RTTOCV - dwustopniowy pojazd wielokrotnego użytku będący projektem NASA. Projekt ten jest niemal identyczny z Projektem LRV sygnowanym przez USAF.
(Bill Rose)
Jednakże stało się
oczywistym, że relatywnie
niewiele wiemy na temat zachowania się metali i innych materiałów w bardzo
wysokich temperaturach i projekt samolotu kosmicznego został porzucony.
Większość z prac prowadzonych przez Sängerów znalazło swe
zastosowania w późniejszych amerykańskich i radzieckich projektach lotów
załogowych i LRV można uważać za bezpośredniego potomka rezultatów badań Sängerów z
czasów wojny. Podobnie jak wahadłowiec STS, pojazd LRV byłby wyposażony
w swój własny system napędu rakietowego
na paliwo ciekłe, chociaż pojawiły się sugestie, że rozważany jest system
napędu jądrowego NERVA. System elektryczny pojazdu byłby zasilany przez mały
reaktor jądrowy o mocy 7 kW, zaś do centralnej sekcji LRV byłby zbudowany jako
kapsuła ratunkowa, używająca osobnego silnika rakietowego na paliwo stałe o
ciągu wynoszącym 50.000 lb/222,2 kN. Kapsuła ta dublowałaby rolę pokładu
dowódczego LRV, a w razie niebezpieczeństwa byłaby odłączana i leciałaby
już jako samodzielny pojazd, który mógłby wykonywać manewry do wejścia w
atmosferę i lądowałby na spadochronach.
W celu zakończenia swej
orbitalnej misji, LRV mógłby użyć swego głównego systemu napędowego do zejścia z
orbity wejścia w najwyższe warstwy atmosfery, co pozwoliłoby na najbardziej
efektywnego rozpraszania ciepła. Potem pojazd mógłby używać małych rozkładanych
skrzydełek i ogona, by lecieć w pożądanym kierunku. Lądowanie na suchym ladzie
odbywałoby się na małych płozach. Rozważano też kombinację spadochronów i
skrzydełek do kontrolowanego lądowania LRV – tak jak dzisiejszych
wahadłowców. Chociaż ten projekt był nieznany szerszym kręgom, USAF we
Wright-Patterson AFB formalnie
przekwalifikowały projekt bombowca kosmicznego LRV na TAJNY w dniu
12.XII.1962 roku.
Prawdopodobnie studia nad
tym projektem trwały – w tym próby w tunelu aerodynamicznym na modelach
zminiaturyzowanych i normalnej wielkości, tym niemniej niczego pewnego nie
wiadomo o losach tego Projektu. Spekulowano, że LRV został potajemnie zbudowany
i testowany, co okazało się zupełnie bzdurnym, bowiem niemożliwym byłoby
zbudowanie i wystrzelenie LRV na wysoką orbitę. Jest wciąż
możliwe, że zbudowano pojazd w pełnej skali, ale nie ma żadnych szczegółów na
ten temat.
Wiele elementów LRV
pojawiło się w ciągu 1963 roku po tym, jak Marshall Space Flight Center NASA
przekazał North America Aviation wart 342.000 USD kontrakt na przeprowadzenie
studiów nad systemem samolotów kosmicznych zwanych Dziesięciotonowy Pojazd Orbitalny
Wielokrotnego Użytku – RTTOCV. Firma North American stworzyła kompaktowy, soczewkowaty statek
kosmiczny, który był niemal identyczny w swoim wyglądzie z LRV.
Statek ten byłby zdolny do przewożenia 10 załogantów albo 10 ton
ładunku do przyszłej stacji kosmicznej. System rakiet nośnych składałby się z
dwóch całkowicie odzyskiwanych deltoidalnie-skrzydlatych rakiet nośnych.
Większy pojazd mierzyłby 108 ft/32,9 m długości i byłby napędzany przez jeden F-1 i dwa H-1 silniki
rakietowe na paliwo ciekłe oraz dwa silniki turboodrzutowe na powrót do bazy i
kontrolowane lądowanie na pasie. Drugi mniejszy, ale podobny stopień byłby
napędzany przez trzy silniki na paliwo ciekłe J-2, używanych w
rakietach Saturn. Całkowita masa całego systemu, wedle projektu, wynosiłaby
605 ton/614.680 kg, zaś payload –
zgodnie z planami NASA – miałoby stanowić 12 astronautów albo 12 ton/10.886 kg ładunku na 114
mi/185 km orbitę o nachyleniu 28°.
Jedna z propozycji koncernu Lackheed dla programu NASA RTTOVC (NASA)
Z kolei Lockheed został
wyróżniony przez NASA podobnie szerokim, 18-miesięcznym kontraktem na studium
nad wypuszczanym z płozy
kosmicznym statkiem załogowym w ramach tego samego Programu RTTOVC. Studium Lockheeda ewoluowało od wcześniejszego
projektu, który był prowadzony dla USAF w stowarzyszeniu z firmą Hughes. Ich
finalny projekt miał formę systemu dwumodułowego samolotu kosmicznego. Załogowy
(bądź bezzałogowy) booster
był skrzydlatą tzw. „kaczką” napędzaną rakietą na paliwo ciekłe i wspomaganą
silnikami turboodrzutowymi w celu umożliwienia powrotu do bazy i
lądowania na pasie. Drugi
stopień samolotu kosmicznego byłby wyniesiony na orbitę przy pomocy silnika
rakietowego LH2 i pozwalał on na powrót do bazy. Całkowita waga
całego systemu była szacowana na 453 tony/460.218 kg i byłby on w stanie
wynieść na orbitę payload w postaci
10 astronautów i 3,3 tony/3353 kg ładunku.
W 1964 roku wielkość
obliczanych kosztów rozwijania tego systemu wyniosła 3 mld USD i Lockheed
przedstawił 100-osobową
[!!!] wersję statku
kosmicznego, która byłaby możliwa do zrealizowania w latach 80., dzięki użyciu bardziej
zaawansowanych technicznie silników. Program NASA RTTOCV nigdy nie wyszedł poza
sferę koncepcyjną, ale pewne jego aspekty pojawiły się ponownie w 1982 roku,
kiedy to Boeing Aircraft Corporation podjął się stworzenia utajnionego i sponsorowanego
przez USAF studium nazwanego Science Dawn.
Ten projekt miał za zadanie spróbować ustalić, czy jest możliwe skonstruowanie
wypuszczanego z szyny/płozy jednostopniowego pojazdu orbitalnego (Project SSTO
– przyp. tłum.), badania
nad którym z różnych względów technicznych zakończono w 1986 roku.
CDN.
