LRV określono na 40 ft/12,2 m średnicy, i grubości środka soczewki wynoszącej 90 in/228,6 cm oraz 60 in/152,4 cm na krawędzi. Masa startowa wynosiła 45.000 lb/20.411 kg, zaś masa lądowania z niewykorzystanymi pociskami wynosiłaby 33.395 lb/15.147 kg, zaś w przypadku wykonania zadania i zbombardowania nieprzyjaciela, masa lądowania zostałaby zredukowana do 17.000 lb/7711 kg. Metoda wystrzelenia tego pojazdu oparta byłaby o dwustopniową, całkowicie powrotną rakietę, używającą parę skrzydlatych pojazdów, odpalanych z jednoszynowego toru. Główny pojazd LRV startowałby z przyspieszeniem wynoszącym 8 g. Szczegóły systemu startowego nigdy nie zostały ujawnione, ale jak się uważa, były one bardzo podobne do używanych przez NASA. 

Austriacki naukowiec dr inż. Eugene Sanger, którego słusznie uważa się za twórcę planów pierwszego w świecie samolotu kosmicznego. Jego prace są wykorzystywane do dziś dnia...

Odpalanie załogowych statków kosmicznych z jednoszynowego toru zostało zapoczątkowane przez austriackiego uczonego i konstruktora dr Eugene’a Sängera (1905-1961), który obmyślił pierwszy możliwy do technicznej realizacji samolot kosmiczny w czasie II Wojny Światowej. Sängera poproszono o rozwinięcie koncepcji swego rakietoplanu do pojazdu zdolnego dolecieć do Ameryki i jego projekt był znany jako Stratosferyczny (lub Amerykański) Bombowiec Sängera. Przy pomocy swej asystentki – matematyczki dr Irene Bredt (jego studentka, którą później poślubił) Sänger opracował plany bardzo wyrafinowanego technicznie jednoosobowego pojazdu o długości całkowitej 91 ft/27,74 m i masie (bez paliwa i ładunku) 22.000 lb/9979 kg.

[Polecam Czytelnikowi ciekawą powieść sensacyjną Billa Schutta & J. R. Fincha pt. „Brama piekieł” (Warszawa 2016), w której opisują oni prawdopodobny przebieg ataku na Amerykę i ZSRR wykonany przez bombowiec Sängera bombami biologicznymi z… brazylijskiej dżungli nad Rio Xingu – przyp. tłum.]


CDN.