KSIĘŻYCOWE SEKRETY (1)

(Referat na Międzynarodowy Kongres Ufologiczny,

Praha, 2-3.V.1998 r.)

O, Księżycu!, co na niebie

W granatowe noce świecisz!

I zaglądasz do łóżeczek

Grzecznie śpiących małych dzieci.

O, Księżycu! - co za sekret

Niesłychany kryjesz w sobie,

Srebrny, lśniący i daleki,

Niezbadany jeszcze globie…

Wyobraźnia i fantazja.

Snem i baśnią cię oplata,

Tajemnice nie z tej ziemi kryjesz,

I nie z tego świata…

Krystyna Korewicko-Adamska – „Podróż na Księżyc”

Kiedy pamiętnej nocy 20/21.VII.1969 roku, zespół lądowniczy LEM Eagle statku Apollo-11/Columbia wylądował o godzinie 21:17 GMT na księżycowym gruncie Mare Tranquilitatis, nieopodal krateru Maskelyne, na 02°N - 034°E, my wszyscy na Ziemi, z oczami wlepionymi w odbiorniki TV poczuliśmy jedno – oto staliśmy się istotami kosmicznymi, a nasi wysłannicy – posłańcy całej Ludzkości – stąpają po gruncie innego ciała niebieskiego. Innego świata. Lądowanie na Księżycu – przez niektórych utożsamiane z jego zdobyciem, co jest najbardziej niedorzecznym eufemizmem, niż faktem – wcale nie rozwiało mgły tajemnicy otaczającej Srebrny Glob… - ba! – wokół niego narosło wiele nowych znaków zapytania, na które to pytania nie ma odpowiedzi do dziś dnia!

Pytaniem numer JEDEN jest samo pochodzenie Księżyca.

Pytaniem numer DWA jest pochodzenie tzw. „cudów” księżycowych.

Pytaniem numer TRZY jest to, czy Księżyc był zawsze na ziemskim niebie?   

Wszystkie te trzy pytania mają ze sobą ścisły związek, a udzielenie odpowiedzi chociaż na jedno z nich będzie także częścią odpowiedzi na dwa pozostałe…

Zacznijmy od pytania numer DWA – pochodzenie „cudów” księżycowych. Czym są owe „cuda” księżycowe? Nazywamy nimi przede wszystkim wszystkie formacje terenowe, które są z pewnych względów niezwykłe. Jak wynika to z wielu źródeł astronomicznych i nie-astronomicznych, tych „cudów” jest cała masa – i wszystkie przywodzą na myśl ruiny pozostałe po jakiejś CYWILIZACJI PRZEDLUDZKIEJ albo CYWILIZACJI KOSMICZNEJ, która przez krótki okres czasu zadomowiła się na Srebrnym Globie. Istnieje jeszcze trzecia możliwość – Księżyc był przez pewien okres czasu zamieszkały przez Innych, ale nie był on dla Nich planetą macierzystą, a… STATKIEM KOSMICZNYM – kto wie, czy nie MIĘDZYGWIEZDNYM czy nawet MIĘDZYGALAKTYCZNYM!

Mapa widocznej strony Księżyca

A - Oceanus Procellarum, B - Mare Humorum, C - Mare Nubium, D - Sinus Medii, E - Sinus Aestuum, F - Mare Imbrium, G - Sinus Iridium, H - Mare Frigoris, I - Mare Serenitatis, K - Mare Vaporum, L - Mare Tranquillitatis, M - Mare Nectaris, O - Mare Crisium, Al - Alpy, Ka - Karpaty, Ap - Apeniny, Kz - Kaukaz, At - Ałtaj, Ko - Kordyliery

Miejsca lądowań pojazdów bezzałogowych:

1 - Łunnik-2, 2 - Łuna-13, 3 - Łuna-8, 4 - łuna-9, 5 - Ranger-6, 6 - Ranger-8, 7 - Surveyor-5, 8 - Surveyor-2, 9 - Surveyor-6, 10 - Łuna-5, 11 - Łuna-7, 12 - Surveyor-1, 13 - Surveyor-3, 14 - Ranger-9, 15 - Surveyor-7, 16 - Ranger-7.

Misje załogowe:

17 - Apollo-11, 18 - Apollo-12, 19 - Apollo-14, 20 - Apollo-15, 21 - Apollo-16, 22 - Apollo-17  

Niektóre osobliwości morfologii Księżyca:

a - Prosta Ściana, b - Prosty Grzbiet, c - Szczelina Hyginusa, d - Most Achillesa, e - Dolina Alpejska, f - skupiska kopuł księżycowych, g - formacje na Sinus Medii, h - Arystarch, i - ciągi kraterów na Sinus Iridium, j - ciągi kraterów w okolicy Tycho, k - kamienne formacje na Oceanie Burz, l - skupisko monolitów na Morzu Spokoju

Niewątpliwym cudem nr 1 jest formacja zwana Prostą Ścianą (Prostym Murem – Rectus Murus) znajdująca się po wschodniej stronie Morza Chmur (Mare Nubium) – zob. Mapki 1 i 2. Formacja ta ma długość 100 km  i wysokość 300 m. Przypomina ona dość dokładnie oderwana i odgiętą pod wpływem uderzenia płytę pancerną – i co najciekawsze – nieco dalej na wschód od Prostej Ściany znajdują się trzy potężne kratery uderzeniowe: Ptolemeusz mierzący 145 km średnicy, Alphonse o średnicy 113 km i nieco mniejszy od nich Arzachel o średnicy 97 km. Żeby było ciekawiej, to stwierdzono, że z górki centralnej krateru Alphonse unoszący się obłok fluoryzujących czerwono gazów, badanie spektroskopowe wykazało, że był to dwutlenek węgla – CO₂! Nie jest to aż taka sensacja, jako że wyrzuty gazów zaobserwowano także w kraterach: Kopernik, Plinius, Proclus, De La Rue, Platon, Timocharis, Arzachel, Endymion, Schickard, Kepler i Herodot. Ciekawe jest także to, że naturalnie wyglądającym przedłużeniem Prostego Muru jest niemal idealnie prosta Szczelina Hyginusa, werżnięta w powierzchnię Księżyca u południowo-wschodnich wybrzeży Morza Oparów (Mare Vaporum). I ona także wygląda, jak szczelina w pancerzu Księżyca po impakcie meteorytu, które utworzyło Morze Oparów lub krater Juliusz Cezar – 80 km średnicy.

TABELA I

– Wykaz minerałów wykazujących właściwości optyczne

MINERAŁ	Barwa	Barwy lum.	Czynniki
Greenockit	żółty	żółty	UV
Sfaleryt, Wurtzyt	pomarańczowy	żółty	UV
Halit	NC	niebieski ZB	Prom. jądrowe
Fluoryt	MC	żółto-ziel.	UV
Kwarc	NC	ZB, MC	T, X
Uraninit	czarny, ziel.-czarny,	zielony	L, !!!
Kalcyt	biały, żółty, brunatny	ziel.-żółty	T, UV
Magnezyt	czarny, żółty, brunatny	ziel.-nieb.	UV
Smithsonit	NC	zielony	UV
Dolomit	NC	zielony	UV
Ankeryt	żółty	żółto-czerw.	UV
Aragonit	MC	białożółty	UV
Cerusyt	NC	nieb.-ziel.	UV
Hydrocynkit	NC	niebieski	UV
Anhydryt	NC	niebieski	T, UV
Scheelin	MC	żółto-nieb.	UV
Monacyt	żółty, brunatny	niebieski	L, !
Ksenotym	MC	niebieski	L, !
Apatyt	MC	ZB, MC	T
Autunit	żółty	zielony	UV, L, !!!
Trögeryt	żółty	żółty	UV, L, !!!
Zeuneryt	zielony	zielony	L, !!!
Torbernit	zielony	zielony	L, !!!
Cyrkon	brunatny	NC	T, !
Topaz	MC	NC	T, UV
Uranofan	żółty	żółtozielony	UV, !
Zoizyt	ZB	zielony	T
Mellit	żółty	niebieski	UV

Uwagi:

MC – wielokolorowy

NC – bezbarwny

ZB – zmiana barwy

UV – ultrafiolet, X – promienie Roentgena

T – zmiany temperatury, L – luminescencja spowodowana promieniowaniem α, β, γ z REE

! – minerał radioaktywny, !!! – minerał silnie radioaktywny

Kolejną niesamowitą formacją na Księżycu jest Dolina Alpejska (Poprzeczna Dolina), oddzielająca od siebie masywy księżycowych Alp i Karpat. W jej pobliżu nie ma większych kraterów, poza odległym o kilkaset kilometrów na zachód kraterem Platon (średnica 97 km), który wykazuje słaby „wulkanizm” przejawiający się emisją ciężkich gazów: argonu i dwutlenku węgla. Do tematu księżycowego „wulkanizmu” jeszcze powrócimy przy omawianiu odpowiedzi na pozostałe pytania.

CDN.